De ongelukkige

IX

Dien volgenden morgen zat Aboe-Abdallah, als den vorigen avond, aan het getraliede boograam en de morgenzon scheen over de vlakte, die weg glooide in den nog niet geheel opgeklaarden ochtendmist, en de bleeke berglijnen blauwden, golvende, naar den einder weg, en de stad grauwde goud beneden zijn blik. In de breede vensternis zat Aboe-Abdallah en staarde en de luit lag hem ter zijde: de groote zaal dommelde weg in schaduw: er hing tapijtwerk tusschen zuilen, er lag tapijtwerk over den vloer en de zaal was een Moorsche zaal, maar de meubelen waren Spaansch. Want het slot van Vaëna was eenmaal gebouwd door den Khâlif van Cordoba en Aboe-Abdallah vond onder zijn blik de Arabische motieven terug, die hem lief waren in den eigenen rooden burcht, daar ginder...

Een Moorsche knaap hief den voorhang en kondde aan den vorst den graaf van Cabra. Moorsche ridders en knechten werden even zichtbaar in de gedoezelde schaduw der wachtzaal, want zij waren trouw Aboe-Abdallah gevolgd in gevangenschap. En de graaf van Cabra trad binnen en boog, hoffelijk de slotvoogd tegen zijn vorstelijken gevangene. En zij gaven elkaâr de hand. En

[p. 28]

zoo, hand in hand, stonden zij: de rijpere, zwartlokkige, gebruinde Spanjool, zichtbaar soldaat en ridder, in zijn streng fluweel met ordeketen, met rapier en dolk ter zijde en de jonge Moorsche vorst, gelig bleek en amberlokkig en melancholiek van blik, den mond dwingend tot treurigen glimlach. De morgenzon door de tralies gaf een zachten gloed van koloriet aan hun beider zoo verschillende maar Zuidelijke trekken, een ommelijn van licht aan hun beider zoo verschillende maar mannelijke silhouetten, blauwe schaduw over het enge, zwarte fluweel, lila schijn over de wijde, roode zijde, tusschen de doezelige bontheid van de geweven tapijten, wier bleeke tafereelen van oude, verre mythe oneigenlijk aan deden achter hen beiden. En de graaf sprak de hoflijke woorden in de eigene taal en de vorst antwoordde in de zijne en de graaf zeide:

- Als Uwe Hoogheid dezen morgen ter valkenjacht zoû willen gaan, is het Cabra niet anders dan groot genoegen haar te verzellen.

- Dank, graaf, sprak Aboe-Abdallah mat; maar de schijnbare vrijheid en de rit door vlakte en woud zoû te meer mij doen gevoelen, dat ik gevangene ben en niet mij spoeden kan naar àl wat ik lief heb... Liever ware het mij ons schaakspel van gisteren voort te zetten, al zijt gij een duchtig speler, al heb ik geen hoop uw koning mat te zetten...

En Aboe-Abdallah wees naar het schaakbord, dat, parelmoêr, met de enkele gouden stukken sedert gisteren onaangeroerd was blijven staan: de stukken waren Spanjoolen en Mooren; de koningen waren Ferdinand en Aboe-Abdallah... En de zon, vreemd, glinsterde over het licht- en donkervlakkige slagveld, waar de enkele sierlijk gedreven stukken - goudsmeêwerk van Toledo - geheimnisvolle beduiding kregen...

- Wat zouden dit spel wij voort zetten, vorst! zei de graaf, ontwijkende de overwinning, die hij, goed speler, reeds den dag te voren voór zich gezien had. Laat liever mij u mede deelen, dat ik bericht van mijn koning heb en koningin en laat mij u zeggen, dat Don Ferrando en Doña Isabel, al dankten zij den Hemel voor

[p. 29]

Spaansche zege, toch mede lijden met Moorsche smart en Uwe Hoogheid zenden verzekering van sympathie in het ongeluk, dat haar trof.

Aboe-Abdallah, geroerd, boog het hoofd en onderdrukte zijn trots:

- Zeg uw koningen, graaf, sprak, hij en zijn weeke stem brak; dat Aboe-Abdallah nauwlijks ongelukkig zich voelen mag, in de macht van zulke edele vorsten, wier zielen overvloeien van deugden. Allâh schenkt alleen, wie hij hooglijk mint, zoo deugdvolle zielen als hij schonk Don Ferrando en Doña Isabel... Zeg voorts hunne Majesteiten, dat Aboe-Abdallah reeds lange dacht zich naar hun schepter te voegen en zijn rijk te ontvangen in leen uit hunne handen als zijn voorvader het reeds ontving uit de handen van koning Don Jayme, den vader van Doña Isabel... Helaas, dat ik niet eerder uit vrijen wil volvoerde wat ik thans schijn gedwongen te willen doen... En zetten ons spel wij voort...

Cabra, onmerkbaar, haalde de schouders op en slotvoogd en gevangene speelden nu, zwijgend, wikkend iederen zet en voorzichtig dan schuivend de Toledaansche, goudene stukken. Toen deed de graaf opzettelijk den zet... En Aboe-Abdallah verwonderde maar doorzag niet... En hij won.

En toen hij gewonnen had, doorzag hij en was heel droef. Maar voorhangen werden weg geschoven; er mengden zich Castilliaansche met Moorsche edelen; het was noen en tijd tot spijzen. En Aboe-Abdallah nam den arm van Cabra en zij zetten zich in de verdere zaal aan tafel, als waren zij genoodigde en gastheer. Aboe-Abdallah weigerde den wijn, waarin de zonneschijn topazen verwekte, en toen hij weigerde, weigerde ook de graaf en weigerden de Spaansche edelen. Zij dronken allen water uit zilveren schalen. En er viel een droeve vormelijkheid over het maal, terwijl buiten, door den zonneschijn, bij tusschenpoozen, de roepen der schildwachten riepen...