De boeken der kleine zielen (4 delen)

(1901-1903)–Louis Couperus– rechtenstatus



[pagina 38]
III De deur ging open en Bertha, Louise, Marianne kwamen binnen. En zoo plotseling traden zij als dwars door de gedachten van Constance heen, dat Constance verschrikte om hare figuren, moeder en dochters in zwaren rouw. Zij had Bertha na een eerste dadelijke visite en na den dag van Van Naghels begrafenis - nu zes weken geleden - niet meer gezien: zij wist als niets meer van haar af; alleen Marianne had zij een enkele maal nog gezien. En nu zij beiden, zoo dwars door hare gedachte, als traden in dien nauwen kring - dien zij veroordeelde, ook al kon zij er zelve niet buiten treden - welde plotseling, als een stroom, een groot medelijden in haar op. Bertha zag er zeer moê, bleek, vermagerd uit, plotseling een oude vrouw, dof, gelaten, als gebroken onder veel stillen zorg. Louise had iets kalmers van berusting maar Marianne naast haar, fijn en witjes, fijner en witter nog in haar zwart, straalde ook uit een bijna weenende melancholie. Mama was opgestaan en ging naar haar toe. Het was de eerste keer, dat Bertha na Van Naghels dood weêr kwam op haar Zondagavond, en in de beweging, waarmede zij op-
[pagina 39]
stond, de oude vrouw, haar kind naderde, omhelsde, meêvoerde naar de canapé, waar zij gezeten had, was die zelfde moederlijkheid - de armen en het hart wijd open - waarmeê Constance zich herinnerde, dat mama haarzelve ontvangen had, aan de deur, op de trap - dien eersten avond van terugkomst. Die lieve mama... Zóo verteederde het haar, dat zijzelve opstond, toeging naar Bertha, haar innig kuste, - Louise, Marianne ook. In haar stem, voor het eerst weêr na langen tijd, was een zusterlijkheid, die Bertha verraste. Zij drukte Constance's hand en toen de anderen hadden gegroet, zette zij zich stil bij mama, tante Lot, Constance. Hoe bleek, dof, gelaten, gebroken was zij. Het was of zij als hulpeloos zag om zich heen, of zij iemand zocht om haar te helpen, of zij iets wilde zeggen, dat haar verlucht zoû hebben... aan iemand... Zij zuchtte. - Ik ben aangekomen, mama... maar ik blijf niet lang, zeide zij. Ik ben heel moê. Er zijn die zaken en hoewel Adolf heel lief en hartelijk is, en mij met alles helpt... is het heel gecompliceerd en ben ik er soms half dood van... Gelukkig, dat ik Otto en Frans heb, zonder hen kwam ik er heelemaal niet... U weet, dat wij gaan buiten wonen.
[pagina 40]
- Je dacht er verleden over, kind, zei mama angstig; maar het was nog niet beslist... Kind, moet ik je dan verliezen! - Lieve mama, het is beter... buiten. Adolf wilde, dat we in Overijsel zochten, maar ik geef de voorkeur aan Baarn, bij voorbeeld... dat is dichter bij Den Haag... bij u... - Waarom Baarn, mijn kind... Daar zijn niets dan Amsterdammers, handelslui... zoo een geheel andere côterie... - We zullen vooreerst geen kennissen zoeken mama... Ik blijf alleen met de twee meisjes... Otto en Francis hebben al hier een huisje gevonden... Gelukkig, dat Otto aan Buitenlandsche Zaken geplaatst is... De minister, verleden, sprak heel aardig... Frans, Henri moeten nu gauw afstudeeren, zeide zij aarzelend. Karel gaat naar kostschool, want ik kan geen huis met hem houden. Marietje ook: zij was anders toch gauw gegaan. Wij blijven dus met ons drieën: Louise, Marianne, ik... Het is in eens heel anders, tante Lot... Wij willen rustigjes leven... Ten eerste moet het... en de meisjes verlangen niets anders. Het scheen Constance weêr toe, of zij iemand zocht in de kamer, of zij iets verzweeg... Constance had den naam van Emilie op de
[pagina 41]
