Hooge troeven

[p. 5]

I

Het was zeer vroeg in den morgen, te Paxos. In den rozen morgenmist schemerde heel in de verte de blauwige silhouet der bergkammen van Epirus, en van het hooge punt der villa glooiden zacht naar omlaag de valleien der stoere olijven, heerschers van het eiland.

Het was zeer vroeg, zes uur. De villa scheen verlaten, zich vierkant, breed uitbreidende met lange zuilengalerijen, waartusschen beelden stonden en palmen. En in de verlatenheid van het vroege uur was het vreemd het jonge meisje te zien, dat er leunde tegen een der monumentale leeuwen en staarde over de rozeschemerende zee uit.

Zij was misschien een-, twee-en-twintig. Zij scheen heel teêr, in het roze morgenlicht, als een statue van albast tusschen die andere beelden, van zwaar marmer of brons en het was of zij, geheel in het wit, juist levend was geworden, zich, bijna onmerkbaar aan, bezielende in den Griekschen dageraad...

Onbewegelijk leunde zij, hare oogen over de zee, haren arm op den kop van den leeuw. Er was aan haar iets onzekers en vaags, in haar iets hulpeloos', als van een groot kind, met haar azalea-bleeke tint, waarop een paar fijne sproeten, als gouden vlakjes; haar gulden blond haar en hare sprookjesoogen, groen als smaragden.

Toch was zij niet mooi: de bekoring, die in haar was, was het meest om hare kinderlijkheid...

Het was zes uur. Vreemd was het, dat zij daar, zoo vroeg al, stond; vreemder, dat jaloezie-deuren zacht krakend opengingen en koningin Alexandra ook buiten kwam, in de galerij. Zij zag,

[p. 6]

met zwarte oogen, die verblindden, verblindden van ingehouden vuur, vuur van hartstocht, van eerzucht, vuur van laaiend leven.

- Elena! sprak ze.

Hare stem, die riep, was vreemd magnetisch bekorend. Die stem was op dit oogenblik, verbannen als zij was uit haar land, hare grootste macht misschien.

Het meisje hoorde dadelijk, keerde zich om, liep naar de koningin toe. Deze zoende haar, als een dochter, hoewel zij hare hofdame was.

- Wat doe je daar, kind?

- Ik? Niets, Mevrouw! Ik kon niet meer slapen...

- Waarom niet?

- Ik weet niet: ik kon niet meer...

De koningin zweeg een oogenblik, zag uit over de zee: er was niets te zien. Ginds, in de helling van het eiland, lag de stad, lagen enkele schepen in de haven, in het roze licht.

- Wanneer wordt het yacht van Zijne Majesteit te Paxos verwacht? vroeg zij in eens.

Elena werd heel bleek.

- Ik meen om... om acht uur.

- Ik dacht vroeger...

- Het kan zijn...

- Briani zei gisteren avond: zeven uur.

- Het kan zijn... stotterde het meisje.

De koningin zag haar raadselachtig aan.

- En Uzelve, Mevrouw, meende Elena te moeten zeggen: kon U ook niet meer slapen?

De koningin bleef haar aanzien, glimlachte eindelijk en zei toen, met hare stem van muzikale macht:

- Neen... Ik dacht zooveel aan Zijne Majesteit: ik heb mijn zoon nu in geen vijf maanden gezien...

- Ja, in geen vijf maanden...

- Niet waar: in geen vijf maanden? vroeg de koningin weêr, raadselachtig, met nadruk.

Elena zweeg. Toen ging de koningin voort:

[p. 7]

- En nu woû ik hier uitzien, over de haven, tot het yacht komt...

Het meisje werd nog bleeker: toch had de koningin heel achteloos gesproken. Zij ging nu naar een staanden verrekijker, boog zich even en tuurde... Toen richtte zij zich op, en:

- Wij zullen hier dus maar blijven, niet waar?

- Zooals Uwe Majesteit wil, sprak Elena zacht.

