Babel

XVI

‘Hij torste de wanhoop eeuwig meê...’

Weken gingen voorbij als uren...

Lieren in de hand, zongen slavinnen de hooge daden der Bouwmeesters van Babel... In koele zuilengangen, als in een akademie, las en leerde Cyrus van Babel... Om hem en Idonia waren sterrenwichelaars heen, en zij leerden Cyrus de werelden boven de wereld, zij leerden hem van Baäl, die troont in de tiende sfeer, en zij toonden hem zijne eigene star, en die van Idonia, en zij voorspelden hem vleiende, dat hij bouwen zoû de allerhoogste toren... Om hem en Idonia waren Bouwmeesters heen en zij begroetten hem als een broeder, omdat Idonia het wilde... Met haar ging hij, in nardus gebaad, in het gewaad der Bouwmeesters, mede in de optochten, die des nachts vloeiden in de heiligdommen... In de fluweelige schaduwmysteriën der hangende tuinen omhelsde hij Idonia, terwijl de bloemen, als bekers diep en schitterend als sterren, fabelen waren rondom hem heen... In de stille nachten tuurde hij met Idonia in de wazige afgronden van het monument; uit schemering en mist spitste hier en daar als een witte lans een minaret te voorschijn, of rondde als een schild zich een koepel... De woestijn vaagde weg in de verte... De starren

[p. 60]

waren als zonnen, maar het was of zij niet meer wenkten - alsof dit al het hoogste was, het allerhoogste...

Vroeg in den morgen dwaalde Cyrus eenzaam rond door de tuinen. Zij strekten zich ver en ver uit, als besloegen zij een geheel terras. In de blonde dageraden was het telkens tusschen het lommer een vergezicht over Babel, een diepgezicht in zijne terrassen. In den opbrandenden zonneschijn bleven de loovers en fabelbloemen frisch en fleurig, als door een toover... Eerst nu, na weken, zag Cyrus het als een wonder: dat kristallen water murmelen door groene perken en fluweelig gras, hoog op de hoogte der bazalten terrassen, te midden der dorroode woestijn... Hij volgde de krinkelingen der beek, haren oorsprong te gemoet... Hij spoorde haar op in de mysteriën van haar loop... Hij liep ver, dwaalde weg, onder de heerlijkheid van de troonhemelen der loovers... De beek viel hier en daar neêr met vallen van water en plotseling zag Cyrus haar storten als een breede vloed uit het marmeren bekken van een kunstig waterwerk, aan het einde van den tuin... Hij drong door, achter het waterpaleis, volgende de vochtige, groenschimmelige muren... En hij bespeurde de waterleiding: een duizelsteil hellende aquaduct, die geheel de hoogte van Babel scheen te snijden als met een diepe keep en inkerving. Sluizen regelden de opkomst der wateren... Een leger van slaven, geketend aan elkaâr, wriemelde langs geheel het wonderwerk, onder de geeselen van sluiswachters en opzieners. De geleidingen kwamen van de bergen als kunstige rivieren zelve, liepen als kanalen door de woestijn - en met de hoogste kunst der machtige Bouwmeesters werd het water opgevoerd langs de terrassen tot in den tuin der Opperbouwmeesteres.

Men zeide, dat dertig duizenden, vijftig duizenden slaven werkten aan het wonder...

In de bergen kwamen zij om bij honderden, omdat de geleidingen daar sneden onbegaanbare rotsmassa's. In de woestijn kwamen zij om bij duizenden, tot krankzinnigheid getroffen door de schichten van Baäl. Langs de kanalen verbleekte hun gebeente... Dat water schepte Cyrus met wellust zich aan den mond...

[p. 61]

In de zware en zwoele dagen - sombere wolken steeds over Babel als booze fronsingen van Baäl - was het water als een lachende koelheid... Hij schepte het op in zijne hand en zijn verschroeide keel dronk het gretig; het spoelde koel over zijne voeten, en zijn hand wierp spelende de kristalklare druppelen op...

Hij zocht de eenzaamheid der tuinen, want de wanhoop lag steeds zwaar in zijn hart. Het was of hij steeds de wanhoop meêtorste, overal, overal, in de optochten der Bouwmeesters, in de orgieën dezer tuinen, in de wijze gesprekken der wijsgeeren, die wandelden in de akademiën; op de tempelpleinen, in de heiligdommen, in Idonia's armen... Hij torste de wanhoop overal meê... Nadat de sterren met stemmen van goud haar duidelijkste verlokking gezongen hadden, zwegen zij eeuwig stil... Nadat Cyrus zich het koele water geschept had, aan zijn verschroeide lippen, was de ontroerende klacht verruischt, versuisd, zweeg... eeuwig... stil... Maar de heren der slavinnen snerpten, der priesteressen dans bedwelmde met het heilige symbool van Astarte, dat Idonia Cyrus leerde; de woorden der wijsgeeren zwermden als honig zoekende bijen rondom hem heen; de wichelaars gaven ontroerende raadselen op... Toch zong en ruischte en ontroerde het leven, al blikte Cyrus niet meer naar de nachten, al luisterde hij nooit meer naar de diepe afgronden van Babel... Toch zong, ruischte en ontroerde het... Maar hij torste de wanhoop eeuwig meê...

Hij torste de wanhoop... eeuwig... meê...

---------------------------------------