Ongepubliceerd werk

[p. 380]

Van Japan naar Singapore

Dit is alles maar een aanloopje om te komen op de Fransche mail, die ons zoû brengen naar Singapore, waar wij den Johan de Witt - het vaderlandsche schip met den vaderlandschen naam - zouden afwachten. De Fransche mail en dan Singapore! Kijk, ik ben altijd naief gebleven en heb steeds nog eenige illuzies bewaard, blauwe bloemetjes in mijn langzaam verdorrende ziel. Van de Fransche mail heb ik zulke goede souvenirs. Ik hou zoo veel van de Franschen. Ik praat zoo gaarne Fransch: het is mijn beste taal. De Fransche keuken is zoo fijn. In eèn woord, alles wat Fransch is...! En dan zoû ik, in Singapore, die welvarende Engelsche handelstad, in een goed hôtel - ik herinnerde mij een goed hôtel van twintig jaren geleden - een paar weken wachten op onzen Johan, en er wat werken en er bekomen van de tyfonen, die zeker in de maand Augustus ons deel zouden zijn in de Chineesche Zee.

De André Lebon, de Fransche Mail, het blauwe bloemetje in mijn ziel! 22.000 ton, de André Lebon, het grootste schip van de Messageries. Daar ik nog ziek was van mijn groote nederlaag, arme generalissimus, permitteerden wij ons een luxehut. Ik mocht luxe-hutten nemen. Ik was in een luxe-hut den veldtocht begonnen. Maar waarom - wij zagen het op het plan van de boot, was die luxe-hut met drie anderen gebouwd op een tusschendek, ge weet wel zoo een dek, geschoven in een groot schip tusschen boven- of opperdek en keukendek?

Er was geen antwoord op. Toen wij aan boord gingen waren er wel duizend vragen. En de vragen gingen in decepties op. Een lange, benauwde, vuile gang met erzats-tichels, die nimmer sche-

[p. 381]

nen geboend, voerde, zeide een steward, naar mijn luxe-hut. ‘U vergist u zeker, monsieur’, meende ik te mogen weêrstreven: monsieur is tegenwoordig iédereen. Neen, hij vergiste zich niet; hij bracht ons in een luxehut. Er waren er vier in dit zelfde genre zoo hier geconstrueerd.

O scheepsbouwmeester, o nasale architect van luxehutten op de Fransche mail, ik ben stupéfait geweest over de vreemde gedachte kronkelingen, die in uw bouwkunstig brein moeten zijn omgegaan. Ge hadt een geniale ingeving alles wat keukens was en eetzalen voor drie klassen te arrangeeren - en luchtig en ruim op het diepste dek - op pont A. Keukenluchten vermeedt ge alzoo in hutten en salon. Een lift bracht ons in een ommezien naar lunch en diner. Maar waarom mijn luxehut, waarvoor ik een derde persoon bij betaalde, te bouwen, o Scheepsarchitect, nog wel niet op pont B, maar op pont C?? Midden tusschen die benauwdheid van een scheepshuishouding van honderde menschen. Te bouwen zoo, dat ik tusschen badkamer en W.C. moest wringen door een minuscuul gangetje om eindelijk mijn luxehut, die niets van lucht had dan twee patrijspoortjes, te bereiken.

Mijn liefde voor de Fransche mail is gedaan. Ik heb geschikt in mijn luxehut drie weken lang tusschen brokaten gordijnen, een W.C., die niet of zelden functioneerde en een bad, zoo gesurchauffeerd, dat het als een chauffage-centrum was. (Augustus, Chineesche Zee.) Maar nu éven rechtvaardig zijn. ‘Weelde’ wàs het zoetwaterbad, en het bad op de Hollandsche mail is zout. En de fijne keuken!