De ongelukkige

[p. 30]

X

Een jonge Moor van rang had zich bij de wachten aan de stadpoorten aan gemeld en verklaard, dat hij een boodschapper was, gezonden uit Granada naar den gevangen koning, Aboe-Abdallah, hem, die de Spanjolen Boabdil noemden.

Hij werd op het slot toe gelaten, onderzocht, en toen toe gelaten tot den vorst. Maar de graaf van Cabra, enkele ridders en wapenknechten waren tegenwoordig bij het onderhoud.

De Moor had zich op een knie neêr gelaten voor zijn vorst.

- Wie zendt u? vroeg Aboe-Abdallah.

- De moeder: de Sultane Aïscha...

- Wat nieuws?

- De vader, Muley-Aben-Hassan, voordeel trekkende van de verbittering en droefheid, die heerschten na den slag van Lucena en de nederlagen van uw leger, o vorst, is Granada binnen getrokken en zetelt thans in de Alhambra.

Aboe-Abdallah schrikte hevig en om hem verschrikten de graaf en zijn ridders.

- En mijn moeder? riep Aboe-Abdallah. En mijn vrouw? En mijn kind?

- Zij vluchtten naar de alcazaba van den Albaïcin, naar de sterke forteres op den heuvel. Vele getrouwen zijn om hen heen. Een leger ligt achter de muren. Muley-Aben-Hassan laat hen met rust, onzeker van den volksgunst, die slechts ten deele tot hem zich wendde.

- God is groot! riep Aboe-Abdallah. Het moest geschieden als het geschiedde.

En hij dacht aan zijn gebroken speer en aan de vos, twee zeer booze teekenen en staarde droef voor zich uit.

- Wie zijt gij? vroeg hij toen zacht.

- Ik ben Hamet-el-Zegri, zeide de Moor; en mijn stad is Ronda, die de uwe was. Mijn trouw aan Aïscha en Aboe-Abdallah schonken mij kracht den gevaarvollen tocht te ondernemen. Maar onze vijanden zijn ridderlijke vijanden: zij deerden den eenzamen

[p. 31]

boodschapper niet, die kond kwam doen aan zijn vorst.

- Hebt gij mij alles meê gedeeld? vroeg Aboe-Abdallah zacht.

- Der moeder raad nog niet, antwoordde Hamet-el-Zegri.

- Wat raadt Aïscha haar zoon?

- Zich te verstaan met de Christelijke koningen, die Allâh macht schonk boven de Mooren. En Granada in leen te vragen uit de handen van Don Ferrando van Arragon en Doña Isabel van Castillië, als ontving uw voorvader van hun voorvader.

- Het zij zoo, sprak Aboe-Abdallah. Niet was mijn de weigering van schatplicht maar mijns vaders... Moge Allâh de harten der Christelijke koningen wenden naar mijn hart toe. Zeg mij, o Hamet... hoe is het mijn vrouw, de dochter Ali-Atars...?

- Morayma weent dagen en nachten, vorst, zeggen hare vrouwen... Zij beweent haar vader, den Leeuw, die bij Lucena viel... Zij beweent haar gemaal, Aboe-Abdallah, die ver van haar toeft...

- Breng haar van mij dezen ring en zeg haar dien te dragen... En zeg mij, o Hamet, hoe is het mijn zoon, Abdallah...?

- Onbewust van het ongeluk zag ik hem dartelen de wallen langs, een blij kind nog, o vorst.

- Breng hem van mij den kus, dien ik u geef, zei Aboe-Abdallah.

Hij naderde Hamet-el-Zegri en kuste hem op het voorhoofd. En omarmde hem toen op zijn hart. En den boodschapper werd uitgeleide gedaan, het slot uit, en de poorten der stad uit, waar hij zijn paard besteeg. En weg rijdende, nu gewapend, door de donkere eikenbosschen, dacht hij aan den kus, dien hij het kind en vooral aan den ring, dien hij Morayma zoû brengen en viel zijn hoofd in gepeins neêr, onder de duisterende nacht.