Herakles

V

Toen de Held was aan getreden door de stedepoort van Mykenae, den knots omklemd in de linkervuist, en over den rechterschouder de ontzaglijke buit, die hij mede bracht, den reuzigen monsterleeuw - de manige kop bengelde Herakles voor de schrijdende voeten; de klauwige voorpooten hingen slap er bij; de achterpooten slingerden over Herakles' rug; de zwiepstaart sleepte, machtlooze geesel, door het stof van de straat - was zijn aankomst een zoo verschrikkende ontzetting, dat mannen, vrouwen, kinderen, in éen drom, voor hem uit vluchtten, velen, in hunne lage, vierkante huizen, deuren en vensters sluitend, terwijl onder hen de aanzienlijken drongen in het paleis van Eurystheus, dien zij toe riepen:

[p. 23]

- Herakles komt met den Leeuw! Herakles komt met den Leeuw!!

En hun roep niet verstaande, meende Eurystheus, dat de Leeuw Herakles had verslonden en zelve langs Mykenae's straten kwam, en beval hij de paleispoorten alomme te sluiten, maar Herakles drong reeds de deurwachters weg, wrong zich met zijn buit binnen en Eurystheus, radeloos om de verschijning, die hem scheen de Leeuw zelve te zijn, monsterlijk teelsel Tyfons, Echidna's monsterlijk broedsel, half mensch, half beest, vluchtte door de verwarring der hovelingen heen, duikende weg achter zijn ronden marmertroon, luid-op Hera's bijstand in roepend. Tot de herauten tot hem riepen:

- Vorstelijke heerscher Mykenae's, heerlijke Eurystheus, en stralende Perseïde! Vrees niet den Leeuw, want uw slaaf, Alkaïos, Zeus' dappere bastaard, legt zijn machteloos kreng aan uw voeten!

Eurystheus keek achter des troons ruggewand uit en dook weêr terug, rillend van doodsangst en riep:

- Gebiedt Alkaïos, dat hij vertrekke en het monster voere waar heen hij wenscht! Maar uit mijn oogen! Want wellicht is het niet dood als wij denken en herleeft het straks uit zijn bezwijming...

Toen daverde des Helden heerlijke lach langs de duizend Dorische zuilen of klatere muziek ontlokt werd aan duizend willige snaren; hij rukte zich zijn buit van den schouder en wierp dien neêr voor den troon en riep uit:

- Heerlijke held en neef, stralende Perseïde! Duik niet, de Westerzon gelijk, aan de kim van uw troonhorizon, maar duld, dat ik in uw glanzend aanschijn aanschouw de dankbare blijdschap, dat ik den Leeuw, die uwe landouwen teisterde, verdolg en zijn machteloos kreng aan uw voet leg! Eurystheus, almachtige heerscher op aarde, gij, die de zon stralend gelijk zijt, rijs omhoog, o Foibos-Apollo, aan uw zeteleinder... of mijn doode Leeuw, zal van loutere pret, dat gij nog immer gevaarlijk hem acht, zich levend brullen en dàn, zonder te achten uw majesteit, zich te goed doen aan uw vorstelijke kluiven!

[p. 24]

En Herakles' lach klaterde, klaterde langs de zuilen, maar Eurystheus, achter zijn troon uit, riep:

- Uit mijn oogen! Uit mijn oogen die monsterlijkheid! Weg, wèg van hier!!

Herakles, schaterlachende steeds, gehoorzaamde kluchtiglijk en rukte aan de manen het leeuwlijk op, en slingerde het zich op den rug en riep:

- Ik haast mij, Heer, ik haast mij, Heer, want, waarlijk, de Leeuw wordt weêr levend!

En hij rende op een draf naar de poorten en slierde den Leeuw af, over het plein, terwijl de deurwachters de deuren sloten.

Het volk verzamelde zich dicht om den Held en den Leeuw.

En zij juichten blijde maar zacht, dat Eurystheus niet hooren zoû en vroegen:

- Wat doen wij, Herakles, met het doode Ondier, dat Eurystheus weigert?

- Vilt het! lachte de Held. En bereidt mij het rosroode vel, dat mij zegemantel zij en langs mijn rug valle tot mijn voet!

En daverend lachende, tot de lach vervulde het plein en de straat, wandelde hij, den knots over den schouder, weg naar het zilverige berkenwoud, dat schemerde in de zinkende nacht.