lippen, maar wilde niet vragen... Mama wist nauwlijks, dat zij wel eens oneenigheid hadden: Emilie en Van Raven. - Ik heb nu nog veel moeite en drukte, zei Bertha. Maar als alles geregeld is... en wij hebben onze kleine villa... Zij zonk in haar stoel achterover en glassig staarde haar blik voor zich uit. Constance, deelnemende, nam hare hand, hield die vast... Het scheen of Bertha, na dat drukke leven, dat in eens met den dood van Van Naghel, een uur na hun laatste diner, een moment na hare laatste drukte, plotseling was geknakt - niet meer wist hoe en wat, zich verlaten voelde, hulpeloos... Al waren er al die zaken - scheen een plotse slag van verwondering en stupefactie, scheen een doodschheid als over haar heen te komen - of alles nu uit was, of er nu niets meer was - nu er spoedig geen visites meer te maken zouden zijn, geene recepties te houden, geen diners meer te geven, nu Van Naghel geen last in de Kamer meer had, van welke hij de enervatie thuis meêbracht, nu er niet meer te rekenen zoû zijn hoe zij een duizend gulden minder in de maand zouden verteeren - nu zij eenvoudig een rustig
[pagina 42]
huishouden zouden voeren moeten van wat zij en de meisjes bezaten... En het scheen of zij niet wist hoe en waarom zij meer leven zoû, nu zij de diners en de visites niet meer zoû hebben te geven en te maken... voor hare kinderen, hare meisjes vooral. Zoo kalm hadden Louise en Marianne haar gezegd, dat zij heel gauw rustig leven wilden, dat het nu Bertha plotseling toescheen: waarom heb ik eigenlijk altijd die drukte gemaakt... als de meisjes er zoo weinig om gaven... Waarom ben ik er dan oud en moê in geworden... Het was waar, Van Naghel had die ambitie gehad: zijn huis een politieken salon te zien... Het was zoo geweest, als hij wilde; nu was het uit, nu was het uit... Nu was er niets dan rustig te leven... in de kleine villa te Baarn... geen schulden te maken... de jongens te zien afstudeeren zoo spoedig mogelijk... en dan Karel en Marietje... anders... zij wist niet hoe... op te voeden... en te doen leven... dan zij hare andere kinderen gedaan had... Zij bleef moê zitten, Bertha, glassig starende, half luisterende naar de deelnemende woorden met energiek Indiesch accent, van tante Lot, die kassian riep... Maar plotseling scheen een grootere nervo-
[pagina 43]
ziteit haar als op te schrikken uit hare neêrslachtigheid. Zij keek weêr om, als zoekende, iemand... om iets te zeggen. Haar blik hing even aan tante Lot, toen aan Constance... Plotseling stond zij op, met een lachje, als wilde zij iets zeggen aan Louise, daar verder op... Maar haar hand-druk, nerveus, scheen Constance te dwingen, ook op te staan, meê te gaan met haar, ergens... ergens... Zij gingen den anderen salon door, langs de speeltafel van oom, Adolfine, Karel, Dotje... langs de andere speeltafel van Cateau, Van Saetzema, Dijkerhof, Pop, en de gesprekken, dadelijk, hokten; de kaarten, nerveus, vielen slag op slag neêr... Zij praatten over Bertha, dacht Constance, terwijl Bertha haar zacht dwong naar de kleine zijkamer: het kabinet, waar de glazen en koekjes klaar stonden, waar, als onverbiddelijk autoritair, hing het portret van papa Van Lowe; - het kamertje, waarin zij gingen, zij allen, als zij elkaâr iets vertrouwelijks zeggen wilden - als er een scène was - een oneenigheid - een geheime wisseling van opinie's en Constance, dadelijk, herinnerde zich, hoe zij hier, vijf maanden geleden, Van Naghel gesmeekt had, Bertha... hoe zij geweigerd hadden haar ‘officieel’ in hun huis te ontvangen,
[pagina 44]
hoe Van der Welcke was boos, driftig geworden, toegestort was op Van Naghel... Nu, weêr, was zij met Bertha hier samen en het portret van papa zag neêr, koel, streng, op de beide zusters... Zij zagen elkaâr zwijgend aan... Bertha, schichtig, blikte om zich rond: zij voelde, dat, in den grooten salon, aan de speeltafels, de broêrs en zusters weêr dadelijk spraken, kritizeerden... omdat zij zich met Constance... met Constànce... terugtrok... een oogenblik. En, dempende tot een nauw hoorbare fluistering hare stem, kreunde zij: - Constance... Constance... - Wat is er, Bertha... - Help me... help me... wees lief. - Wat is er dan, Bertha? - Mijn God, niemand weet het nog... maar ik kàn het niet alleen... hier... in mijzelf houden! - Zeg mij, wat is er en wat kan ik doen? - Wat je doen kunt... ik weet het niet... Maar Constance... ik heb behoefte... behoefte... het je te zeggen... - Zeg het dan. - Niemand, niemand weet het nog... behalve Louise, behalve Marianne.
