De ongelukkige

XXVII

De boodschappers waren vertrokken. De twee dagen, die zij op den wachttoren hadden vertoefd, had Aboe-Abdallah zich met de zijnen opgesloten in het bovenvertrek. Der boodschappers toeleg van vergiftiging en van moord was verijdeld maar waarom en hoe hen te weêrstaan! Zij waren, met hun escorte, sterker dan de ridders en wachten rondom den koning-hertog. Want Aboe-Abdallah's koningschap, als zijn hertogdom, was als een ironie. Hij bezat in werkelijkheid niets dan deze toren, enkele trouwen, enkele wachten, drie, vier dienaren en Morayma. Hij bezat geen geld dan wat hem de Katholische vorsten deden toe komen. Soms bleef het uit en was er geen enkel goudstuk in hun aller gordel-plooien. De ridders gingen ter jacht, met vuurroer of valk, en brachten het wild thuis. Morayma zelve zocht in de naburige velden eetbare kruiden, de dienaren vonden oranjeappelen in een om den oorlog verlaten gaarde en vulden aan den bergstroom, die klaterde van de rotsen, de aardene kruiken. En het gebeurde, dat,

[p. 89]

als Aboe-Abdallah den geheelen dag in weêr en wind gestaard had op de tin naast den wachter, des avonds een of twee der ridders verdwenen... Zij vonden de zaak van den ‘Kleine’, zoo als zij Aboe-Abdallah noemden in tegenstelling van zijn oom, el Zagal, dien zij eigenlijk den Groote noemden, den Held!, eene radelooze. Wat wachtte hij hier op dezen toren, waarnaar zag hij uit... En zij verdwenen, de een na den ander. Nu waren nog slechts vijf ridders rondom hem heen. Ook van de wachten en dienaren verdwenen er enkelen; een morgen, dat Aboe-Abdallah den toren beklom, vond hij niet meer den wachter. En het kwam tot hem en Morayma en de enkele trouwen nog om hem heen, dat, als el Zagal het wilde, hij hen eenvoudig gevangen kon laten nemen... Nu waren zij zelfs niet veilig meer, hier, in deze verlatenheid, in deze wildernis van berg en bosch. Nu sloten zij altijd de grendels achter zich. Nu dreigden de struikige kimmen, de verdere riffige horizon àltijd van mogelijk gevaar... Nu waagden de ridders zelf ter jacht niet meer te gaan. Er waren dagen, dat honger geleden werd, vooral als de najaarsstormen gierden om en door den toren. Regen en wind stroomde en woei binnen door de opene boogramen. Winterkoude huiverde reeds en doorrilde de torenbewoners. En de Toekomst bleef steeds zonder doorzicht.

Een nacht van orkaan, waarin de toren op stond in de wolkende duisternis, in den waaienden slagregen als een broze bescherming, die telkens dreigde te storten, een nacht, dat niemand er sliep, daverde buiten een ros aan, als met een klapperenden spookstap, die bosch en nacht en berg en doorbliksemde duisternis door klonk. Nu naderde het ros den toren en wierp de ruiter zich af en klopte met zijn zwaardgevest kletterend tegen de bronzene poort. Het metaal rammelde en zong ratelend op.

- Wie daar? vroegen uit de boogramen der groote zaal stemmen.

- Hamet-el-Zegri! antwoordde de ruiter.

Zij hadden zijn stem, zijn vorm, zelfs zijn ros herkend; zij twijfelden niet. Zij openden haastig, zij stommelden nu met Hamet-el-Zegri de trap op. Het loeide den toren door als met monstermuilen van boven en van beneden. In de groote zaal

[p. 90]

wachtte Aboe-Abdallah Hamet. De lantarenlichten flakkerden, hevig doorwaaid in het doorzichtige brons. Hamet stortte neêr op een kussenzetel, aan de lage tafel. Hij was uitgeput. Zijn bronzige, donkere kop was bleek van moeienis, het water stroomde uit de plooien van zijn doorplakte burnoes, van zijn tulband met stralen af. Hij vroeg te eten en lafenis. Morayma zette hem voor een stuk reebout, een kan water, een enkele oranje-appel. Zij was als een kleine page, en hij glimlachte, bekoord om de dochter Ali-Atars, de teedere sultane, de, in de Alhambra éens in prinselijke, in tooverachtige pracht verwende, haremvrouw, die hem nu, ongesluierd, diende. Hij at en dronk, en toen, toen zeide hij, terwijl Aboe-Abdallah, naast hem staande, tot hem over boog:

- Heer, ik kom van de vorstelijke Aïscha, die toeft in de forteres, over de Alhambra: zij doet u melden, dat gij komen moet.

Aboe-Abdallah sloeg de hand op de borst.

- Ik? vraagde hij.

- Ten spoedigste. Gun mij een uur rust en gaan wij.

- En dan?

- Granada is u gunstig gestemd. Er is geen dag te verliezen.

- el Zagal...?

- Zij haten hem. De voorspellingen zijn tegen hem. De Wijzen voorspellen tegen hem. In Granada's straten gist het. Zij roepen hem verrader uit, sedert Illora en Moclin verloren gingen...

- Ik zelve verloor sterk Loxa...

- Zij zijn dàt vergeten. Zij willen ù. De straatminstreelen bezingen ù op de pleinen en beschimpen den Dappere, die werkeloos blijft en dien zij den Lafaard schelden. Allen roemen u, allen willen ù, Aboe-Abdallah, den Kleine. Aboe-Abdallah, den Ongelukkige, maar dien zij gelùkkig willen. Zij weten u dapper geweest te zijn bij Loxa. Zij gelooven niet meer, dat gij afvallig zoudt zijn aan ons heilig geloof. Zij gelooven niet, dat gij eed aflegdet van leenmanschap in Don Ferrando's handen. Hertog van Guadix gelooven zij u niet meer, sedert de Wijzen voorspelden, dat gij heerschen zoudt weldra. Dat de zon stralen zoû als een wonder in den hemel, waar in iedere ster een schitterende granaat-

[p. 91]

appel zijn zoû. Of de aarde uitgebloeid ware tot éen boom, éen Granaatboom, die ooftte in den zonstraal-doorschichten hemel! Heer, de Toekomst is u!

Morayma slaakte een juichenden kreet. De dienaren stormden ter stallen, zadelden de schichtig hinnikende paarden. Nauwlijks een uur nadat Hamet-el-Zegri, uitgeput, de boodschap was komen melden, zaten zij allen op. Aboe-Abdallah, Morayma, Hamet, de vijf ridders, de enkele wachten, de dienaren. Zij schenen reizende kooplui, die waren verdwaald ver van de herbergen. Zij bogen de hoofden tegen den storm in, terwijl zij hier draafden, daar stapten den schuimenden bergstroom door, verder zich verloren in duister woud. De regen striemde hen in de gelaten. Achter hen, wind-doorgierd, bleef verlaten de toren, broze stengel van steen in de betooverde duisternis.