De ongelukkige

XXII

Hof, dien volgenden dag, werd gehouden in de ruime zalen van het Alcâzar, dat vlak bij de Moskee lag: met roode torens en rijen van kleine pyramiden schakelende tinnen streefde het uit de rozetuinen en de zalen, in reeds warme April, openden op de goudplassige wateren van den Guadalquivir en zagen uit op den breeden brug met zijne Romeinsche pijlers en op den wachttoren aan het einde, waar de jeugdige Moorsche gijzelaars toefden. En het waren mozaïeken tichelwanden, kleurig en fijn bewerkt en het waren mozaïeken marmervloeren, kleurig verschietende van zaal

[p. 73]

naar zaal en het waren cederen zolderingen, vierkant of verwulfd en het licht was gedempt door uitgesneden cederen blinden, waardoor poeïerden de gouden zonnestralen, en het was blauw en rood en goud aan de zoldering en blauw en rood of ook zwart en wit aan den wand en al die kleuren wemelden gepolijst en glazurig in de Aprilzon, die door het cedersnijwerk binnen poeïerde, terwijl een aroom van rozen en oranjebloesem telkens binnen woei; vensterloos waren de boogramen. Maar in een groote roomblanke zaal, waar het fijne gipswerk het ingewikkelde Moorsche motief als een even vergeelde kant uit spon en spande en verweefde en verwerkte tegen de wanden aan, hingen tusschen antieke zuilen met Corinthische kapiteelen - zuilen uit het heidensche Oosten door de Mooren reeds eeuwen geleden over gebracht - purperen fluweelen gordijnen, bedrukt met gouden granaatappelen, stoffen zoo als men weefde en werkte in Granada en in een roomblanke nis, die, hoefijzervormig en breed, diepte in het midden der zaal tusschen zware, bronzen, hangende lampen, breidde een breed verhemelte van purper fluweel, bestikt met de leeuwen van Arragon en Castillië en twee troonstoelen van Corduaansch goudleêr wachteden plechtig af... De zaal vulde zich met de Spaansche edelen; met de ridders van San Jago, Calatrava en Alcàntara, met de edelvrouwen en knapen; met den Primaat en zijne geestelijkheid, die voor den nis een tweeden troon beklom en toen het vol in de zaal was en den Franschen en den Engelschen ridders de laatste eereplaats om den troon was aangewezen, stieten korte, koperen fanfares uit en traden te voor Don Ferrando en Doña Isabel. En terwijl zij prachtigden beiden van goudlaken en smal hermelijn en van juweelen kronen tusschen een drom van gevolg, scheen de groote zaal klein en nauw gekrompen, overvol gevuld van sammeet, vooral zwart, van satijn, vooral wit en om de fluweel-inkt poeïerden de donzige stralen en over de porceleinen plooien glazuurden de fellere stralen; éene wemeling van gebroken zonneschichten, een reuzenhandvol licht gezaaid over de kostelijke stoffenvolte, waartusschen de degengevesten, de ketenen, de edelsteenen, hier en daar, korte bliksems schoten, terwijl

[p. 74]

de purperen Primaat dof gloeide als een gedempt vuur. En toen zaten de koning en de koningin op hun troon, bloeide een weelderigheid van woorden in de volle, volle zaal als met een gerank van welsprekendheid, wier bloemen vulden, vulden de minste leêgte, die nog hing in de van kleur en glans en zongepoeïer en zonnegeschicht - maar toch gedempt geblevene - overvolle zaal, zoo dat de geheele zaal geworden was als éen mozaïek, niet anders dan de wanden vertoonden; mozaïek, waar in ridders, vrouwen, koning en koningin en priester, stof en metaal en glans en weêrglans en woorden zelfs verwerden tot starren en strepen en stukjes, tot kleur en tot kleurtjes, tot wel steeds nog duidelijke onderdeelen van een onbewegelijk maar toch levend en leventrillend mozaïek. Arabesk van woorden, bloeide de welsprekendheid van ridderlijke woorden, van geestelijke woorden met hare krinkelende rank om de minste leêgte nog vol, en de Fransche ridders glimlachten onzeker en de Engelsche staarden somber want zij begrepen niet geheel, maar hun glimlach en somberheid waren enkel wat licht en schaduw meer. Tot plots de graaf van Cabra in de volle zaal voor den troon zich drong tusschen het zwart fluweel en blank satijn door en zijne stem als een gouden rank gloeide over den getaanden woordenbloei der vorige sprekers heen en hij zeer hel zeide:

- Sire, wij allen dus, van wie elk gelijk aan U is, wij allen, die te zamen meer dan U zijn, wij zweren trouw en gehoorzaamheid aan Uwe Majesteit, zoo gij zult bewàren ongerept onze rechten en privilegiën, en zoo niet, dan niet! Zoo helpe ons God almachtig!

- Zoo helpe ons God almachtig! daverden de mannelijke stemmen na en het mozaïek verwemelde, want zij strekten de handen hoog.

Toen rezen Don Ferrando en Doña Isabel op. En naderde de Primaat, die een kruis hief. En Don Ferrando zwoer den eed en de edelen zwoeren na hem.