De ongelukkige

XIII

De zomerzon brandde over de hel kleurige huizen, over de Moskee, de rivier en herschiep Cordoba in een stad van goud aan een stroom van goud. In de tinteling van het schelle licht, in de wemeling van het witte stof, naderde over den witten weg eene kavalkade naar de Guadalquivir, waar de forteres rees bij den Brug als een blakende, rosroode bouw. En op den Brug stonden Aboe-Abdallah en Cabra te midden van Moorsche ridders en Spanjoolsche officieren en wachten.

Zij zagen allen de kavalkade naderen... In het midden der Span-

[p. 40]

joolsche soldaten reden, scheen het, enkele zeer jeugdige ruiters aan, Moorsche knapen van prillen leeftijd, maar aan hun hoofd reed Hamet-el-Zegri en zijn donkeren kop omwond een blanke tulband en een blanke burnoes wapperde als een wolk om hem rond, waar hij naderde op een glanszwart ros in die andere wolk van stof en vóor op zijn ros zat een kind. En toen de kavalkade genaderd was, bij de forteres aan den Brug, stegen zij af en riep Aboe-Abdallah uit, zijn armen in wanhoop hoog:

- Wee, wee mij, mij, de Ongelukkige! Noemt mij, o allen gij mijnen, noemt mij de Ongelukkige! Want ik ben, ik ben de Ongelukkige! Hamet voert tot mij mijn zoon Abdallah, maar hij voert hem tot mij opdat hij gijzelaar zij in Cordoba, tusschen die andere knapen! Abdallah, Abdallah, kom, kom in de armen van uw ongelukkigen vader!

En hij strekte de armen uit naar het kind, dat in de armen der Moorsche ridders van Hamets zadel was af gestegen. Zij voerden het meê, de ridders, naar den vader en deze nam het op in zijne armen en klemde het weenende aan zijn borst. Het gelaat van het knaapje bleef ernstig en olijvebleek, met zwarte oogen. Het weende niet meer sedert het gereden had voor op Hamets zadel, sedert men het, met geweld, uit Morayma's armen gerukt had. De rit op het zwarte ros, veilig tegen Hamets groot, krachtig lichaam aan, had het getroost. Dagen lang had het zoo gereden in de wolk van stof, in de wolk van Hamets burnoes. Des nachts had het geslapen op Hamets sponde, in burcht of forteres en het was niet bange geweest ver van zijn moeder nu Hamet over hem waakte. Des morgens had Hamet hem weder te paard genomen als voor een spel. Rondom hadden de grootere Moorsche knapen gereden en waren er vijandelijke soldaten rondom hen heen, zij waren niet boos geweest. Waarheen zij gingen, de knapen, wist kleine Abdallah niet maar hij wist, dat hij ging naar zijn vader, die ver van zijn moeder toefde. Nu drukte zijn vader hem in de armen, bij een forteres, op een brug over een breede rivier, terwijl een stad rees aan de andere zijde. Zijn vader weende; Abdallah wist niet waarom; zijn vader noemde zich de Ongelukkige. Ab-

[p. 41]

dallah wist niet waarom zijn vader zich de Ongelukkige noemde nu zij elkander toch terug zagen. Maar hem omhelzende, klaagde Aboe-Abdallah:

- Wreed zijn uw vorsten, o graaf van Cabra, zóo jeugdig een kind als gijzelaar te eischen, wèg van zijn moeder, wèg van zijn vader, al schenken zij hèm ook de vrijheid! Zoo ik mij vazal uwer vorsten verklaar, waarom laten zij mij dan niet mijn zoon!!

