Babel

XX

‘Eeuwig rijzen, eeuwig bloeien...’

Toen schudde Cyrus zich los uit die betoovering, en hij richtte zich op, maakte Idonia's armen rondom zich los, als verbrak hij een toovercirkel en hij vroeg:

- Idonia, wat is dit?

Haar lach klaterde.

- Dit is niets, zeide zij; dan Babel. Het is niets dan de kunst der Bouwmeesters, die van eeuwen her mijn erfdeel is.

- Idonia, is dit toover??

Zij lachte en streek met haar hand liefkoozend over zijn voorhoofd.

- Het is niets, herhaalde zij met hare stem, als een klank van lieren. Laat het klaar worden in je, Cyrus. Zie uit, zie neêr, en oordeel. Het is niets... Mijn Bouwmeesters bouwen voort, omdat ik hen beval... Zie, de ivoren cylinders van mijn toren glijden op en over en uit elkaâr...

Hare armen omvatten hem weêr als in een nauweren toovercirkel.

[p. 69]

- Idonia, ben je Astarte? Idonia, is dit de toren, van welke Myrrha mij vertelde? Is dit de toren van Astarte?

Zij lachte, zij lachte klaterend.

- Laat het zoo zijn! Laat mij Astarte wezen, zooals je me eenmaal Astarte hebt gezien... Laat mijn sterrensluier altijd wemelen om mij heen. Laat dit de toren zijn van Astarte, de toren van welke zij beneden vertellen. Laat ons de illuzie leven, Cyrus. Wees Baäl, ik ben Astarte... Zie, wij zijn goden en wij blikken lachende naar de werelden beneden ons, die de onze zijn... Zie, onze lach maakt den hemel klaar... Een zwaai van onze handen heeft de wolken verspreid en de zon is onze eigen klaarte...

- Idonia, wij rijzen uit bloed... Hoor, Idonia, als een zee spoelt het bloed, als een zee woelt het, daar beneden... Zijn mijn ooren dan schelpen, Idonia...? Wat hoor ik de klacht nu weêr, suizende... Wat davert zij nu weêr aan van omlaag, bruisende tegen de hemelen, druischende tegen ons aan... Idonia, de klacht druischt tegen ons aan...! Wees dan Astarte, Idonia, en verstom de stemmen der honderden duizenden...

Haar lach klaterde.

- Dat is niets... zeide zij, streek als balsemde zij, over zijn voorhoofd. Dat is niets, mijn god, dan het gonzen van onze slaven, dan het ruischen van onze menschheden... Dat is niets... Laat het klaar worden in je, o god!... Zie niet meer beneden, luister niet naar de duizende duizenden... Wees god; een god kent geen medelijden! Kan het anders, dan dat mülioenen klagen en ruischen, als wij rijzen boven hen uit; dan dat zij vergruizen, als wij torenen en vergoddelijken over hen heen...? Aan ons is de macht, de glans, aan ons is het Ideaal...! Bouwden wij niet het Ideaal met sporten van marmer en zullen wij het niet bouwen met sporten van glans...! Naderden wij niet eeuwig den hemel en zijn wij nu niet goden zelve... Laat het klaar worden in je, o god...! Ons Ideaal rees als een toren op uit de ellende van millioenen, onze toren bloeide als een hemellelie uit het bloed van millioenen, maar ons Ideaal rees op, onze lelie bloeit... Mijn god, hoor naar de wijsheid, die al wisten mijne voorvaderen: het Ideaal zal eeuwig rijzen uit de el-

[p. 70]

lende van nog meer millioenen; onze toren zal, als een lelie, eeuwig bloeien, hooger bloeien uit het bloed van milliarden! Eeuwig rijzen, eeuwig bloeien, uit ellende eeuwig, en eeuwig uit bloed! Ellende eeuwig, eeuwig bloed! Cyrus, laat zijn, wat is. Rijs op uit je medelijden! Cyrus, wil niet het noodlot wringen, als ware het een staaf van ijzer! Cyrus, mijn god, hoor naar de sterren, en hoor niet naar wat klaagt van omlaag. Cyrus, mijn god, kom meê!!

Haar lach klaterde, als een slag van wreede cymbalen en hij zag haar nu plotseling als Astarte weêr, maar zonder eenige lieflijkheid van duive, of van star; hij zag haar hard als een goudstralende hoogmoed... En weêr voerde zij hem meê, verder en hooger... Want uit de slankheid der toren beschreef zich, als een gouden regenboog, een wijde luchtbrug over Babel. Zij ijlde, zij voerde hem meê, zij sleepte hem op de luchtbrug...