[pagina 45]
- Wat is er? - Emilie... Emilie is... - Wat is zij? - Zij is weggegaan... met Henri... - Weggegaan? - Zij is... gevlucht misschien... met Henri... ik weet niet waarheen... Van Raven weet het niet. Niemand weet het... Adolf Van Naghel... mijn zwager, de Commissaris... heeft geinformeerd... Hij is niet te weten gekomen... Wij hebben haar afgeraden... te scheiden... Adolf ook... Toen... zeker daarom... is zij... gevlucht met Henri... Met haar broêr... Ze WIL niet meer met Eduard samen zijn... Ze is gevlucht... Constance! Waarheen? Ik weet het niet! Constance... het is een schandaal! Maar stil... zeg het niet... zeg het niemand... Mama weet het niet... Ik wil het... als het niet anders kan-als zij niet terugkomen... laten voorkomen... of zij met haar broêr... alleen... een reisje maakt... een uitstapje... Zoo zullen wij het laten voorkomen, Constance... Maar ze zal niet terugkomen, denk ik... Henri, den laatsten tijd, was opgewonden; hij heeft gevochten met Eduard, is handgemeen met hem geworworden... omdat hij zijn zuster mishandelde...
[pagina 46]
Je weet, hoeveel ze van elkaâr houden... Emilie en Henri... Het is bijna onnatuurlijk, broêr en zuster... Nu zijn ze gevlucht... O God, Constance... ik heb zooveel, zooveel verdriet! Zij stortte zich nu in Constance's armen, snikte, de armen rondom haar hals... - Constance... Constance... help me... Ik weet niet bij wie ik zal huilen... bij wie ik me uit zal storten... Adolf helpt me met de zaken... Otto ook... Louise is heel lief, maar zij en Otto vinden, dat Emilie moet scheiden... op grond, dat zij mishandeld wordt... Maar Constance... in onze kringen... mishandelt een man toch niet zijn vrouw! Dat gebeurt nooit... Dat is vreeslijk! Dat gebeurt bij het volk...! O God, Constance... ik ben zoo ongelukkig... De zaken... dat komt wel in orde... Maar er zijn schulden... Ik dacht, dat wij ordelijk leefden... maar... ik weet het niet: er zijn nu schulden... Het loopt alles zoo op... Ik hoopte zoo, dat de jongens zouden afstudeeren. Frans zal het wel doen... maar nu Henri... die dolheid... weg te gaan met Emilie... een vlucht... niemand weet waarheen... O God, Constance... Constance... ik ben zóo ongelukkig... help me, help me...!
[pagina 47]
Zij hing als slap in de armen van Constance en de tranen vloeiden onophoudelijk langs haar bleeke gezicht: in enkele weken vervallen tot het gezicht van een oude vrouw. Zij hing als hulpeloos en ziek, als had de dood van Van Naghel, zoo plotseling, een slag na dien ongelukkigen avond - hare gasten in den salon, Emilie gevlucht boven, Van Raven wachtende beneden - haar kalm verstand van overleggende en bedenkende vrouw-van-de-wereld geschokt dermate, dat zij spreken moèst over intieme dingen, waarover zij, vroeger, nooit gesproken zoû hebben... Een instinct dreef haar in de armen van Constance, dreef haar zich te uiten bij Constance, als was die de eenige, die haar zoû kunnen begrijpen. Hare bijziende, knippende oogen, door hare tranen, zochten als angstig te begrijpen de uitdrukking op Constance's gelaat. En zij was zoo gebroken, geknakt, dat Constance zich geweld moest aandoen te bedenken, dat het Bertha was... Bertha... die zij in hare armen hield... De rancune, die zij maanden had blijven voeden, was weg... In hare ziel, in haar hart was daar niets meer van over, als was zij gegroeid uit de laagte van die atmosfeer naar iets reiners en zuiverders van begrijpen en
[pagina 48]
