Een lent van vaerzen (1884)

Een lent van vaerzen

(1884)–Louis Couperus– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 19]
VII. Zeg, liefken, heugt U nog de vreugd, Wen op het kabblend water, Zoo spiegelrein Als krystallijn, Zoo ruischziek van geklater, Ons kleene boot Daar vlugjes vlood In 't maanlicht, dat er glanste; Een notendop, Zooals zij op De golfjens dobbrend danste; Een rozeblad, Waarin een schat,
[pagina 20]
Een paerel, lag te luchten: Mijn bange bruid, Die uit de schuit Vol angst vaak wilde vluchten? Waart gij weêr kalm, De gouden galm Eens nachtegaals bekoorde Uw zieltjen zoo, Dat gij maar noô Naar mijn gefluister hoorde, En dat ter steê Gij stemdet meê In 's vogels lied van minne, Als woudt gij hem Met uwe stem In 't kweelen overwinnen. Uw stemme was Zoo klaar als glas, Zoo klaar als zilvren klokjens; Wat klepten zij Daar vlug en blij, Wat klepten zij daar drokjes! En hooger klonk, Toen 't maantjen blonk, Waar 't door de wilgen lachte, Uw avondzang, Wijl, droef en bang, De vogel smolt in klachten.
[pagina 21]
Tot plots hij zweeg. Een zuchtken zeeg Van spijt hem uit de keele, En nooit meer zong, Hoe 't hart hem drong, Die eertijds zoo kon kweelen... Maar zeg, waarom Bleef immer stom De stemme van uw harte, Daar toch uw mond Wel toontjens vond Om 't zangertjen te tarten?

Vorige Volgende