Het kind begreep eerst dagen later. Het begreep eerst toen op een morgen zijn vader, dien hij toch koning wist, tusschen zijn edelen en de Moorsche knapen deemoedig naderde in een ommuurden hof een grooten, mageren, donkeren man met een streng gelaat, spits gebaard en geheel omhuld in een ijzeren rusting. Het begreep, dat zijn vader, trots koning, de gevangene was van dien mageren man, die men hem wees als Don Ferrando, een andere koning, van een ander rijk dan Granada, en een koning, wiens leger sterker was geweest dan het Moorsche leger. Maar het kind begreep ook, dat Don Ferrando zijn vader vrij liet; het begreep, dat zijn vader vrij was, omdat deze scheen te erkennen - bijna had zijn vader voor Don Ferrando geknield, maar deze had zich gehaast hem op te richten - dat Don Ferrando veél sterker was en veèl machtiger dan hij, Aboe-Abdallah. Het kind was er héel treurig om geweest, hoewel het gevoelde, dat het heel blij had moeten zijn. Maar hij had toch met zijn kinderlachje gevraagd:

- En gaan wij nu spoedig naar huis, naar moeder, die ons zal wachten?

Toen had zijn vader hem, weenende, omhelsd en zich op de borst geklopt en zich de Ongelukkige wederom genoemd en hij had Don Ferrando wreed genoemd. En het kind had niet begrepen. Het begreep wederom eerst dagen later. Toen omhelsde hem zijn vader tot afscheid en omhelsde de grootere Moorsche knapen, die weenden, want zij begrepen, en wisten. En toen omhelsde hem Hamet-el-Zegri, wien hij juist vroeg of hij niet op mocht zitten, voor op het zwarte ros, dat daverde over den weg als de donder door de lucht. En toen omhelsden Hamet en de Moorsche ridders àlle de knapen en hem kusten zij eerbiedig, de tranen over

[p. 42]

hunne gebruinde gelaten, zijn handje, dat hij sidderend reikte. En toen zag hij, dat zijn vader en Hamet en de Moorsche ridders op stegen en zij waren omstuwd door een escorte van vijanden, van Spanjolen, maar die waren niet boos. En toen zag hij, dat weg van den brug en de forteres de kavalkade van allen, die hem dierbaar waren, vertrouwd, weg draafde, den witten weg op, in een wolk van witte stof, waardoor het schelle zonnelicht tintelde, zoo dat het verwierd tot een wemelende poeïer van goud. En hij weende niet want het was te verschrikkelijk. Maar om hem weenden de groote, Moorsche knapen, die nu alleén stonden, met hem in hun midden, op den brug, bij de forteres. Boven hunne hoofden dwarrelden in kringen de duiven, die nestelden in de voegen der forteres en tusschen hare kartelende pyramiden van tinnen.

Hij weende niet, gestold van ontzetting zijn kinderbloed. Maar de graaf, die met zijn vader gestaan had op den brug toen zij, dagen geleden nu, waren aan komen rijden, hij voor op het zaâl van Hamet, in diens wapperende burnoes omwolkt, nam hem zacht in zijn krachtige armen en zeide hem met een gebaarden mond zachte woorden, die hij niet begreep. En ging met hem òp, de trappen op der forteres, naar de tinnen. Hem volgden de groote Moorsche knapen, tusschen de Spanjoolsche wachten, die droegen zulke vreemde platte helmen, net ijzeren schotels. En boven, op den hoogsten toren, in de armen van den graaf, tegen zijn baard aan, zag kleine Abdallah voor het laatst naar de kavalkade, die den weg af verdween. Het waren zijn vader en Hamet en de andere ridders, maar zij waren niet meer herkenbaar: zij waren niet meer dan goud poeïerige, witte wolk, waarin vage omtrek van achterlijven van paarden, die ijlden vooruit en verijlden. Dat verdween, poeïerde weg aan den horizon, waar de vale landen vergolfden. De Moorsche knapen nu snikten luid. Maar Abdallah snikte niet, weende niet. Want het was te verschrikkelijk dan dat hij weenen kon. Want vader en Hamet waren wèg en hij, hij was, met de andere knapen, in vaders plaats gebleven in de macht van den strengen, mageren koning, die sterker scheen te zijn en machtiger dan zelfs zijn vader, Granada's vorst.