van gevoel. Slechts een oogenblik nog gedacht zij dien avond, toen zijzelve hier gesmeekt had aan Bertha en Van Naghel... om haar te helpen haar te rehabiliteeren in de oogen van hunne kennissen... geheel Den Haag. Lang... járen scheen dat geleden. Zij begreep zichzelve ternauwernood, dat zij toen zoo had smeeken gekund, om iets wat zoo klein was, van zoo weinig belang voor hare ziel... voor de wereld... Nu had zij het niet kunnen doen... Zij begreep niet, dat zij zoo lang rancune had kunnen voeden jegens Van Naghel, jegens Bertha - omdat zij haar niet vroegen op officieele diners: invitatie, die haar de gewenschte rehabilitatie zoû geven... Op dit oogenblik verlangde zij zelfs niet naar die rehabilitatie, gaf zij niet om ze, als iets, dat waardeloos was geworden: een idee, dat in haar verschrompeld, verkrompen was, en wegwoei als een dor blad, een dor blad naar verre en wijde luchten... Addy? Hij zoû ze niet noodig hebben: die rehabilitatie zijner moeder in de oogen van Den Haag... Haar kind zoû zijn weg wel maken. O, hoe klein was zij geweest, te smeeken daarom; rancune te blijven voeden, maanden lang, om zoo weinig, zoo niets... zoo totaal niets... Zij voelde iets in zich gegroeid, en neêrzien
[pagina 49]
op dat van vroeger... Neen, rancune had zij niet meer... Zij voelde een diep medelijden en een zusterlijke teederheid voor die arme oude vrouw, Bertha, die daar als machteloos, hulpeloos hing in hare armen, en smeekte... om wat... Zij verzamelde hare gedachten: wat kon zij doen, waarmeê Bertha helpen... De snelle gedachten verwarden zich: zij dacht aan Van der Welcke... Addy... vaagweg: wat konden zij, hoe kònden zij dan Bertha helpen... Emilie en Henri komen op het spoor... En eindelijk wist zij niets anders te zeggen, dan: - Ja Bertha... het beste zal zijn... het te doen voorkomen... alsof Emilie een uitstapje doet met haar broêr... Wij zullen, komt het te pas, ons ook zoo uitlaten... Wat wil Van Raven doen? - Hij wil niet scheiden... Het is ook verschrikkelijk... Ach, Constance, ze zijn nog geen tien maanden getrouwd! Een matheid plotseling kwam over haar, als een afsterving van de wereldsche belangetjes, die tot nog toe de hare altijd waren geweest. - Maar, murmelde zij; als hij haar slaat... is het misschien beter... dat zij scheiden... Ik weet niet... Wij gaan naar Baarn toe... er is daar een kleine villa... Liefst zoû ik die
[pagina 50]
dadelijk willen huren... er heengaan... met Louise en Marianne... Karel... geeft mij wel last... hij gedraagt zich niet goed, hij gedraagt zich niet goed... En hij is nog zoo jong... Misschien komt hij in huis bij Adolf, zijn voogd, die heel streng voor hem zal zijn... IK weet het niet meer, ik kan niets meer... Ik deed alles met Van Naghel, samen met hem... Hij was heusch lief, hij was goed... Wij leefden met elkaâr, om de kinderen... Hij was moê... van minister te zijn... maar hij deed het nog... om de kinderen... Hare naïveteit - dat Van Naghel minister was om de kinderen, en niet om zijn land - ze trof Constance als voor de eerste maal; zij glimlachte bijna, hield Bertha tegen zich aan... - Hij kon zich ook niet terugtrekken... hij wilde dat ook niet, ging Bertha voort, zwakjes. Nu weet ik het niet meer... wat te doen... Ik voel mij zoo alleen... en toch vroeger... was ik een flinke vrouw... niet waar, Constance... Nu voel ik mij... niet flink meer... Misschien is dat leven te druk geweest... En waarvoor... Constance... waarvoor is het geweest... Mijn kinderen, onze kinderen... voor wie wij leefden... ze zijn geen van allen gelukkig... Ik ben moê... en
[pagina 51]
oud geworden voor niets... Ik woû, dat we al in Baarn woonden... Stil leven, daar, met de twee meisjes... Louise is lief, Marianne ook... Ze willen niet meer uitgaan... Gelukkig... gelukkig zijn ze niet... Ach... ach... mijn arme kinderen... Zeg het nooit aan mama, Constance... Mama weet het niet... lieve mama... Wat hoeft zij het te weten, de oude vrouw... Laat haar maar... in het idee... dat alles... nog goed gaat... al is Van Naghel er niet meer... En zij snikte, bij de gedachte, dat zij alleen was... Toen, plotseling, richtte zij zich een weinig op, trok Constance op een stoel, zette zich naast haar en vroeg, de pijnlijke blik door de tranen starende in Constance's oogen: - Constance... zeg mij... Marianne... - Wat is er, Bertha... - Hoû je... van Marianne? - Ja, Bertha, heel veel... - ...Nog altijd...?? - Ja... nog altijd... - Constance... - Wat is er, Bertha... - Het is goed... dat we naar Baarn gaan... Zeg mij... Constance... Van der Welcke... - Wat? - Hoe is hij?
