Ongebundeld werk

[p. 560]

Amalazwinthe en Bobby

Amalazwinthe was de prinses van het Zuiden en Bobby was de prins van het Noorden. De politiek had gaarne een sprookje geweven tusschen deze beide koningskinderen, maar zij kwam van een koude kermis thuis. Dat geschiedde op de volgende wijze:

De prins van het Noorden was een charmante prins, un Prince Charmant, die pas een lange reis achter den rug had, een reis naar het Verre Oosten, dat zijn landen, die heel ver liggen van wat wij gewoon zijn te noemen het Noorden en het Zuiden. De prins van het Noorden had daarginds in het Oosten een alleruitstekendst figuur geslagen, en tusschen zijn tallooze bezichtingen en toasten aan hofbanketten nog kans gezien allerlei sport te verrichten, vooral polo. Hij hield wel van sport en polo, maar eigenlijk was àl deze sport tusschen zoo vele banketten en bezichtingen (vindt u dit niet een goed Hollandsch woord voor ‘Sight-Seeing’?) hem een beetje des goeden te veel geweest, zoodat hij wel eens de verzuchting geslaakt had, dat een politieke reis voor een kroonprins als hij, alles behalve een sinecure was. Maar het Noorden was beroemd als een kolossaal sportland en daarom was de prins wel genoodzaakt geweest ten aanschouwe der Verre-Oosterlingen ‘de se mettre en quatre’ en polo te spelen - om van golf en tennis te zwijgen - tot hij er wel eens doodmoê van geweest was, vooral als hij dien avond nog naar een hofbanket moest en een officieele toast moest afsteken, ‘om de onderlinge sympathieën der beide rijken nog vaster aan elkaâr te snoeren’, zooals het steeds luidt in dergelijke speechen.

Toen de charmante prins - hij was beroemd om zijn glimlach

[p. 561]

rondom gave tanden in zijn jongensmond - terug kwam in het Noorden waren zijn ouders, de koning en de koningin, zeer tevreden over hem en omhelsden hem teederlijk en vroegen hem, waar hij nu lust in zoû hebben.

- In een beetje te rusten, zeide de charmante prins; en geen polo meer behoeven te spelen. Ik vind het eigenlijk een ruw spel en beklaag altijd die arme paarden, die we zoo afbeulen. Ook zoû ik al de mooie dingen, die ik uit het Verre Oosten heb medegebracht, in een paar zalen van mijn eigen paleisje willen schikken. Het is een mooie, interessante verzameling.

- Dat is zeker een goed idee, begon de koningin.

Maar de koning zeide:

- Natuurlijk: je hoeft hier in het Noorden niet dadelijk weêr polo te spelen. Maar die mooie dingen te schikken en ten toon te stellen, wel, dat kan je je adjudanten laten doen, zoo tusschen hun hofwerk door. Ze eischen nog geen achturigen werkdag van je. En rusten...ja, beste jongen, rusten is heel prettig, maar voor een kroonprins gaat dat niet altijd.

- Wat moet ik dan nu weêr doen? vroeg de charmante prins, een beetje schrikachtig om een verschiet van nieuwe slavernij, dat zich voor hem dreigde te openen.

- Je moet eigenlijk trouwen, zeide de koning en de koningin beaâmde dat, een beetje bezorgd hoofdschuddende. Zoo piepjong ben je niet meer. Je nadert de dertig, mijn charmante zoon en opvolger.

- Het is waar, zeide de prins nadenkende. Ik ben kroonprins en moet eigenlijk trouwen. Nu is de kwestie, beste vader en allerliefste moeder, dat ik eigenlijk verliefd ben en dan is het altijd zoo moeilijk te trouwen in onze vorstelijke omstandigheden. Ik was al verliefd voor ik op reis ging, dat weet u.

- Daar herinner ik me niets van...

- Neen, niets van! zeiden na elkander de koning en de koningin en de koning voegde er bij:

- Verliefd zijn is een heel lastige toestand. Je hebt er, vooral in onze vorstelijke omstandigheden, zoo als je die zelve zoo goed

[p. 562]

definieert, beste jongen, niets dan displeizier van...

- En mijn broêr dan! riep de prins uit. Die is ook verliefd en trouwt met het meisje zijner keuze!

