De ongelukkige

XX

Een manenacht, dat Aboe-Abdallah - hij steeds te Cordoba, met Morayma en, o geluk, zij beiden met Abdallah samen, den kleinen gijzelaar - met vrouw en kind in een bark vol muziek en bloemen den Guadalquivir waren afgedreven en wederom thuis kwamen bij de forteres van den brug, waar zij vertoeven mochten sedert zij Almeria waren ontvlucht, wachtten hen op drie pelgrims, die van Granada waren gekomen. Aboe-Abdallah zag hen staan, wachtende, in den maneschijn bij de poort der forteres, wier trappen geleidden naar den brug. En hij herkende de drie Wijzen, de heilige mannen, de profeten, de sterwichelaren. En zij zeiden, de een na den ander, tot Aboe-Abdallah:

- Uw vader, Muley-Aben-Hassan is, blind en vergiftigd, gestorven te Salobreña, waarheen el Zagal hem had overgebracht.

- Granada, na zijn dood, ontbrandde in burgerstrijd.

- Ter wille van u... En ter wille van el Zagal...

- De edelen zonden ons naar u toe, om u te zeggen, o Aboe-Abdallah, dat, om strijd te vermijden, zij verdeelden het koninkrijk.

[p. 64]

- Tusschen ù en hem...

- Aan hèm zij Granada, Malaga, Almeria, Almuneçar...

- Aan ù het overige koninkrijk...

- Aan ù zij Loxa, de sterke stad...

- Maar ten spoedigste zult gij haar binnen trekken, om haar te behoeden tegen den aanval des Spaanschen konings...

- Ik ben zijn vazal, zei Aboe-Abdallah.

De drie mannen omringden hem: hij schaduwde weg tusschen hunne pelgrimspijen.

En de oudste zeide:

- Wees trouw aan uw land. Trouw aan ùw geloof. Vertrouw niet de vriendschap van den Spaanschen koning, wien gij leen-mans-eed zwoert. Wees vorst òf slaaf: beiden kunt ge niet zijn...

Toen vertwijfelde Aboe-Abdallah. En hij zeide:

- Zegt mij, o heilige mannen, de Toekomst! Gij zeidet die eens tot mijn vader, wiens dood gij mij meldt. En die altijd mij haatte, omdat gij hem voorspeld hadt, dat het kind heerschen zoû tijdens des vaders leven. Het kind, dat de Ongelukkige zijn zoû... die ik ben. Voorspelt thans mij... Zal de Granaatappel vallen uit mijn hand en zullen anderen de pitten plukken?

- Ja, zeiden de drie mannen zacht en hunne oogen verteederden als mistige starren in de schaduw hunner pelgrimskappen.

- Maar wat, streefde Aboe-Abdallah tegen; zal ik dàn deelen het rijk met el Zagal, om toch aan het einde noodlottig den halven appel te moeten verliezen, het zij aan el Zagal, het zij aan Don Ferrando! Neen, ik neem niet het aanbod der edelen aan. Ik blijf ver van Granada, dat mijn Ongeluk was en zijn zal en met Morayma en met Abdallah zal ik vluchten naar de landen van onzen oorsprong. Naar gezegend Afrika...!

Hij had in den eenen arm omhelsd zijne vrouw, in den anderen drukte hij tegen zich aan zijn kind.

- Uwe moeder wacht u, zeide de oudste pelgrim.

- Aïscha wacht u, zeiden de anderen.

- Mijn moeder! riep Aboe-Abdallah.

- De edelen eischten hare vrijheid en el Zagal ontsloot haar

[p. 65]

kerker... Zij roept u, om te strijden voor uw troon...

- Dien ik noodlottig een maal verliezen zal!

- Granada's hoop is dit kind! spraken de drie heilige mannen en zij wezen op Abdallah.

In de verte kraaide een haan.

- De haan! riep Morayma uit. In de heilige berekeningen zal ik, o Wijzen, tellen het getal van den haan, die reeds in de nacht de nieuwe dageraad kondt! Heer, genade, voor Abdallah! Heer, heersch, opdat Abdallah heersche na ù!

- Ik ben de Ongelukkige...!

- Maar hij wellicht...! riep in vervoering Morayma.

- Hij...? vroeg Aboe-Abdallah den Wijzen en wees naar het kind.

- Wij weten niet, zeiden de Wijzen. Wij zagen nooit hel zijne star. Zijne Toekomst daagde ons nooit...

- Ik zal gaan, zei Aboe-Abdallah. Ik ben vrij te gaan. Ik ben geen gevangene. Mijn zoon alleen is gijzelaar... Ik zal gaan, ik zal gaan voor hem. Morayma, o zeg mij... blijf je bij je zoon of... ga je met mij?

- Ik ben, Heer, Abdallahs moeder. Maar ik ben ùw slavin. En ik ga met ù!

- Mijn arm kind, mijn arm kind! snikte Aboe-Abdallah: hij tilde den knaap in zijne armen en omhelsde hem wanhopig hartstochtelijk...

Tegen den nieuwen morgen verheten Aboe-Abdallah en Morayma Cordoba, te dravende paard; enkele ridders omstuwden hen.

Op de tinnen, tusschen de andere Moorsche gijzelaars, de jeugdige knapen, staarde het kind Abdallah hen na...