Herakles

III

Aan den grens van Kleonae's eikenwoud lagen, in de starlooze nacht, de stammen door elkander neêr gestort of verwoestende orkanen den uitersten rand van het sombere woud hadden doorvaren en in den vagen schijn van den nachthemel, in de vage schaduw der rotsen, in de vage klacht der steunende waaiïngen

[p. 17]

strekte zich de vlakte Nemea's uit als een vervloekte woestijn, steenige wijdte, starre verschrikking, welke de Held, uit het woud, bijkans, aarzelde te betreden. Want dit was als een onzalig slagveld; de gevelde boomen lagen als lijken van reuzen, de armen onbewegelijk gestrekt na doodstrijd en telkens stiet Herakles' voet tegen hunne, den aardgrond ontwrongene, wortels, stiet verder zijn voet tegen de ronde, doode koppen en menschelijk karkas, dat de vlakte bezaaide en waar over de starlooze nacht scheen met haren vagen, valen schijn, die, geene duisternis meer, zij wellicht leende van nog dralende dageraad... Want de rissen der ribben en der riffen gebrokene beenderen, her en der, met de ballen der ooglooze, zwart starende doodskoppen, blankten blanker dan het nog zwartende, schaduw-overdompelde rotssteen, dat zich hooger stapelde en hooger naar den rotsmuur, die aan haar kim de vlakte der verschrikking af sloot en waar achter de heer dier verschrikking school, het gebroed van Echidna en Tyfon, de Leeuw, de vreeslijke Leeuw...

Achter den Held, die aarzelde, strompelde hem na de armzalige vorm, een schim gelijk, van Molorchos, den herder, diep in ronden hoed en harigen ramshuid gedoken, en, met zijn langen staf de steenen en beenderen betastende, vóor hij zette den voet, stamelde in angsten zijn stotterende stem:

- Heer en Held, Alkaïos, Zeus' zoon, gij, dien wij Herakles heeten omdat Hera's haat u den roem zal brengen! Duld, dat ik ga, terug in het donkere woud, nu ik geleid u heb tot de vlakte! Want wat kan ik, armzalige, u, Held! meerderen bijstand verleenen! Hier zijn verspreid, tusschen de omgewoelde boomen en rotsen, de verbleekte beenderen van àllen, die de Leeuw sleepte in zijn rijk en ongehinderd, alomme gevreesd, verslond in monsterlijke vraatzucht! Helaas, onder deze verbleekende karkassen en koppen stoot mijn voet thans misschien die van mijn eigen kroost! Heer en Held, Alkaïos, o heerlijke Herakles, moge de knots, dien gij koost in steê van den boog en de pijlen, u voor den Booze beveiligen en hem neêr vellen aan uw voet...

Maar Herakles, die niet anders droeg in het hart dan de droeve

[p. 18]

hopeloosheid, hield stand in het midden der steenige vlakte, strekte de hand naar den herder, legde hem dien zwaar op den sidderenden schouder en zeide:

- Grijsaard, die mij leidde tot hier, geef mij uw laatsten raad... Wat doe ik, zoo mijn knots en mijn kracht niet, vereend, den Gevreesde vernietigen...

De Held hield zijn oor tegen des grijsaards mummelenden mond en als luisterde hij naar het orakel zelve, ving hij op in de nacht:

- Hoor, Held! Het booze Gebeeste, met den monstermuil, snorkt zijn verzadigingsroes uit in het hol, dat hij groef onder gindsche rotsen en van waar hij uit komt hier aan het Oosten en van waar hij uit komt daàr aan het Westen, ter andere zijde van het gebergte...

Toen naderde des ouden herders mond nog dichter des Helden oor en plotseling vernam Herakles zijne stem, die hel werd, toen hij fluisterde, toch juichend van daverenden klank:

- Sluit hem ten Oosten op in zijn spelonk en voed hem ten Westen met uw vaders woud, waar hij het verwoestte... tot hij oververzadigd en zat ligt aan uw voet...

Verwonderd over des herders Molorchos' stem keek Herakles op... De nacht was plots schrikwekkende duister, de schemerige schaduwen waren alom, de stilte was vòl straf suizende ontzetting, en in der vlakte onzalige verschrikkelijkheid had de stem van den herder gedaverd en gejuicht in zijne fluistering... en nu, nu zag Herakles het òp schemeren om den herder en hij zag den herder wijken en wijkende scheen hij te groeien, groot te worden en licht in het duister en te verdwijnen in het dichtst van het eikenwoud, dat van een waaiïenden wind te ruischen aanving, van een blijden storm, die de bladeren verstrooide, naar alle zijden uit...

Als met domheid overdompeld, stond de Held en heugde zich niet meer de woorden des herders...

Toen zag hij, dat, aan het Oosten, een lange, bleeke streep licht zich trok...

[p. 19]

En toen... toen bolderde over de vlakte het monstergebrul tot de aarde beefde, de rotsen sidderden en het werd of de hemel barsten zoû van den weêrklank, die brak tegen de wolken...