- Die is een twéede zoon, je broêr! zeide de koningin met zacht verklarende stembuiging. Die kan trouwen met het meisje zijner keuze; trouwens, ze is van goede familie en heeft geld. Wat je van ons, ik meen, dat we geld hebben, ter nauwernood zeggen kan.

- En wie zoû ik dan moeten trouwen? vroeg de prins, beleefd, gelaten en onderdanig, zoo als het een kroonprins betaamt, die meende, dat, in der daad, hij wel eens zoû moeten trouwen, zooals hij polo gespeeld had, beminnelijk-weg maar enthoeziasmeloos.

- Met de prinses van het Zuiden, zeide de koning. En de koningin knikte heel lief:

- Met de prinses van het Zuiden.

- Ze is een dot, zeide de prins van het Noorden. Ik kan niet anders zeggen. Ze is een dot. Maar ik ben nu eenmaal verliefd op...nu, dat doet er niet toe.

- Neen, dat doet er niet toe, be-aâmde de koning.

- We weten het wel, op wie je verliefd bent, zeide de koningin, moederlijk teeder.

- Ja, u weet het, zeide de prins gelaten; en ik geloof ook, dat het er verschrikkelijk weinig toe doet. Maar hoe moet dat nu met de prinses van het Zuiden? Moet ik er heen?

- Neen, zeide de koningin; je hebt pas zoo een vermoeiende reis achter den rug.

- Die prinses van het Zuiden komt hier, zeide de koning. Ze komt eens kijken.

- Nu, dat is dan uitstekend en misschien bevalt het haar hier in het Noorden heelemaal niet! zeide de prins.

- Dat hadt je niet moeten zeggen, zeide de koning.

En de koningin be-aâmde:

- Neen, dat hadt je eigenlijk niet moeten zeggen.

- Vergeeft me, zeide de prins, want hij was charmant, al had hij zich een oogenblik versproken, nu dat het geen officieele toast was.

[p. 563]

Zijne ouders vergaven hem en de prinses van het Zuiden kwam. Toen prins Bobby prinses Amalazwinthe zag, vond hij haar, zeer zeker, een dot maar hij was nu eenmaal verliefd op een ander en zij, ze was ook verliefd op een ander. Daar stonden ze over elkander, in een lange spiegelgalerij, met aan beide zijden anti-chambres, waarin kamerheeren en hofdames, opdat het samenzijn van den prins en de prinses binnen de perken der etiquette zoû blijven.

- Dag Bobby, zeide Amalazwinthe.

- Dag Amalazwintje, zeide Bobby.

En zij keken elkander lachende aan en vol sympathie.

- Je hebt een mooie reis achter den rug? vroeg Amalazwinthe. Ik ben jaloersch op je. Ik hoû dol van reizen. En ik geloof, dat ik ook wel van polo houd.

- Dat is niets voor een meisje, zeide prins Bobby. Maar, zeg, Amalazwintje, wat ben je mooi geworden! Je bent het altijd geweest maar nu ik je weêr zie, gegroeid tot zoo een beelderige jonkvrouw!

- Ik vind jou ook héél sympathiek, zeide de prinses van het Zuiden en keek Bobby aan.

Ze vond hem charmant, met zijn glimlach. En hij vond haar allerliefst, slank, fijn, edel van gelaat, met groote, prachtige, diepe, zwarte oogen en het teint van een camelia. Toen zeide Amalazwinthe:

- Ze willen hebben, dat we met elkander trouwen.

- Ja, zeide Bobby kalm. Zoû je het prettig vinden later koningin van het Noorden te worden?

- Ik vind het koud en mistig, zeide de prinses.

- Die mist houdt zoo een mooi teint als je hebt, blank, totdat je een heel oude dame bent, prees de prins zijn klimaat van het Noorden aan.

- Jullie hebben hier wel mooie paleizen, zeide Amalazwinthe. En prachtige, antieke tradities, daar ben ik erg op gesteld. En dan doen jullie veel aan sport, daar hoû ik ook van. Geloof je niet, dat ik polo zoû kunnen spelen? Ik rij goed.

[p. 564]

- Daar twijfel ik niet aan, maar toch...

