De ongelukkige

[p. 18]

V

En ook den volgenden morgen scheen geheel Granada toegestroomd. Nu was het geheele leger opgesteld in de vlakte, rondom den uit torenenden burcht: het kort geburnoeste voetvolk met de breed omriemde kuiten en het ronde, gekwaste kapje op de bronzen koppen als uit overmoedigen scherts schuin gezet, de lange-speerdragers, de korte-speerdragers, de handboogschutters met hun boog over den schouder en koker ter dij en de boogschutters, die, drie, éen boog afschoten, groot, die zij plantten bij den voet van éen hunner en het waren langs de muren der stad lange rijen van ronde schilden, lange rijen van langwerpige beukelaars, rijen van helmen en hagen van speren, waarboven en waartusschen de Moorsche oogen verlangend flonkerden. En er reden de afdeelingen ruiterij, zeer schitterend en toegejuicht tusschen het fluitengetwetter en trommengebom en er reden stoeten van muilen, die torsten kofferen en kisten en tusschen alles trok het geschut de aandacht: kleine koperen kanonnen, op groote, lichte wielen, die gemakkelijk getrokken of zelfs geduwd konden worden, de rotsige bergflanken op. Zomersche zon gloeide goud, zomersche schaduw blauwde over de wapens, sierlijk en fijn van bewerking, over de vanen, toernooi-achtig kleurig kletterend op zoelen bries, over de koppen der krijgers en de roode muren der stad verokerden in den schijn van den stijgenden middag. Maar de witte huizen, tusschen de eierschalen der koepelen en siernaalden der minaretten schenen te verwemelen van lichtgetril, met de verre silhouetten, die, turende, vagelijk afteekenden tegen schelblauwe lucht.

Langs de tuinen der Alhambra, de treden der terrassen en trappen op, traden de edelen aan en de groene en gele en blauwe en paarsche vlakken van hunne mantels gloeiden in bewegelijk gespat van kleur den Myrtenhof binnen en warrelden tusschen het mozaïek der wanden en vloer, tusschen de slanke stengelzuilen, de uitgebogene spitsbogen door en vloeiden tusschen opene, blauwe lucht en vlakkerig overkaatst blauw water van vijverbekken

[p. 19]

langs zwartdonkeren myrtenhaag de donkerte in der Zaal der Afgezanten. Langs de bovengalerij zagen de gesluierde vrouwen de edelen voorbij gaan en fluisterden onder elkaâr. Maar in de Zaal zelve koelde de milde schaduw. Door de kleine boogramen zeefde weinig middaglicht, dadelijk opgeslorpt in de kleurige mantels der edelen: om hun dichten drang verzachtten de kleuren in wemele schaduw. Van het cederen verwulfsel viel schemer. Het parelmoêren inlegwerk flikkerde er op met korte glanzen en in de zaal glansde ook hier een steen aan een sabelgevest, daàr aan een tulband, aan een hand, of wisselde weifelglans over het bleeke brons der ernstige, Moorsche koppen.

Op een troon, voor een raam, stond Aboe-Abdallah. Hij was geheel omgoten in smedige gouden maliën, die zich als een sterk weefsel voegden naar zijne geledingen, die meê gaven naar zijne gebaren. Zijn geelbleeke gelaat was bekroond met een gulden punthelm, ingedreven met doffer email en een maliënsluier viel van den helmrand, beschuttende zijn hals, tot op de schouders neêr. Door zijn purperen mantel heen zeefde de zonneschijn uit het raam achter hem om zijne voeten en gloeide aan zijn gulden wapenschoen. Hij fronste en zijn gelaat bleef uitdrukkingloos, terwijl een zijner grooten hem toesprak met hevige woorden en heftig gebaar.

Ali-Atar, grijs en forsch en ommalied, stond aan zijne zijde roerloos. Maar toen de heftige spreker zijne woorden gesproken had, trad op haar zoon Aïscha toe, een vorstelijke vrouw. Van een kussen, dat haar hief een edelknaap, nam zij een zwaard, krom van kling in breede, van steenen schitterende scheede. En hing zij haar zoon, die gewillig het gehelmde hoofd boog, het zwaard om den hals, aan een koord van goud.

