Hooge troeven

X

Het was in den rozen dageraad na het bal, en de geheele villa sluimerde als moê van een orgie. De uitgebluschte illuminatie met hare geraamten van stellages en gedoofde zonnen maakte een indruk van feest-naweemoed; de terrassen lagen vol vertrapte bloemen en vernielde overblijfselen van cotillon-versieringen en over het voorterras tot in den tuin lag vreemd een schuin houten plankier, waarover Wladimir in zijn zonnekar de balzaal was bin-

[p. 50]

nengereden. Om de villa, die in hare ordeloosheid als moê scheen van het feest, breidde de langzaam afglooiende tuin zich in stil bloesemende plantenpracht uit, ongerept. In de verte, eeuwig kalm, lag de zee. De jaloezie-deuren van Elena's kamer kraakten zacht open en het jonge meisje trad op het terras. Zij was in een eenvoudig reistoilet en zeer zenuwachtig, bleek, poogde zij kalm het terras om te loopen, met een omweg, om niet langs de deuren te gaan van het appartement der koningin. Langzaam liep ze door, quasi onverschillig, en zij had bedacht - mocht zij iemand tegenkomen - te zeggen, dat zij niet slapen kon en behoefte had aan frissche lucht. Dat zoû nog al natuurlijk klinken. Maar haar hart klopte, haar beenen trilden. Zij moest de geheele villa omloopen en zij struikelde bijna, toen zij ging over het houten plankier van het voorterras.

De villa bleef stil. Zij ontmoette niemand. Toen hoorde zij eensklaps stemmen achter het geboomte van den tuin. Zij verschrikte eerst hevig, maar de klank der woorden stelde haar gerust. Het waren tuinlui, bezig in den vroegen morgen.

Toch nam zij den kronkelenden omweg van een oranjelaan, om hunne ontmoeting te vermijden. Langzamerhand begon zij vlugger te loopen, zoo goed als zeker nu niemand tegen te komen der gasten. Haar quasi onverschillige pas versnelde zich tot dien van een vlucht, een zenuwachtige vlucht, met hare fijne laarsjes over het grint der dalende en klimmende lanen. De villa was in het groen weggezonken. Haar hart klopte haar tot benauwens toe. Over een uur, een half uur misschien, zoû ze met den koning op zee zijn, terug naar Thracië... Zij bedacht hoe zij zich zoû houden. Niet meer zoo opgewonden en aanstellerig als op het bal: dat was goed voor eens. Waardiger en eenvoudig met een eenvoudigen, voornamen blik. Zoo paste het aan de aanstaande vrouw van den koning.

De vrouw van een koning...! Het was een sprookje, ook al werd zijzelve geen koningin. Het was een droom. Wat zoû haar vader er wel van zeggen...!

En zij poogde zich al reeds te voegen in die eenvoudige, voor-

[p. 51]

name houding, die haar goed dacht. Zij liep een oogenblik kalmer om op adem te komen. Ginds, op den top van een breeden heuvel, stond de koepel. Het was een klein lusthuisje, zeshoekig, met fijn treille-werk, waarom een roze klimop klom met groote trossen van roze bloesems. Daar zoû de koning haar wachten. Zij zag naar boven, naar den koepel, meenende hem te zullen zien. Maar zij zag nog niemand. En langzaam liep zij voort, vermoedende, dat het te vroeg was, glimlachende om haar haast. Zij bereikte den koepel, die hoog uitzag over de zee. Ginds, in waarheid niet heel ver, en oogenschijnlijk op grooten afstand door het optische bedrog der valleien van den tuin, lag de villa.

Schuchter klopte Elena aan de gesloten deur van den koepel. Er kwam geen antwoord. Toen draaide zij de deur open. Wladimir was er nog niet. Het was toch reeds over het uur. Vermoeid van het bal, van haar wandeling, liet zij zich vallen op den lagen rozen zijden divan, die den geheelen koepel van binnen omgaf. Het was een ideaal verblijfje; spiegels beschilderd met bloemen en putti, tusschen lijsten van wit- en goudlak; roze zijden gordijnen voor de hooge vensters en, om de gesloten jaloezieën, schemerde het binnen, zacht rozekleurig in het zachte licht van den opdoemenden morgen.

