De ongelukkige

III

De morgen ontwaakte over de Alhambra en hare vierkante torens rezen vreemd en fantastiesch in den afglans van parelmoêr, die meer en meer rozigde, terwijl door het olmenbosch de eerste zonnestralen verflitsten. Zij rezen, de torens, met hunne kartelende tinnen of zij zich los maakten uit de vaagheid der morgenschemering en trokken scherper de lijnen tegen de doorzichtigheid van de lucht. Uit de wijde wallen van den breed uit breidenden burcht

[p. 11]

rezen zij nu zeer rood en hunne steen scheen een mengsel van rozen en bloed, van roode rozen en rooder bloed en waar de eerste straal gleed tegen het steen af, verguldde die kleur tot een goudachtig oker, zoo dat de geheele toren tooverachtig goud en rood uit ging staan tegen de lucht, wier doorzichtigheid zacht aan ving te verazuren. Een onwerkelijkheid dreef om die torens, die muurvakken, die wallen, van welke de roode rozen, die haar bloed schenen den bouwmeesters te hebben gegeven, af hingen in zware trossen, en geurden door haren dauw heen. Een tooverat-mosfeer, zelfs in de dageraad, dreef om die torens rond, als de gewone, waar in de bewoners ademen zouden. De immensiteit van den rooden burcht, waarin de heerschers van Granada woonden, wekte in wie haar van de vallei of van de stad aanschouwde, een ontzag, maar het was niet de immensiteit, die het mééste ontzag verwekte. Verwekt werd dàt, door het onzegbare, dat huiverde in de lucht om de torens heen, als een geheim van niet te zeggen, broze schoonheid. Zoo als de burcht daar met zijne tingekroonde torens uit zijn krans van wallen en rozentuinen verrees, scheen hij zoo broos als tooverslot, te verstoren door een adem van toovenaar. De Moorsche krijgers, die marden op wacht langs de muren met den éersten zonstraal terug flitsende speren, of wier spiegelende helmen groote sprankels schoten de kanteelen door, waren wel de werkelijkheid aan dit droomslot, maar de drie witte Wijzen, die wandelden langs de wallen, waren de onwezenlijkheid er van om de witte tabbaarden en witte baarden en hooge, witte mutsen... Uit een, door ranke zuilen in tweeën verdeeld, spitsboogvenster gluurde reeds een gesluierde vrouw...

De bergen omgaven met een gòlvende lijn van azuur de vlakte wijd, die zich vlijde tot de glooiende heuvelen, in een teêrheid van nog zonlooze ochtendtinten. Onder het doorzichtig, nòg roze blauwende parelmoêr van de lucht, tegen het lazurende blauw van de bergen, lag de vlakte in het teederste smaragdgroen harer vruchtbaarheid, die verduidelijkte uit een opalen mist van dauw. En het landschap vertoonde meer tint dan lijn. Maar uit den mist lijnde de stad reeds blank. Hare ronde dommen rezen eischaalbros

[p. 12]

en rozig aangebloosd blank uit den vochten morgennevel maar hare vierkante huizen blokten bleek nog en in wazige natheid uitgewischt om de sierlijke naalden der minaretten. Het myrtenloover der hoven wierp hier en daar donkere boeketten van glanzig groen. En het was alles als in water uitgewasschen omdat de dauw overvloedig geweest was en om de klaarheid der lucht, waar het licht reeds was voór de zon.

Toen, uit de diep in haar dal gelegene stad, de muezzins gezien hadden den eersten straal van zon vergouden de torens van de Alhambra en sprankelen in speer en helm der wachten, verschenen zij op den smallen omgang onder aan den spits der minaretten en galmden uit tegen den nieuwen dag. Hun witte mouwarmen gebaarden als met toovergebaren. Door de straten, uit donkere poorten, kwamen ezelen uit de smaragdgroene vlakte binnen de rozig witte stad en er vlakten de kleurige kleederen van vrouwen en er klakten de zwepen der ezeldrijvers. Uit de Poort der Gerechtigheid, onder aan de Alhambra, maar verheven boven de lage stad, uit de poort, waar de Hand den Sleutel talmde te grijpen, daalde omlaag een stoet van vrouwen: zij droegen allen lange hemden zoo blauw als de lucht en de bergen blauwden en een slanken amfoor, leêg, op den haarkruin, en zacht zingende, vulden zij hare kruiken aan de stralen der waterwerken, waar boven-af tuimelden de ranken der roode rozestruiken; lachende riepen van de wallen de punt-gehelmde wachters haar toe en als zij, ernstig, niet antwoordden maar neurende steeds beurden haar kruik, schudden de soldaten aan de rozeranken, zoo dat de roode bloembladeren regenden over haar heen.