Babel

[p. 66]

XIX

‘De toren rees uit het bloed... altijd!’

- Cyrus! riep Idonia. Allen gaan, maar blijven wij! Hun lafheid jaagt hen voort, maar zij zullen omkomen in de woestijnen. Cyrus, blijf mij bij! Machteloos lag je, en Babel stond op je krakende borst, Babel legerde op je hart en ik heb je gered van Babel! Blijf mij nu bij, en red mij van Babel en Baäl en wij zullen samen triomfeeren... De wichelaren, de wijsgeeren, de priesters, zij voorspellen allen den toorn van Baäl, zij voorspellen het einde, zij hebben geraden de staking... omdat het regent, omdat het weêrlicht...!

Haar lach klaterde door de zuilen heen.

- Omdat het regent, omdat het weêrlicht...!! Maar Baäl is bang, omdat de menschen hem naderen... Welke elementen zullen hen tegenhouden! Het water stroomt Babel af en moge spoelen aan zijn trappen, en het vuur, al treft het paleizen, torens, terrassen, kan nooit geheel Babel vernietigen... Het werd nooit vernietigd, het breidde zich eeuwig uit... En al zal het niet hooger reiken, Cyrus, het is onverwrikbaar... Kom meê...

Zij wenkte hem en hij volgde werktuigelijk. Zij ijlde vooruit de portieken door, de pleinen over, een terras op, dat zich uitstrekte als een vlakte van marmer. In het midden verhief zich een lange, ranke, ronde toren...

- Cyrus, kom meê!

Zij vatte hem bij de hand en haar lach klaterde over het wijde terras. Zij scheen hem een tooveres, zij scheen hem een godin. Als een reine lelie groeide de toren naar boven, ranke stengel van hemelverlangen.

- Cyrus, kom meê!

Zij trad binnen de toren, trok hem de wentelende trappen op. Als met een duizeling trok zij hem meê, altijd meê, en hij volgde haar als langs een meander van willoosheid en betoovering. Hoe lang hij haar volgde, wist hij niet, maar hij volgde haar altijd,

[p. 67]

altijd. Zij hield zijne hand in de hare, zij ijlde op langs de kurketrekkerende arabesk van de trappen en hij volgde haar, altijd, altijd. Nu was het hem geen loopen meer, nu was het zweven langs een spiraal. Hij had zichzelven geheel verloren: hij was niets meer dan iets wat haar volgde, altijd, altijd. Haar lach klaterde en schonk hem een dronkenschap in... Eindelijk woei de lucht om hem heen, zij stond stil, hij stond stil en viel tegen haar hart.

Zij omhelsde hem vast en steunde hem.

- Zie uit! wees zij als een godin.

Aan alle kanten, om Cyrus en Idonia, snelden, ijlden, vluchtten de trappen van Babel naar beneden, maar het Fondament waasde weg in den mist van den afgrond; lichte grauwe wolken sluierden uit beneden hen, over de terrassen, die zij hadden verlaten; de woestijn was tusschen de neveling der bergen niet meer dan een vale vlek; de bergen zelve waren alleen als een enge cirkeling zichtbaar en over hunne toppen heen vloden de berglanden golvende weg, naar verre, verre streken, naar onbereikbare kimmen, naar beangstigende droomverhevelingen. En een rilling doorvoer Cyrus, want de wereld was zoo wijd, Babel was zoo hoog, en de hemel bleef zoo onbereikbaar, dat alles ijdelheid scheen en kinderkleine hoogmoed... en hij zwaar op zijn hart de wanhoop torste.

Toen maakte Idonia, heffende hare hand, een heilig teeken, terwijl Cyrus nog leunde tegen hare borst... En langs alle trappen, als mieren klein, wriemelden, op dit teeken, Idonia's duizende slaven terug naar den voet van de toren op en hare eigen Bouwmeesters bevalen het werk...

En Cyrus voelde een duizeling of de slanke toren zoû rijzen, terwijl Idonia's lach klaterde... De toren rees hem als een leliestengel, die uitbloeide naar de zon... De toren rees; de cirkel der bergen, ver, laag, vernauwde zich tot een engen ring rondom de vage vlak van de woestijn; de wolken dreven dichter en dichter over de verlatene terrassen, en de toren rees, rees altijd, uit de wriemeling van slaven, hooger...

De blanke toren rees... Ginds, diep, laag, ging de zon onder en

[p. 68]

straalde uit als een stille brand... En in den weêrschijn van dien brand zag Cyrus, dat de blanke toren purperde... Hij zag de toren purperen, maar het purper leekte van hare ronde wanden, als een zinkende tappeling van bloed...

Cyrus sperde de oogen open en zag, dat de opbloeiende leliestengel der toren droop van bloed, stond in bloed, groeide uit bloed: een poel van bloed gloeide het terras van Idonia's paleis, en zooals het water des hemels gestroomd was van de trappen van Babel, stroomde nu van die trappen een breede val van bloed, die rooskleurig uitsmolt in de lage nevelen, als met een bloei van wolkige rozen...

En Idonia's toren rees uit het bloed, altijd, haar hand heffende het heilig teeken...