Babel

XXI

‘De handen der milliarden...’

Het was als stonden zij boven op een regenboog, die zich welfde over een berg van bouwwerk. Babel was onder hen, in dit stralende licht van den middag, als een gebergte; de trappen kartelden op als wegen; de terrassen strekten zich uit als valleien en hieven zich op als hooglanden en vlakke bergtoppen; de paleismassa's rezen als blanke rotsgesteenten; de torens staken omhoog als pieken en punten... Maar zij beiden overheerschten heel Babel, in het midden van hun welvende brug, op het hoogste punt van hun regenboog. En nu Cyrus opzag, bespeurde hij met ontzetting, dat Babel niet hooger rees! Het rees niet hooger dan dit hoogste punt van de luchtbrug, en het scheen hem onmogelijk toe, dat het ooit hooger zoû rijzen... De heerlijke luchtbrug rustte op twee blanke torens, de eene gelijk aan die welke hij aan Idonia's hand was opgegaan, maar hooger scheen geen Bouwmeester ooit vermocht te hebben te bouwen.

[p. 71]

- Idonia, is Babel niet hooger?

Haar lach klaterde als een slag hem in zijn gezicht.

- En wat dacht je, mijn god? Dat Babel hoog was? Dat de Bouwmeesters edel zijn, en hoog bouwden hun Ideaal, in edelen hoogmoed tot Baäl toe, als waren zij in glans zijn broeders en in macht zijne gelijken...? Cyrus, god, wees geen kind meer! Zie, wij zijn hier, wij hebben bereikt dit punt van macht, dat zoo hoog is, dat niemand dan de opperste Bouwmeesters het mogen en kunnen bereiken langs de twee blanke mysterie-torens... Maar Cyrus, of wij nu hooger nog bouwen, en op deze brug bouwen een nieuwe toren... Cyrus, wat zoû het baten...! Cyrus, mijn god en mijn herder, meende je waarlijk, mijn Cyrus, dat Baäl met torens te naderen is...? Ha ha! - en haar lach klaterde als een spot door de ijle, hooge luchten; zoo denken zij, beneden! Zoo stormen zij, stomme bruten, vaag begeerig naar glans en naar hoogte, met hun karavanen de trappen op van het Fondament; denkend, Babel is hoog; op, wij willen Babel op, wij willen hoog, wij willen hoog, tot Baäl! Op die hooge terrassen is geen honger, denkt de een; op die hooge terrassen is geen smart, denkt de ander! Op die hooge terrassen is liefde, denkt de een; op die hooge terrassen is macht, denkt de ander! En zij zien de Bouwmeesters torenen, in den glans van het Ideaal, die niets is dan de verheveling van dier bruten eigene zelfverblinding! Cyrus, kind, word wijs! Dit punt is hoog, maar dit punt is niets dan de hoogste welving van een brug door de wolken. Die torens zijn hoog, maar die torens zijn niets dan marmeren schachten en marmeren treden. En mijn paleis, Cyrus, is hoog genoeg; mijn tuinen zijn even mooi als de sterreperken van Astarte, en onze liefde, Cyrus, was vuur in onze aderen, en niet het zelfbedrog van de Idee! Cyrus, kind, word wijs... Er is niets, er is niets! Babel is niet hoog, de Bouwmeesters zijn niet edel en het is alles domme hoogmoed en zelfbedrog... Maar zij bouwen steeds voort, de Bouwmeesters, omdat zij anders verliezen zouden hun macht, hun kracht, en de glans, die straalt om hen heen in het oog van de domme menigte! Zij zeggen hoog te willen bouwen, zij zeggen, tot Baäl toe, maar zij denken niet aan

[p. 72]

