De ongelukkige

XVI

Door de duistere herfstnacht vluchtten, om Aboe-Abdallah, zijne veertig trouwe ridderen, te paard, de poorten uit van Almeria. De stad aan zee, waar sedert maanden Aboe-Abdallah met de zijnen vertoefde, in een schijn van koninklijk hof, terwijl zijn vader steeds troonde in de Alhambra, was plotseling overrompeld geworden door el Zagal, des vaders broeder en vele troepen. In de stad binnen gedrongen durende de vallende duisternis, had Aboe-Abdallah, door Aïscha gedwongen, juist den tijd gehad hen te ontvluchten en zijne moeder zoû el Zagal te woord staan...

[p. 49]

Door de duistere herfstnacht vluchtte Aboe-Abdallah, te midden der veertig ridderen. Op de voort razende rossen, in de nacht, die van weêrlicht glansde telkens en telkens met nog ver verwijderden donder, stoof de horde voort over den weg, zijzelve aan een donderwolk gelijk. Aboe-Abdallah zag om, in de plooien van zijn burnoes. Achter hem stapelde de massieve citadel van de stad en hare torens staken op in de onweêrslucht. Donker strekte de zee zich uit, grauw onder grauw van lucht en de eerste bliksem zigzagde. Voór de vluchtelingen opende het duistere woud.

Het was ondoorzienbare donkerte en de vluchtende koning, tusschen zijn ridders, was genoodzaakt den draf te staken. De snuivende paarden nu stapten over wat zichtbaar was van den weg, die zich voór de oogen der berijders verloor in het zwarte onbekende... Waarheen vluchtten zij? Zij wisten het niet. Zij wisten alleen, dat zij vagelijk veilig waren, hier, in de nacht, in het duister en in het woud voor de woede van el Zagal, des vaders broeder...

Werktuigelijk wendden zij de hoofden telkens om en blikten terug... Tot zij plotseling, op den weg buiten het woud, nog even zichtbaar door de ontbladerde boomen, in een flauwen schemer van nacht, een blanken klepper aan zagen draven, vaag de paardevorm als die van een spokepaard. En op het spookpaard vaagde vager nog de vorm van een witte schim aan.

- Wie achtervolgt ons?! riep Aboe-Abdallah.

De ridders omringden den vorst. Bijna bijgeloovige vrees was in hunne harten om de vage verschijning in de nacht. Maar van af haar naderend paard riep Morayma:

- Hier ben ik!!

En zij draafde nader, den woudweg in.

De ridders en Aboe-Abdallah verbaasden.

- Morayma! riep hij. Wil je ons volgen?!

Zij was uitgeput. Hij afgestegen, zonk zij van het zadel des trillenden paards in zijn armen.

- Waar zoû Morayma gebleven zijn? riep zij hijgende en hij voelde haar beven, klein en teêr, in hare sluiers, aan zijn hart.

[p. 50]

Ginds vullen Zagals soldaten de forteres! Uw broeder, o heer, jonge Ben-Ahagete, stortte neêr onder Zagals zwaard, verwoed omdat het u niet trof!!

- Mijn broeder, mijn arme broeder! kreet Aboe-Abdallah. Hij was jong en schoon en lieflijk als een lentedag!!

- Uw moeder, vorstelijke Aïscha, slepen zij mede, met ketens beladen!

- Mijn moeder, o mijn moeder! kreet Aboe-Abdallah. Ik had moeten blijven, om haar te beschermen!!

- De forteres staken zij in brand! Zie, ginds, den smook!

Zij wees naar de stad, Almeria, die zwaar gestapeld in de nacht lag gedonkerd tegen onweêrslucht in de bliksem-oplichtende zee.

De rook steeg uit de tinnen der citadel op: een vlamgloed sloeg uit.

- Morayma vluchtte! riep zij. Waar zoû zij gebleven zijn! Ver van haar Heer, ver van haar zoon, in de macht van wreede vijanden! Zij sloop naar de stallen en zaâlde dit ros! Zij volgde u! Heer, verlaat haar niet!!

- Kom meê! riep hij.

Zij wierpen zich allen te paard. Zij verloren zich in het woud, in de nacht, in de duisternis. Als betooverd rezen de boomstammen uit wen de weêrlichten lichtten. De paarden stapten slechts, rillende om heviger rollenden donder. Zij stapten de geheele nacht.

Maar het woud opende, naar rotsige heuvelen toe, die brokkelden op tegen wijdener hemel. Het was een landschap als na een cataclysme. Het was als een chaos van gebrokkelde rotsen als na eene aard- en bergbeving, onder donkere lucht. De donder verrommelde over de hoogere bergen. De bergstroom klaterde radeloos. Op een hoogere vlakte stond Aboe-Abdallah te paard, en zag uit naar het Oosten. Hij zag tegen den lichtstreep des ochtends, tegen de klaardere lucht den brand rossigen der verlatene citadel en de roodige smook verijlde over de klarende zee...

- Mijn broeder! riep hij uit smartelijk. Mijn moeder! Ik ben de Ongelukkige! Ik ben de Ongelukkige! Ik heb geen rijk, geen

[p. 51]

troon! Ik ben koning en een vluchteling! Ik ben koning en de slaaf van andere, ongeloovige koningen! Mijn vader is mijn vijand! Mijn moeder sleepten zij mede, geketend! Mijn broeder vermoordden zij! Mijn kind weent in gijzeling!!

Hij snikte luid op en eindigde:

- God is groot! Geschiede zijn wil. Maar waarheen zullen wij gaan? Waarheen? Ik heb geen leger, ik heb geen stad, ik heb zelfs geen huis, geen bèd om mijn hoofd neêr te leggen!

Hamet-el-Zegri naderde hem.

- Heer, begeven wij ons naar Cordoba. Heer, vragen wij gastvrijheid aan de Katholische vorsten, die zijn uw leenheer en leen-vrouw!

Woordenloos knikte Aboe-Abdallah toe stemmend. Zij zaten op. De ochtend was door gebroken. De weg slingerde uit. Zij trokken Moorsche grenzen over.

Morayma dacht, glimlachend in hare sluiers, dat zij haar zoon zoû terug zien. Zij reed tusschen Aboe-Abdallah en Hamet. Achter hen volgden de ridders, de eenige trouwen. Zij waren nauwlijks gewapend. De vorst had zelfs, in de vlucht, verzuimd een beurs bij zich te steken. Hij had ook geen andere middelen, dan die de Katholische vorsten hem gunden. En na een reize van dagen en nachten kwam hij met de zijnen aan voor de poorten en den brug van Cordoba. Op de tinnen zag hij, tusschen de andere Moorsche knapen, Abdallah staan en de armpjes strekken. Ook Morayma strekte de armen. En de graaf van Cabra kwam uit en verwelkomde Aboe-Abdallah en hij stortte in de armen van wie hem eenmaal had gevangen genomen. En Morayma boog heel diep. En Hamet en de andere ridders bogen. Zij waren allen zeer moê en wit bestoft en hongerig en ellendig.

- Ik ben de Ongelukkige! klaagde de vorst van Granada. Maar God is groot: geschiede zijn wil!!