De ongelukkige

[p. 52]

XVII

Door de hoven en zalen van de Alhambra werd de oude koning voort geleid, Muley-Aben-Hassan. Hij was geheel blind geworden en ziekte en ouderdom bogen zijn hooge gestalte neêr: zijn grauwe baard deed hij niet meer knippen en golfde hem over de borst. El Zagal, zijn broeder, de Dappere, verwees hem naar den kerker onder den Comares-toren, ter zijde der Zaal der Afgezanten en de wachten voerden hem heen.

- Wat wilt gij hem doen? vroeg Zoroya.

Zij stond voor den Dappere, een grijsaard als Muley-Aben-Hassan, maar ongebogen zijne hooge gestalte, breed zijne schouders, reuzig indrukwekkend als een krachtige patriarch, die een soldaat was. Zij zag hem uitdagend aan en ter zijde haar stonden haar zonen, twee jonge prinsen: zij geleken jonge Spanjolen, aardende naar hunne moeder, die eene Spanjoolsche was. Maar de Dappere zeide grijnzend:

- Wat ik mijn broeder doen zal, vrouw? Ik zal hem verzorgen doen als een ouden, zieken, blinden man verzorgd moet worden. Muley's geest is verzwakt als zijn lichaam verzwakte. Tot heerschen is hij onmachtig. Zijn mond stamelt woorden van onzin en het is niet betamelijk, dat hij zich vrijelijk vertoont en zijn dwaze bevelen geeft. De tijden zijn moeilijk. Aboe-Abdallah toeft in Cordoba en zweert wellicht op dit oogenblik ons heilig geloof af en knielt voor den Spanjoolschen hondenvorst! Wie zal hen anders houden in dwang dan ik!

Hij zag haar barsch aan en achterdochtig. Hij torende reuzig en breed voor haar op en overschaduwde hare gesluierde vrouwegestalte, die slank en fijn en smedig gebleven was trots hare beide groote zonen. De knapen, haar ter zijde, zwegen. Maar zij, voelende, dat zij wagen moest nu haar spel dreigde verloren te gaan, sprak:

- Zagal, o Dapperste! Zeker, aan u is Granada's macht, want uw broeder is blind en oud en ziek. Maar wien zult ge uw macht doen erven? Zagal, gij hebt geen zonen. Zij sneuvelden bij Lucena en

[p. 53]

Loxa. Bemint ge uw neven niet? Zijn mijne en Muley's zonen niet vol van fiere ridderlijkheid en dappere deugd? Zagal, wendt ge uw blik niet naar hen toe?

Zij vatte bij de hand hare zonen. Zij glimlachten met den lach hunner moeder. Zij schenen als twee verkleede jeugdige Spanjolen. Zij waren twee zeer schoone knapen en ook als hunne moeder waren zij blank als matwitte rozen. Hunne oogen, in die roze-blankte, glansden als gitten droppelen in schulpen van parelmoêr en hunne oogen lachten. Zij waren jeugdige Mooren, hunne moeder was sedert haar vierde jaar eene Moorsche en toch waren zij, voor Zagal, een Spaansche vrouw en twee jonge Spanjolen, hoewel de knapen geen woord Spaansch spraken of verstonden. Maar el Zagal was geërgerd.

- Ik wend, o vrouw, sprak de Dappere; mijn blik naar uw zonen. Ik zie ze. Wat zijn zij voor mij? Afstammelingen uit een bloed, dat ik haat. Uw bloed en dat van allen, die gij af zwoert. Bloed van mijn vijanden. Wat wilt gij, dat ik ze min? Tusschen mij en hen is niets. Tusschen mij en u is niets. Gij waart de bijzit van mijn broeder. Wat waart ge ooit meer? Een verleideres, die hem langzaam vermoordde. Wilt ge, dat ik deze knapen tot mijne zonen aan neem? Zijn zij zelfs wel mijn broeders zonen? Zijn zij niet wellicht de zonen van een Spanjool? Van een minnaar? Van een gevangene, dien ge riept in uw bedde, om u te wreken op wie u, een kind, schaakten weg van uw land, uw volk? Uw zonen zijn blank en schoon. Zij zijn twee matwítte rozen gelijk en hunne oogen lachen als de uwe. Zij verleiden mij niet, o verleideres. Uw zonen zullen mij niets zijn. Moorsche erfgenamen zal ik hebben. Uw zonen zouden Granada verkoopen aan den hondenvorst. Liever dan aan ùw zonen gaf ik Granada's troon terug aan Aboe-Abdallah. Hij is de zoon van Aïscha, die ik gevangen nam te Almería. Maar Aïscha is een dochter van ònze vorsten. Aboe-Abdallah is, hoewel mijn vijand, mijn neef en van mijn bloed. Uw knapen lachen als liefdeknapen en ze zijn de jongen van een vreemde teef: dat zijt gij!

Zijn woede en haat gebaarde breed over haar heen met het

[p. 54]

minachtend gebaar zijner zware, gemaliede armen. Zij schrikte terug en hare zonen achter haar glimlachten niet meer, schoten de woedende blikken. Zij waren als twee adderen nu, gereed om te voorschijn te slippen. En te steken. Maar de moeder drukte hunne handen, die vast zij hield.

Hij lachte om hen.

- Ik heb u tot nog toe gelaten, sprak hij en zijn zware stem donderde dreigend: achter de zuilen van den hof zagen thans enkele Mooren toe. Ik heb u tot nog toe gelaten, ter wille van den ouden, zieken blinde... Opdat hij uw gehate stemmen kon hooren. Maar thans laat ik u nìet meer! Wachten, hièr!! Sleept deze vrouw meê en haar lachende jongens! Nu al lachen zij niet meer! En werpt hen alle drie in den kerker, onder de Gerechtszaal! Bij de àndere, die daar zucht!

De knapen hadden hun dolken getrokken. Maar de forsche Numidiërs, zwarte reuzen, ontwapenden hen als zij twee kinderen hadden gedaan. Zij sleepten, drie van hen, elk met één vuist, de vrouw en de zonen weg; zij sleepten hen weg, elk met éen vuist om beide polsen. Het rijzende gebaar van el Zagal, verwoed, vervulde den hof, waar, in het midden, de leeuwen van de fontein, onaangedaan, spuwden de altijd klaterende stralen.