Ongebundeld werk

Vierde tooneel

Menaechmus Sosicles, Messenio, twee matrozen

menaechmus sosicles

 

Geen grooter zaligheid voor wie op zee vaart,

 

Dan verre uit zee weêr land te zien, Messenio.

messenio

 

Er is, zoo ik het zeggen mag, een grootre

 

Zaligheid; den geboortegrond te zien

 

En thuis te zijn. Wat moesten wij nu toch

 

Te Epidamnus komen? Gaan wij, als

 

De zee, rondom elk eiland heen?

menaechmus sosicles

 

Mijn eigen

 

Broeder zoek ik.

messenio

 

En hoe lang zullen wij

[p. 961]

 

Nog zoeken? Zochten wij niet reeds zes jaren,

 

Bij de Istriërs, Hispaniërs, Massilianen,

 

En bij de Illyriërs, den Oceaan

 

Doorkruisend, om weêr aan te landen in

 

Grieksche kolonies aan Latijnsche kust?

 

Wij zijn geweest waar maar de golf aanspoelt.

 

Je zoû, hadt jij een naald gezocht, al lang

 

Die naald gevonden hebben maar wij zoeken

 

Een dooden man tusschen levende menschen.

 

Leefde hij nog, wij hadden hem gevonden.

menaechmus sosicles

 

Daarom zoek ik wie minstens zekerheid

 

Mij meldt, wie zegt te weten, dat hij dood is.

 

Vind ik zoo een, dan zoek ik niet meer langer;

 

Zoo niet, dan zoek ik door. 'k Weet zeker, dat

 

Hij mij te dierbaar is om niet...

messenio

 

Jij zoekt

 

Wat niet meer is te zoeken; laat ons toch

 

Naar huis gaan! Zijn wij soms geschiednisschrijvers,

 

Om zoo te zwerven?

menaechmus sosicles

 

Wijze dingen zeg jij,

 

Maar wees voorzichtig: je verveelt me en 'k zoû

 

Wel wijzer kunnen worden dan jij waart!

messenio

 

Hm! 'k Weet wel, dat ik maar een slaaf ben: meer

 

En duidelijker is in minder woorden

 

Mij niet te zeggen. Maar ik ga toch door:

 

Ik zeg wat ik te zeggen heb. Hoor toch,

 

Menaechmus; als ik na zie hoe de beurs

 

En reisbenoodigdheden er aan toe zijn,

 

Bij Herk'les, dan zijn wij wel heel erg zomersch

 

En luchtig aangedaan! Bij Hèrk'les! dàn,

 

Dan zeg ik, dat, ten zij wij huiswaarts keeren,

[p. 962]

 

Je platzaks nog zal zuchten, datje zóó lang

 

Je tweelingbroêrtje zocht. Want er zijn hier

 

In Epidamnus drink'broêrs, meidekerels,

 

Het wemelt hier van schuiers en van schuimers

 

En dan de mooie-meisjes! Nergens zijn

 

Ze mooier: om dat al is Epidamnus

 

De stad genaamd van opperste verdoèmnis.

menaechmus sosicles

 

Ik zal oppassen: geef mij maar de beurs.

messenio

 

Wat wil je?

menaechmus sosicles

 

Dat jij niet, tot mijn verdoèmnis

 

In Epidàmnus te veel gaat verbrassen.

 

Jij bent, Messenio, een meidekerel;

 

Ik ben een driftkop: hoû ik dus de beurs,

 

Dan pas ik voor twee dingen op: dat jij

 

Niet scharr'len gaat en ik niet schreeuwe'en schelden.

messenio

 

Pak áan dan en bedien je: 't is mij wel.