Elena sloot de oogen. Het bal dwarrelde voor haar geest. Haar slapelooze nacht deed haar hoofd tintelen, als waren hare hersenen kristal. Alles was koortsig licht in haar van kleur en van gewicht. Zij voelde iets onaangenaam zwevends door alle hare leden.

Trots zichzelve, wachtende, sluimerde zij, zittende, in. Zij was geheel in reistoilet, een grooten hoed met voile op, gehandschoend; zoo, wachtende, zich correct houdende om de raideur van haar reistoilet niet te verliezen, sluimerde zij in met een lichten slaap, een slaap, die zich als bewust was. In haar sluimer vergat zij niet, dat zij den koning wachtte. Over een uur zoû zij met hem op zee zijn.

Plotseling schrikte zij wakker. Stappen knarsten over het fijne grint. Voor zij zich herstellen kon, trad Wladimir binnen. Een voldane verrassing, toen hij haar zag, glom over zijn gezicht.

[p. 52]

- O, Wladimir, riep zij uit. Gelukkig, dat je daar bent. Ik ben zoo nerveus.

Hij gaf haar een zoen.

- Waarom? vroeg hij.

- Ik was zoo bang, dat de koningin iets merken zoû.

- Wel neen. Heb ik je lang laten wachten?

- Niet zoo heel lang.

- Ik heb een bad genomen in zee. Ik had behoefte wat te zwemmen. Het heeft toch niet zoo heel lang geduurd, wel?

- Neen. Maar Wladimir, wanneer gaan wij nu weg?

- Ja, dat is de questie. De kapitein van mijn yacht heeft me laten zeggen, dat de boel niet in orde was. Er is een mankement aan de machine.

- Dus... hoe dan?

- Ja, van morgen kunnen we niet gaan, kindje.

- Van morgen niet, Wladimir?

- Neen, beste meid. Hoe wil je met een kapotte boot naar Thracië.

- Maar wanneer dan?

- Nou, we zullen nog wel eens zien.

- Ik zoû vandaag anders naar Thracië teruggaan, dat weet je.

Een désilluzie klom in haar op, lichtjes aan. Zij dacht wel, dat hij er niets aan doen kon, dat de machine kapot was, maar het was toch voor haar eene groote teleurstelling.

- Nou, zeide hij als met een ingeving; ga dan terug naar Thracië, net zooals mama het wil en hoû je dan kalm bij je vader en over een paar dagen kom ik ook en dan trouwen we. Het is misschien zoo toch beter, dan weg te loopen, vindt je ook niet?

- Misschien wel, maar ik had er zoo op gerekend. Ik zal nu maar liever naar de villa teruggaan, Wladimir.

- Waarom zoû je? We zijn hier nu gezellig.

- De koningin zal me missen.

- Wel neen, mama slaapt. Iedereen slaapt. Ze zullen den heelen morgen slapen.

- O, Wladimir!

[p. 53]

- Wat toch?

- Ik zoû maar liever teruggaan...

Hij nam haar geheel in zijn armen en drukte haar tegen zich aan.

- Waarom... zoû je... dat... nu doen? vroeg hij tusschen zijn zoenen in.

Zij had hem te lief. Zij voelde zich te zwak in zijn armen. Zij legde haar hoofd aan zijn borst, maar met vochtige oogen om hare désilluzie, dat zij niet gingen op reis.

Hij morrelde aan hare voile.

- Die vervelende hoed... schertste hij.

------------------------------------

Zij bleven samen in elkanders armen.

Als uit gekheid had hij den koepel van binnen gesloten. Het was er binnen donker roze schemerig tusschen de spiegels, waarop de putti dansten en klommen, tusschen bloemfestoenen...

Buiten over de opalen zee steeg de zon in den blozenden morgen.