Hooge troeven

[p. 9]

II

Het was dien dag alles vroeg op de villa. De jonge koning was aangekomen en alle gasten zijner moeder waren op om hem te ontvangen. Het was als een garden-party daar op de terrassen, in de galerijen, in den warmer en warmer wordenden lentedag.

Het waren er vroolijke groepen, heeren, dames, enkele uniformen. Er lag over dat gezelschap een bizonder waas, iets bitters, iets ongegeneerds, iets would-be onverschilligs. Een sarcasme werd met een cynischer repliek beantwoord. Het was er de bohême der vorstelijkheid van Europa: van die gekroonde zwervelingen, die of door eigen wil of door omstandigheden uit hun element gerukt zijn. Zij hadden elk hunne satellieten: getrouwen, die getrouw bleven om de een of andere reden van egoïsme. En in de lange, marmeren galerijen, tusschen de palmen en beeldengroepen, was er over al die gelaatstrekken eene vreemde décadence, die als voorspelde eene andere eeuw: iets slechts, dat van een naderend einde sprak. Het was er iets licht demonisch', dat er even trilde in den glimlach en den flirt der vrouwen, in de brutale aardigheden der mannen. Daarover heen wemelde nog een waas van souvereine hoogheid, als een verbleekte glans van kroonjuweelen: brutale, valsche steenen.

In een der galerijen - uit nog een zweem discretie verder verlaten - liep de koningin Alexandra met Wladimir op en neêr. Ernstig was hun gesprek; smeekend de stem der koningin; quasi kinderlijk, alsof hij het toch niet helpen kon, de stem van den jongen koning. Een groote, sterke jongen van negentien jaar, geheel en al een man, bizonder forsch en breed in zijn spannende uniform, met het nieuwe frissche koningsbloed van zijn parvenu-geslacht dol blij bruisend door zijn aderen. Zijn kleine kop met kort kroeshaar en half gesloten, loerende oogen, met zijn zwaren, zinnelijken mond, waarom viriel dons van baard en snor, was, in zijn jeugd, als de kop van een jongen Caracalla; om zijn mond, tusschen zijn vleezige wangen, speelde altijd een onvertrouwbare lach, zonder diplomatie, maar met een blijde sensualiteit. In zijne

[p. 10]

kracht was iets vreemd lenigs, als van een jongen, mooien tijger.

De koningin, heel jong nog, heel mooi, bizonder elegant, hing aan zijn arm. Zij smeekte hem, in een stortvloed van teedere woorden; zij gaf zich aan haar zoon, zooveel zij dorst. Hij, met zijn sensueelen lach, bleef zich verontschuldigen en altijd was zijne stem kinderlijk, half ongelukkig. Zij zag hem niet als hij was. Zij zag niet, dat deze sterke jongen al heelemaal een man was, niet alleen naar leden maar ook naar ziel. Zij meende, zij, als moeder, met hare menschenkennis, zoû hem kunnen laten doen naar haar wil. En dat zij stuiten bleef op zijne aangenomen kinderlijkheid maakte haar wrevelig: was hij dan zoo dom!

Hij, hij hield zich dom. Hij kon er heusch nog niets aan doen, mama'tje. Het was voor hem ook een teleurstelling geweest. Maar de Minister-Prezident, de ministers, de Staten... Het was heusch zoo moeilijk. Dan de groote mogendheden: altijd die soort van voogdij, vooral van Liparië... En hij hakkelde zijne frazen voort. Toen zeide hij haar een compliment. Hoe mooi zij was, hoe jong: zij was net een groote zuster van hem... En hoe goed haar al die antieke kant stond. Alleen heel mooie vrouwen, met haar mooi teint, konden antieke kant dragen: iedere andere vrouw werd er geel van...

Toen warrelde hij in de lange kanten van hare bloote armen, met zijn gretig woelende hand, en met nog iets kinderlijks erbij. Toen gaf hij haar een zoen op haar onderarm. Een domme, perverse jongen, dacht zij, terwijl zij hem liet begaan. Zij, ze was pervers, maar dom was zij niet. Dat had hij van zijn vader. Maar toch, zijne vleiende woorden hadden haar gestreeld. En zij zette zich neêr, trok hem bij zich, en, ziende, dat er op dit oogenblik toch niets beslists van hem te verkrijgen was, ontvouwde zij levendig een heel program van feestelijkheden, te zijner eere... Nog meer logés zouden er komen; zeg, wie woû hij er nog bij hebben?

- De gravin Costi, zei hij dadelijk.

Zij lachte luid. Zijne loerende oogen keken haar schuin aan, een zinnelijk verlangen was om zijn mond. Maar zij verdedigde zich; neen, de gravin Costi zoû zij nooit vragen! Die had zich zóo

[p. 11]

onmogelijk gemaakt, zoo alle convenances over boord gegooid. Dat ging nooit.

Hij werd boos. Hij had gerekend op de gravin Costi en hij moest iedere gril ingewilligd hebben: anders werd hij razend.

- Neen, Wladimir, heusch, ik kàn haar niet vragen!

Met een ruw gebaar zwaaide hij zijne hand uit, hen allen wijzende.

- En die troep daar? vroeg hij rood van woede. Daar is niets beters bij, dat is toch ook allemaal...

Hij zei een ruw woord. Zij werd ernstig, sloot op elkaâr hare mooie lippen in een stille verontwaardiging. Toen, als een moeder, wilde zij hem terecht wijzen.

- Ach wat! vloekte hij en hij stond op, om te gaan.

Zij greep zijne hand. Zij smeekte hem, in Godsnaam weêr geen scène te maken. Zij was zoo gelukkig hem te zien. Zij zoû alles voor zijn pleizier doen. Al die feesten... En als hij absoluut de gravin wilde hebben... dan zoû ze zien: er met Briani over spreken.

- Wat heeft die er meê noodig?

Maar zij verdedigde Briani: haar raadsman, zonder wien ze immers niets deed.

- Zonder wien u niets durft te doen! tartte hij en zijn blik, die loerde, zeide haar duidelijk, dat hij wel wist, dat Briani meer dan haar raadsman was.

Zij lachte, sprak met hare liefste stem, in doodsangst, dat hij toch een scène maken zoû. Opnieuw ontvouwde zij haar program: een verlichte gondelvaart op zee, des avonds; tableaux: al die dames zelve zouden nimfen voorstellen...

Hij vroeg, gretig, détails: zij gichelden nu met elkaâr. Gelukkig, hij werd weêr handelbaar, haar jonge welp. Dat bloed van hem moest maar eerst uitbruisen, hoe eerder hoe beter en daarvoor maar niets gespaard...

Maar eensklaps, onder de groepen in de zijgalerij, zag hij Briani; de secretaris praatte met prins Edzard van Karlskrona en met een jong meisje in het wit...

[p. 12]

- Is dat Elena? vroeg hij, turende, want hij was bijziende.

- Ja, antwoordde de koningin.

En eensklaps weefde het weêr tusschen hare gedachten.

- Hoe vindt je haar? vroeg zij.

Hij haalde onverschillig zijn schouders op.

- Niets aan, sprak hij.

- Ik dacht, dat je haar verleden nog al lief vondt: je sprak veel met haar?

- Ik, neen! verdedigde hij zich.

- Niet? vroeg zij verwonderd, zich twee lange tête-à-tête's herinnerend.

Hij probeerde haar recht aan te zien, met zijn kleine oogen, om haar te overtuigen.

- Wel neen, sprak hij. Ik vind het een bleeke pop. Niets aan.