De ongelukkige

[p. 86]

XXVI

Op de grenzen van Murcia, in de wachttoren van Velez-el-Blanco, vertoefde Aboe-Abdallah, met Morayma, met zijne ridders, met zijne wachten. Nu was hij, tusschen de barre bergen, tusschen de ruwe rotsen een Moorsche koning zonder troon, een Spaansche hertog zonder hertogdom, en een zoon zonder moeder, een vader zonder zoon. En hij voelde zich de Ongelukkige, ook al troostte hem Morayma, zij, die in deze wildernis, om beter en onopgemerkt wien zij liefhad steeds te volgen, zich vermommen bleef en niet anders dan een sierlijke knaap geleek. De dagen, maanden sleepten voort: Don Ferrando had Illora, had Moclin genomen en zijn leger rustte van die overwinningen uit: Doña Isabel zelfs had het kamp verlaten om naar Cordoba terug te keeren. In wachting weifelden de dingen. In den eenzamen toren bleef Aboe-Abdallah, maar Hamet-el-Zegri was naar Granada getogen, naar Aïscha, die, bevrijd, de forteres der Albaïcin bewoonde. En tusschen beide partijen van oom en neef, van Alhambra en forteres, bleef de stad verdeeld, ontroerde telkens haar schermutseling, hoewel geestkrachtloos, daar de Spanjoolsche dreiging uit het Noorden zoo wel de eenen als de anderen ontzenuwde.

Zonder dat hij had kunnen zeggen waarheen hij staarde, staarde Aboe-Abdallah de lange uren uit. Voorbij sleepten de rozige gouden dageraden over de morgenroode heuvelen, voorbij de mauve gouden zonne-ondergangen over de avondpurperen bergen; voorbij striemden de herfstregenstroomen over de storm-gezwiepte bosschen, de Ongelukkige, uit de hoogste tinnen van zijn toren, staarde uit. Naar zijn Noodlot, naar zijn Ongeluk, Geluk? Wie wist het; zelfs Morayma raadde niets, verward in de berekeningen, sedert Loxa zoo verkeerd was uit gekomen. Wat was hier te doen, wat af te wachten, wie?? Maar een avond meende de staarder tusschen de kloven, tusschen de klippen en rotsige riffen, dan verdwijnend in het bosch, weêr verschijnend uit dien ros geblaârden herfst, te onderscheiden ruiters, Moorsche ruiters,

[p. 87]

die naderden rustig en in zicht genaderd des torens, waar Aboe-Abdallah stond met den wachter, ontplooiden zij blanke vaan en stieten koperen kreet uit, die tusschen het gesteente weêrkaatste. En zij naderden dichter als vredemannen, als boodschappers van den Dappere deden zij nu zich kennen en, ontvangen op den toren, meldden zij den neef van den oom en dat zijn vaders broeder betreurde twist en vijandschap en voor sloeg samen gemeene zaak te maken tegen de ongeloovigen, tegen Don Ferrando, die dreigen bleef in het Noorden. Maar terwijl Aboe-Abdallah, alleen gelaten, niet wist wat te antwoorden en te beslissen, zonder Aïscha, zonder Hamet-el-Zegri, en na dacht en in besluiteloosheid zijn voorhoofd fronste, zijne handen wrong, sloop Morayma tusschen den voorhang bij hem binnen, een kleine, sierlijke jongen gelijk... De nacht was geheel geduisterd; kille vocht en tocht drongen binnen de zaal door het vensterlooze boograam, dat een zuiltje in tweeën deelde: de eenzame nacht van berg en bosch was buiten als een betoovering, waar in de toren als op rees betooverd; de wind zong klagend langs de wanden, er schenen schaduwen te glijden rondom terwijl Morayma zich aan Aboe-Abdallah's voeten klein maakte. En zij murmelde angstig tot hem op:

- Heer, wees op uw hoede! Ik heb bij de keukens twee der boodschappers overhoord, terwijl zij met den kok fluisterden en deze nacht droomde ik, dat de drie Wijzen mij waarschuwden te waken over u, zoo dat ik den geheelen dag reeds gedwaald heb, den toren op en neêr...

Aboe-Abdallah ontbood zijne ridders en wachten en Morayma smeekte hen om hun vorst te blijven, zijn eenige trouwen. Toen sloop zij weêr het vertrek uit, den wenteltrap af en luisterde uit aan de poort der groote zaal, waar maal den boodschappers geboden zoû worden. Aan de lage tafel op kussenzetels zaten zij reeds aan, nu hun was gemeld, dat de vorst niet ter disch verschijnen zoû. Zij zaten in de weinig verlichte zaal als verraders om de tafel en fronsten ontevreden de brauwen. Zij zaten omplooid in hunne burnoezen want de koude wind woei door de zaal door de ven-

[p. 88]

sterlooze boogramen en de lichten in de koperen lantarens flakkerden. Zij spraken onder elkaâr als beraamden zij booze dingen en Morayma's hart bonsde van angst. Zij verstond niet hunne woorden, die verstierven tusschen hunne baarden, in de schaduw, die, hunne tulbanden aan gelicht, neêr sloeg over hunne gelaten. Maar een van hen had een brusk gebaar als van een dolk grijpen en stooten. De zaal was vol schaduw en boos geheim en de trap was donker met boven en beneden duisternis en vòl gierenden wind, die kronkelde den toren vol en Morayma haastte zich naar boven terug. En hoewel zij niets gehoord had, zeide zij, dat zij gehóord had, dat die nacht de boodschappers Aboe-Abdallah wilden vermoorden en sloot zij zelve de zware grendels voor de bronzen deuren. En de ridders en wachten bleven om Aboe-Abdallah terwijl hij sliep en Morayma luisterde aan de gegrendelde deur, naar de, van wind doorgierde, wenteltrap...