Een lent van vaerzen

[p. 51]

Gedroomd Minnen.

[p. 53]

I.

Reeds viel de nacht; 't al scheen in zoeten sluimer
Gezegen; niet een enkle nachtegaal
Zong in jasmijn of roos zijn zang van liefde,
En geen schalmei, die juichte of smachtte, klonk
Meer pijpend in de blauwe veerte, waar
Het zilvren vesperklokjen al sints lang
Zijn roerend-vrome klanken had doen trillen.

Toen scheen er plots door 't ritselend geblaêrt,
Als op de lichte wieken van een vlinder,
Een zachtkens-suizlend zoeltjen aan te zweven.
't Voer op den aêm der bloemen eerst door 't geurend
Citroenenloof; toen ruischte 't klagend door
De lauwerieren; eindlijk om zich heen
Als sneeuw de bloesems in den ronde strooyend,

[p. 54]

 

Scheen met een enklen zucht het hijgend langs

 

Jasmijnen en langs rozen weg te sterven,

 

En de amber steeg zoet-balsmend naar omhoog...

 

 

 

Maar 't was, of in dien adem door het loover

 

Een schelle kreet van wanhoop had getrild,

 

De kreet eens brekend harten... toen was alles

 

Weêr stil; alleen de zilvren avonddauw

 

Viel nog in paerels op de half-ontblaêrde

 

En kwijnend neêrgezegen witte bloemen...