[pagina 52]
- Hoe meen je, Bertha? vroeg Constance zacht. - Is... is het... zijn schuld... Is hij een gentleman? Kalm verdedigde Constance haar man, maar even verwonderd, dat Bertha zoo rond-uit sprak, DAAROVER ... als wisten zij beiden alles... - Ja, Bertha... ik geloof niet, dat Henri... dat het Henri's schuld is... Ik geloof ook niet... dat het de schuld van Marianne is... Bertha... ik geloof niet, dat zij er iets aan kunnen doen... Zij voelen sympathie voor elkaâr... heel veel... Eene verteedering, als een glans, als een glanzend medelijden, kwam over hare ziel heen... - Constance... zij moeten zich niet laten gaan... Zij moeten daar tegen strijden... - Wie weet, Bertha, wat zij doen... Wie weet, wat er in hen omgaat... - Neen... zij strijden niet. - Wie weet. - Neen, neen... Constance, het is GOED , dat we naar Baarn gaan... In den salon hoorden zij stemmen, luid en Indiesch... De Ruyvenaers gingen weg... - Dag Bertha, zei tante Lot, kijkende langs de deur. Wij gaan, Bertha.
[pagina 53]
Constance, Bertha kwamen weêr binnen. Bertha vergat hare oogen te wisschen, omhelsde tante Lot... Adolfine, Cateau naderden Bertha. - Bèrtha... kreunde Cateau, en zij kreunde dezen keer beslist. We wilden je... EVEN ... spréken. Emiliètje moet NIET ... schèiden. - Ja, zeide Adolfine. Als ze scheidt, wordt de familie onmogelijk. Het is een schandaàl... als ze scheiden. - Jà... kreunde Cateau, hoog op. Het zoû wèl een schandaàl... ZIJN , Bertha. Vindt jij dat OOK ... niet, Constance? - Op het oogenblik... is er nog geen sprake van, zei Constance. Emilie is met Henri voor een tijdje op reis gegaan... en die verandering zal haar zeker goed doen... en tot kalmte brengen. - Zoó... is ze op REIS ? - Waarheen? vroeg Adolfine nieuwsgierig. - Ze zouden naar Parijs gaan, zei Constance, beslist. - Zoó?... Is Emiliètje... naar PARIJS ?? - Ja... met haar broêr, herhaalde Constance. Een oogenblik later vond zij gelegenheid stil tot Bertha te zeggen:
[pagina 54]
- Het is beter zoo, Bertha... Het te zeggen... of het heel natuurlijk is... Als je het niet zegt... en zij komen er achter... - Dank je... Constance... dank je... - O Bertha... ik woû, dat ik iets voor je kon doen! - Je hebt me al geholpen... dank je... Ik... ik kan niets meer zeggen... Zij hing in haar stoel, glassig starende... Constance volgde haar blik. Zij zag, dat, heel laat, Van der Welcke gekomen was... In de serre - de kaarten hadden de jongens na hun spel opgeruimd, als zij altijd doen moesten voor grootmama - zat hij, een beetje in de schaduw, maar toch zichtbaar... Hij boog zich voorover, naar Marianne, die naast hem zat: fijntjes, witjes de vlak van haar gezicht: een tenger zwart figuurtje schaduwende in de somberheid van de serre - het gas er al uitgedraaid. Zij scheen zachtjes te weenen, frommelde haar zakdoek... Hij scheen iets te zeggen, angstig teeder, terwijl hij verder overboog tot haar... Plotseling nam hij haar hand, drukte die in een impulsie... Schrikkende, zag Marianne op... Haar blik ontmoette... in het verschiet der kamers... aan het andere einde... den blik van tante Constance, den
[pagina 55]
glassigen staarblik van haar moeder... Zij trok hare hand terug... en een gloed bloosde over haar bleekte... Grootmama stond in het midden van den salon, een beetje treurig om wat er van rouw nu somber was in hare kamers... De kinderen namen afscheid.

Vorige Volgende

III