De ongelukkige

[p. 43]

XIV

De eenzame Morayma lag in den boog, haar kloppend hoofd koel tegen de albasten zuil, die het vensterloos raam deelde in tweeën. Het was de duisternis binnen en buiten, buiten in de oranjegaarden, die den alcazaba omgeurden, binnen in de vierkante zaal, waar alleen een doffe lantaren glansde. Rondom de forteres, waar Aïscha en Morayma en hàre getrouwen en hàre soldaten de vlucht hadden genomen - in zicht van de Alhambra - betooverde de nacht met hare duisternis.

Morayma was alleen. Zij dacht aan Aboe-Abdallah en dat hij gevangen in Cordoba was. Zij dacht aan haar kleinen zoon, uit hare armen gerukt en weg gevoerd als gijzelaar, met andere Moorsche knapen, en nu op weg naar zijn vader, tot wien Hamet-el-Zegri hem voerde, Hamet, die gebracht had een ring van Aboe-Abdallah voor hàar en een kus voor het kind. Hamet-el-Zegri, in wien zij ried de stil zwijgende vereering en liefde. Liefde, die zich nooit had geuit anders dan in een weekere buiging der stem, anders dan in een blik. En terwijl zij aan hen alle dacht en aan den ring aan haar vinger en aan den kus voor het kind, klonken beneden, onder aan den hoogen toren, door het oranjeloover heen, dat woekerde den heuvel omhoog, waarop de forteres gebouwd was, de zeer zachte klanken van luite-koorden.

Zij schrikte en luisterde uit. Hare handjes omklampten het slanke zuiltje, waar tegen, om zich te koelen, heur slaap lag. Zij wist, wie, daar beneden, tokte de luit, zóo zacht, zóo zacht dat het geluid niet meer was dan het druppelen van water of het tjilpen van een moeden vogel. Zij wist, wie, daar beneden, nu aanving te zingen de verleidelijke melodie, zóo zacht, zóo zacht, dat het nauwlijks stem was en nauwlijks woord werd, nauwlijks meer dan weemoedig murmelen, dat op neurde aan heur oor. Zij wist, dat het Hamet was maar Hamet de Abenceraag: de jonge Hamet met zijn verleidersoogen, met zijn verleidersstem: hij, die, alléen, het waagde onder het raam der sultane zoo overmoedig, zoo moedig te tinken de luit en te zingen. Zij had den mond als in

[p. 44]

schrik geopend en was toen, zoo, gebleven, het albasten zuiltje omklampend. En zij hoorde uit in de doorzongene nacht.

Buiten, eensklaps, kletterde hoefstap van paarden... De luit zweeg en de stem zweeg en de paardenhoefstappen verkletterden de muren langs der alcazaba. Morayma was niet méer geschrikt. Er waarde wel eens meer, in de nacht, patrouille te voet en te paard. Er geschiedde, plots, schermutseling, tusschen soldaten en ruiters van alcazaba en Alhambra. Dáar troonde de vader en met hem waren zijn broeder, de Dappere, en Zoroya, de alom gehate. Zien konden zij elkander van de wallen af. Toe roepen zelfs hadden zij elkander gekund. Zij blikten elkander alleen slechts toe, vol haat. Maar des daags raakten te Granada dikwijls hun beider aanhangeren slaags. En des nachts zochten zij elkander te overrompelen; in elkanders tuinen, op elkanders tinnen, met omgekoop der schildwachten. In de zelfde lucht, die zij ademden, weêrklatterde telkens, plotseling, hun beiderzijdsch wapengekletter.

Nu waren het alleen de paarden geweest, vermoedelijk van Aboe-Abdallahs trouwe ruiters, die, na vergeefsche poging van overrompeling, thuis kwamen, de forteres binnen. En Morayma veranderde niet van houding. Hare brandende slaap bleef tegen de albasten raamzuil, hare handjes omklampten de zuil. Als een bleeke klimroos hing zij, de lantarenschijn tintte haar nauwlijks. Zij hing met openen mond en nu zuchtte zij diep op, uit beklemming, in die donkere, zwoele nacht.

Plotseling, in de gangen, klonken stemmen, klinkelden wapenen, die schenen te worden ontgespt. En, plotseling, opende hare deur, ginds aan het einde der donkere zaal en er was een felle schijn van toortsen, rood. En een man haastte binnen uit vele mannen, die zwart gebaarden tegen den rooden schijn.

- Morayma! riep de man.

Zij gilde een kreet uit, schel. Zij stond in eenen, rillende, hare armen uit gestrekt. Zij stond tusschen even nachtbleeken rameboog en toortsengloor in lantarenschemer-duistere zaal, een vage schim, de armen gestrekt. Zij had Aboe-Abdallah's stem herkend, en geloofde niet wat zij hoorde.

[p. 45]

- Morayma! herhaalde hij.

- Mijn Heer! kreet zij uit. Is het mogelijk! Is het mogelijk?!

Zij wankelde voorwaarts en viel in zijn armen. De lantaren, juist boven hunne omhelzing, schemerde over hen heen. De deur was gesloten en door het raam vloeide binnen de nacht, vol geur van oranje.

Hij omhelsde haar weêr en vroeg:

- Ik hoorde een luit... Wie zong?

Zij aarzelde in zijne armen. En zeide:

- Ik weet niet, Heer. Een minnaar zong ergens zijn liefde...

- Onder joùw raam?

- Niet onder het mijne, Heer. Wie zoû, zóo overmoedig, wagen...

Haar hart klopte...

- Wie zoû wagen...? vraagde zij weder, nu verontwaardigd. Ik hoorde wel luit en lied maar de zanger stond verder en ik weet niet voor wie hij zong in de nacht... O mijn Heer, zijt gij terug?!

- Ik ben terug. Maar in mijn plaats brachten zij het kind.

- O Heer! kreet blijde uit Morayma. Wat deert het, dat het kind lijdt voor zijn vader! Gij, gij zijt de koning; gij, gij zijt Granada's vorst! Gij, gij zijt de heerscher en uw vader, ginds in de Alhambra, zult gij wederom onttroonen! O, ik zag u niet weêr sedert ik bezwijmde in de Zaal der Afgezanten! O zij waagden u gevangen te nemen! O, de droomen, Heer, o, de droomen en de noodlottige berekeningen, die altijd de zelfde getallen gaven! O, de maansikkel in bloedige stukken en Abdallah, het adelaarsjong geroofd en mijn zoon, weenend van verren toren en de armpjes strekkend naar moeder! O Heer, o Heer, en trots àlles trokt gij ten rampzaligen oorlog uit!

- Morayma, ik bèn de Ongelukkige!!

- Niet meer, niet meer, niet meer nù! Morgen vangt aan nieuw tijdperk, dat van gelùk...

- Morayma, waar zijn de drie Wijzen...

- Ik weet niet, Heer. Onzichtbaar zijn zij, sedert de vader ginds troont, de overweldiger...

[p. 46]

Aboe-Abdallah, aan het raam, luisterde uit in de nacht.

- Zingt de zanger niet meer...?

- Neen, Heer, sprak Morayma.

- Was Morayma Aboe-Abdallah getrouw?

Zij lachte tot hem op en viel toen neêr aan zijn voeten. Zij kuste zijne voeten en zijne handen en hàre handen streelden òp langs de maliën zijner hozen. Zij was trouw geweest en had Aboe-Abdallah lief en hem alleen, maar zij had medelijden met Hamet-el-Zegri en meer met Hamet de Abenceraag. Omdat hij zoo moedig was en overmoedig.