hoogte en niet aan Baäl, en zij lachen om de verblinding der menigte... Verblind, wordt de menigte hun tot slaven... Cyrus, zonder mij, was je slaaf!! Ha, ha, Cyrus, blik nu in de zielen dier Bouwmeesters, die je eens hebt bewonderd als koningen! Zie je hun eigenbelang, en zie je hun ontzaglijke huichel? Zij bouwen Babel niet hoog, zij bouwen het breed, om vast te staan... En zijn zij zelve verblind, dan worden zij zelve slaaf! Cyrus, zonder mij, was je slaaf! Maar ik heb niet gewild, omdat je mijn gril was!... Van deze ijdele hoogte toon ik je de laagte van Babel! Blik, Cyrus, er in nog éen oogenblik, en dalen wij in ons paleis... Zie de wolken naderen van de bergen! Het onweêr nadert, Cyrus, het onweêr, dat de Bouwmeesters vreezen! De toorn van Baäl nadert, Cyrus, zeggen de Bouwmeesters, bang voor hun eigen hoogmoed, hunne zelfzoeking en hun huichel! Maar ik vrees geen regens en weêrlicht! Stroomde het niet eeuwen van Babel af, en vlamde het niet eeuwen om Babel rond! Het spoelt af van zijne trappen, het trof nooit deze torens en deze brug! Ik vrees het niet, ik vrees het niet! Ha ha, Cyrus, zij vreezen Baäl!!! Maar Cyrus... er is geen Baäl, en Astarte, Cyrus, ben ik! Wees Baäl dan, bliksem, vlam uit, bemin mij! Kom, daal meê in mijn paleis! Kom Cyrus, wat langer te toeven hier, nu de wolken naderen van de bergen...

- Idonia, ik zie naar beneden... In de schaduwen, die de naderende wolken neêrslaan op de terrassen van Babel, zie ik de wriemelende lijnen van wegvluchtende karavanen... Nu de Bouwmeesters vluchten, Idonia, vlucht de brute menigte achter hen aan... Zij vluchten allen, Idonia... en over een eeuw keeren terug hunne kinderen en kindskinderen, om Babel te bouwen in zelfzoeking en huichel, om Babel meê op te gaan in verblinding...?? Ja, Idonia, er is niets, er is niets...! Er is niets dan walm, waas, wolk, verheveling! Er is niets, er is niets! Er is niets dan zichzelven te zoeken, en de zelfzoeking te beguichelen met glans! O, laagte van Babel, o toren van laagte! Opbouwing van kleinheid, o, minheid, o minheid! O, ellende van Bouwmeesters, o zielen van slechtheid! O zielen van leêgheid, van kagheid, van niets... O Bouwmeesters, die wij zagen als zielen van glans... zij zijn zielen van slijk, van

[p. 73]

vuil! Vloek over hen, en dondere hun eigen ellendige bouw van schijngrootheid en schijnglans neêr op hun miserabele lijven!... Stil, Idonia,... Bouwmeesteres, Astarte! Stil!! Zie naar beneden... Zij vluchten niet allen... Want geketend aan de bouwsystemen en-stelselen... zijn de slaven, de milliarden... Zie Idonia,... Bouwmeesteres, Astarte! Zie, aan hunne ketenen rijzen zij de smeekende handen omhoog... naar den hemel, naar Baäl... Haha... die niet is... die ik ben, naar Astarte, Idonia... naar jou...! Naar niets dan onverbiddelijkheid, zelfzoeking en medegehuichel... Kom, Astarte, godin, luisteren wij niet naar de duizende duizenden, die wij verguizen, om ons te vergoddelijken over hen heen, boven op onze ivoren torens, boven op onze regenbogenende luchtbrug... Gaan wij binnen in ons paleis... Maar wij kunnen niet gaan, Idonia, want zie die wolk van handen, zie die handen, die milliarden handen, die rijzen naar boven, krampvingerend om iets van genade, om iets van ons goddelijk medelijden, waaruit wij tot god zijn gegroeid...! Idonia... Bouwmeesteres, Astarte... de handen bereiken ons weldra! Wij kunnen niet gaan, wij kunnen niet gaan, want de handen zullen ons grijpen...! Zij smeeken niet meer, zij grijpen ons en... zij worgen ons!!

Zij slaakte een luiden gil, want Cyrus, als krankzinnig, sloeg de vuisten om haar hals. Zij wilde zich loswringen, maar vaster schroefden zijne vuisten...

- Neen, Idonia, er is geene redding! Want de handen... de handen der milliarden rijzen en rijzen, en smeeken niet meer... maar worgen ons!!

Hij worgde haar... Hare oogen puilden uit als met een bovenmenschelijke verschrikking... En zij stierf in het gevaar, waarmeê zij had gespeeld; zij verschroeide in de vlam, die zij in hare handen had willen wringen...

---------------------------------------

Toen viel het vuur uit den hemel, en de donder rommelde als de lach der goden.

---------------------------------------

---------------------------------------

---------------------------------------