De koningin was gaan zitten; zij zwegen beiden. Vreemd ledig waren zij daar nu, in afwachting...

- Ik ben blij, dat Wladimir komt, zei de koningin na een lange poos. Het is hier heel vervelend, met àl onze logés.

- Waarom blijft U hier? Laat ons naar Weenen gaan, naar Parijs...

De koningin zag haar aan.

- Dat meen je niet...

- Waarom zoû ik dat niet meenen?

- Omdat je heel goed weet, dat ik in Weenen of Parijs... Zijne Majesteit minder zoû zien.

Het meisje kreeg een schok: zij vermoedde, dat de koningin met haar speelde, maar zij was eene zeer passieve natuur: zij kon niet anders dan dit spel dulden.

- Waarom zoû dat hoeven? vroeg zij, werktuigelijk: de woorden kwamen zoo: ze konden niet anders komen...

- Het is zoo moeilijk voor Zijne Majesteit naar Weenen of Parijs incognito te komen: officieele visites kunnen niet herhaaldelijk gebeuren: hier is dat alles heel anders...

- Dat is zoo.

- Maar het is hier wel heel vervelend, heel vervelend...

Hare armen vielen slap neêr, gedwongen werkeloos, gedwongen apathisch. Nadat zij uit Thracië, haar klein koninkrijk, verbannen was, om mislukte intrigues: omkoop bij verkiezingen, geknoei met ministers, verbannen door invloed van groote mogendheden, - nadat haar zoon regeerde, door die zelfde mogendheden ten troon gebracht, verveelde zij zich. Zij had mooi op hare villa zich eene kleine hofhouding scheppen, gasten vragen: de bohême der vorstelijke huizen van Europa: zij verveelde zich. Zij

[p. 8]

was geboren voor verwikkeling, intrigue. Het was haar niet genoeg, dat zij mooi was, dat zij een ruim jaargeld had, dat men haar vierde en dat zij leefde naar haren vrijen lust: zij moest intrigue hebben. Dat geknoei met ministers, met staatslieden, tijdens die vroegere verkiezingen - een berucht Europeesch schandaal - dat was haar element.

Hare verbanning was haar bijna niet onwelkom geweest, om het romantische ervan. Want zij had gerekend gauw in triomf terug te keeren en dan ware hare verbanning een interessant verleden geweest. Maar de triomf bleef uit... Nu kwam haar zoon, koning Wladimir, haar bezoeken, voor een paar weken. Wat zoû hij haar brengen, als verrassing? Het besluit der Staten, dat haar terugriep...?

Zij twijfelde er aan, hoe zij er ook aan hoopte: zij twijfelde, omdat zij wist de tegenkanting der groote mogendheden. Trouwens, die geheele troonsbeklimming van haren zoon was haar eene teleurstelling geweest. Zij had daaraan niet dadelijk kunnen denken, met hare verbanning. De evenementen van het leven waren altijd verrassingen. Maar het uitroepen van de republiek ware haar nog liever geweest. En dan zij later terug, in triomf... Maar nu, nu kon zij nog alleen maar hopen op eene intrekking van haar verbanningsdecreet en daarna op geheimen invloed achter haar zoon...

Die gedachten waren dof om haar heen, in het roze licht van dien morgen. Toen zag zij naar Elena, die stil zat, bleek. Iets begon zich te weven door de doffe gedachten der koningin.

- We zullen zien, dacht zij.

En zij bleef naar Elena kijken, zeer oplettend. Zij vond, dat dit broze, blonde kind er toch uitzag als voorbeschikt om slachtoffer te zijn. Er waren menschen, die geboren waren, om slachtoffer te zijn.

Toen zag zij uit naar de zee, naar de kammen van Epirus.

Zoo, stil, bleven de beide vrouwen, uitturen naar het yacht van koning Wladimir. Het was over zevenen, toen zij het daar, in de verte, zagen...