- Neen, je hebt misschien gelijk. Maar Bobby, polo of geen polo, dat is niet de kwestie, zooals een van jullie groote dichters ongeveer gezegd heeft.

- Wat is dan wel de kwestie, Amalazwintje?

- De kwestie is, dat ze willen hebben, dat we met elkander trouwen maar...dat ik verliefd ben.

- Ben je? zeide Bobby. Ik ook.

- Jij ook? vroeg Amalazwinthe. Maar ik niet op jou.

- Neen, zeide Bobby. Ik ook niet op jou.

Zij zagen elkaâr glimlachend gelukzalig aan en hunne beeltenissen werden over en weêr tal van malen gereflecteerd in de vele spiegels. En-profil, en-face, ter zijde links, ter zijde rechts.

- Dat is heerlijk, zeide Amalazwinthe. Dan komt alles in orde.

- Geloof je? vroeg Bobby.

- Ja, zeide Amalazwinthe zeer beslist. Dan komt alles in orde. Kijk eens, Bobby. Ik vind je heel sympathiek, met dien lieven glimlach van je en die blonde chic van je charmeert me.

- Je bent allerliefst, Amalazwintje. Heusch allerliefst.

- Maar je bent niet verliefd op me?

- Neen. Ik ben verliefd op...een ander.

- Ik ook, zeide de prinses van het Zuiden. Zie je, dan komt alles in orde. Ik, ik ben verliefd op...op een cavalerie-officier - geen prins - van het Zuiden. Die is donker. Ik hoû alleen van donkere mannen...ik meen om verliefd op te worden.

- Ben je dan al dikwijls verliefd geweest, Amalazwintje?

- Ernstig alleen maar dezen keer, zeide Amalazwinthe en hare diepe, groote oogen glansden vol geluk bij de gedachte.

- Ik ben ook, geloof ik, zeide prins Bobby, voor het eerst nu ernstig verliefd. Op die andere...

- Net als ik, zeide het prinsesje. Op dien andere.

- Maar hoe moet dat dan nu? vroeg prins Bobby. Je bent hier gekomen, om ons Noorden te zien.

- Ik vind het héél mooi, zeide Amalazwinthe. Ik ben blij het gezien te hebben. Maar ik leef liever...in het Zuiden. Samen,

[p. 565]

samen met dien donkeren cavalerie-officier.

- Maar hoe moèt dat dan nu? vroeg prins Bobby, een beetje nerveus om dat prinsesje, dat naar het Noorden was gekomen en toch zoo hangen bleef aan dezen donkeren cavalerie-officier in het Zuiden.

- Heel eenvoudig, Bobby, zeide Amalazwinthe. Ik zeg aan mijn ouders, de koning en de koningin van het Zuiden, dat...dat ik niet verliefd op je ben geworden. Zal je dan niet boos op me zijn of me dat kwalijk nemen?

Zij strekte allerliefst hare beeldmooie handjes uit. Bobby drukte ze blijde.

- Neen, Amalazwintje, zeide hij. Je mag zeggen, dat je niet verliefd op me bent geworden. En ik zal dan niet boos op je zijn of je iets ook maar kwalijk nemen. Maar...maar mag ik dan hetzelfde zeggen...aan mijn ouders; ik meen, dat ik ook onmogelijk verliefd op je kan worden, hoe een dot ik je anders ook vind?

- Hè ja, toe! Bobby, wil je dat doen?

- Dat wil ik zeker, Amalazwintje!

- Je bent een schat! riep het prinsesje en sloeg plotseling beide armen rondom prins Bobby's hals.

En hij zoende haar, blij en gelukkig.

Dat hadden, links en rechts, tusschen de hofdames en kamerheeren de koning hier en de koningin daar gezien, ik meen die van het Noorden, want die van het Zuiden wachtten aldaar op een draadloos bericht.

- Dus alles is in orde? kwam van links de koningin en van rechts de koning blijde aan, beiden de handen verheugd uitgestoken.

Bobby voerde aan de hand Amalazwinthe voor zijne ouders en de prinses neeg hare diepe reverentie.

- Vader en moeder, zeide Bobby verheugd. Amalazwinthe wil me niet hebben. Ze wil een donkeren cavalerie-officier uit het Zuiden. En wat mij betreft...

Tableau!