Ongebundeld werk

Eerste tooneel

Schuier

schuier

 

De jeugd gaf mij een bijnaam, Schuier; als

 

Ik eet, is dadelijk de tafel àf-

 

Geschuierd. Men belast gevangnen met

 

Ketenen zwaar, men legt gevluchte slaven

 

Voetboeien aan: 't is alles dwaasheid, als ik

 

Mijn meening zeggen mag. Als een rampzaal'ge

 

Meerderen ramp wordt toegevoegd, wordt grooter

 

In hem de lust te vluchte' en kwaad te doen.

 

Hij zal zich uit zijn keetnen weten los

 

Te make' op welke wijze ook; zijn voetboei

 

Doorvijlt hij 'n ring en met een steen rukt hij

 

De spijkers los: 't geeft all'maal niets. Wien gij

 

Zóo, dat hij nooit kan vluchten, keetnen wilt,

 

Dien moet ge boeien met zijn natje en droogje.

 

Bind met zijn bakkes vast de vent op 'n tafel,

 

Die rijk belade' is. Als gij hem voorziet

 

Van ete' en drinken, daaglijks, naar zijn lust,

 

Bij Pollux, nooit zal hij dan aan de haal gaan,

 

Al wacht hem ook de doodstraf. Heel gemaklijk

 

Zult g' hem gevangen houden in die boeien.

[p. 950]

 

Lenige boeien zijn het: des te wijder

 

Gij ze aanlegt, des te vaster drukken zij.

 

Daar heb je mij. 'k Ben toegewezen aan

 

Menaechmus, opdat hij mij knevelt. Diè man

 

Voèdt niet zijn gasten: neen, hij kweekt ze op

 

En maakt ze levensblij: er is geen beetre

 

Artsenij dan zijn tafel en die kerel

 

Is zelf een goede schranser; 't lijken wel

 

Bij hem steeds eetfeesten, gewijd aan Ceres,

 

Zoo rijklijk is zijn disch voorzien, zoo lekkre

 

Pasteien rijzen van zijn tafel op:

 

Staan moet je op 't aanligbed, wil jij de top

 

Er van bereiken. Maar...veel dagen heb ik

 

Dat moeten missen: 'k heb mij moeten op

 

Sluiten te huis, met wat mij liefst is: wàt mij

 

Liefst is, is wat ik eet en drink maar 't was

 

Nu alles òp! Daar zie 'k Menaechmus, hij

 

Opent de deur...!