Op dit oogenblik wilde Aboe-Abdallah spreken. Maar vóór hem, aan de ingang der Zaal, weken de edelen, waar de Myrtenhof, door een smalle gang heen, zichtbaar plots zonde in schel middaglicht en de langwerpige vijver het blauw van de lucht ving. En in dat plotse uitzicht naderde een wemelwitte, gesluierde vrouw. Zij stond als van verbazing getroffen. In hare sluiers mede

[p. 20]

sleepte zij een kind, een knaapje, dat drong schuchter tegen haar aan. En zij slaakte een korten kreet.

- Is dan toch tot den oorlog beslist! kreet zij uit als eene, wie men de waarheid wilde verbergen. Beslist, niettegenstaande ik de noodlotsgetallen uitrekende, niettegenstaande de drie Wijzen wezen op den stand der sterren, niettegenstaande mijn droomen: de maansikkel, die in bloedige stukken brak, en Abdallah, die tot mij riep van uit een verren, verren toren?

Maar Ali-Atar trad toornig op Morayma toe.

- Sedert wanneer, o dochter, riep hij; is het zede, dat de jonge vrouwen het vrouwenvertrek verlaten, om onverwachts te treden tusschen de mannen, die ten raad vergaderen?

Maar Morayma, was, de zaal door, mede trekkende den kleinen zoon, op Aboe-Abdallah toe gestort en knielde voor hem wanhopig neêr.

- Aboe-Abdallah! riep zij uit. O mijn Heer en licht mijner ziel! Ga niet, ga niet ten oorlog! Noodlottig zijn àlle teekenen en droomen en heilige berekeningen! Ik zag van nacht den open gespleten Granaatappel zweven in een roode lucht gelijk een barstende zon en de pitten regenden er uit met een stroom van bloed in den openen muil van een draak! Aboe-Abdallah, ga niet of gij zult gaan het verderf te gemoet! Liefde mijns levens, ga niet, of nooit zal meer u Morayma zien en nooit zult meer gij Abdallah kussen!

Zij hief voor hem het kind, dat huilde en hij strekte aarzelend de handen uit. Maar Ali-Atar was driftig genaderd en richtte zijn dochter op en Aïscha omving in hare armen heur kleinzoon. En zij beiden voerden Morayma en Abdallah de zaal door, tusschen de edelen, die vrij heten den uitgang naar den hof vol zon en licht en zonlicht spiegelend vijverwater.

Toen werd Aboe-Abdallah zeer treurig en mat sprak hij de toespraak en de edelen juichten, maar zonder vervoering en de vorst ging langzaam de treden af van den troon. De edelen vervloeiden om hem heen en hunne mantels gloeiden òp naar het licht toe, paars en geel en blauw en groen, om het purper heen van den zijne. In den Myrtenhof zag hij, aan den rand van het marme-

[p. 21]

ren bekken, Morayma liggen in zwijm, tusschen de armen der oude Berbersche vrouwen, die haar, den sluier half geheven, betten het doode gelaat met doeken, die zij doopten in het waterbekken. Kleinen, huilenden Abdallah had eene andere oude vrouw gebeurd in hare armen en voerde hem weg naar de vrouwenvertrekken. En Aboe-Abdallah bedacht in eens, vragende, hoè en waar hij terug hem zoû zien, want hij had zijn zoon heel lief en toen hij Morayma levenloos zag liggen in de armen der Berbersche vrouwen, naderde hij haar, hield zijn mantel als een gloeiend rood scherm vóor haar heen en kuste ten afscheid haar op het voorhoofd, achter het purper zijn kus ongezien voor het oog van alle die mannen. En ging toen, dicht omstuwd, de poort van den hof door op het terras, waar hem wachtte de brieschende schimmel, scharlaken getuigd, de breede schabrak vallende tot de hoeven.

En hij steeg op en Ali-Atar steeg op en de ridders en de knapen en de pages en de ruiters en de knechten stegen op en Aïscha, hare hand hoog en de violette sluier ongeacht vallende af van haar mager, oogenbrandend gelaat, riep tot haar zoon den afscheidsgroet, dien hij vreemd hoorde, als door een dicht waas heen:

- Ga! En overwin...

Door samengestroomd, juichend Granada, de roode muren langs van burcht en stad, vervloeide het leger de vlakte in, de Darro langs. Toen de laatste voetknechten verdwenen de heuvelen om van den Albaïcin, veegde het zinkende zonnelicht aan hun lansen lange vegen van bloed...