Babel

XIV

‘Moet ik stijgen... moet ik dalen...’

De nacht was als een glorie, of geen zwarte hemel ooit meer zoû dreigen. De volle maan, als de glans van Astarte zelve, troonde hoog in den hoogen hemel, en de sterren straalden als zonnen, gepoeierd over den nacht. Babel rees heel hoog en zijne terrassen waren als sneeuw, zijne torens stonden op als leliën, zijne diepte schemerde als verstoven zwanedons en zilverwazige mist. Op een wijd terras verhief zich als een ivoren tempel een heiligdom voor Astarte, waaraan dien nacht de laatste steen was gelegd. Op hooge pijlers der balustraden om het wijde terras heen walmden reusachtige wierookvaten zware geurwalmen uit en blauwige vlammen: als offers aan de godin. De wazigheden dier offers dreven in de lichtende lucht als hare eigene glanzende sluiers. Zij heerschte, het was haar uur, het was hare glorie en Babel bad haar aan, omdat het haar liefhad, zooals het Baäl vreesde.

- Heilig, heilig! riep men haar uit en stoeten harer priesteressen vloeiden samen op het wijde terras, en dansten de beteekenisvolle dansen. In het heiligdom vloeiden binnen optochten van Bouwmeesters, vurige priesters, blanke wijsgeeren, een eeuwige, eeuwige menigte. Door het open dak, tusschen de ivoorblanke zuilen, steeg als een blauwe brand de walm van het offer omhoog en sluierde uit in den nacht.

De eene optocht volgde den andere de trappen op naar het terras. Een koninklijke vrouw liep in een dier optochten tusschen een drom van slavinnen en Ethiopische wachten. Zij was groot en verblindend schoon en hare oogen, als diamanten zwart, vonkel-

[p. 55]

den met de geestdrift, die vonkelde uit de oogen der Bouwmeesters, uit wier zuiverste geslachten zij stamde. Daarom droeg zij, op dezen feestnacht, het gewaad der godin zelve, in den hoogmoed van een voorrecht, dat de vrouwen der Opperbouwmeesters zich eigenden. Een diadeem van sterren straalde wijd uit haar gelaat, dat was als het email der idolen van Astarte, en het gazen gewaad, dat neêrviel van hare schouders, liet haar geheel naakt tusschen al de sterren, die het bezaaiden. Het was als liep zij in sterren, naakt.

Nu ging zij de trappen op naar het heilige terras, terwijl men plaats voor haar maakte, uit eerbied voor hare schoonheid en het gewaad van de godin. Maar plotseling bleef zij staan, en wees.

- Zie! zeide zij tot hare slavinnen, en hare stem was als een zang.

- Het is niets, Verhevene; een slaaf, die slaapt...

- Neen, zeide zij; het is geen slaaf... Zijn gelaat is edel, zijn vormen zijn als van een jongen vorst.

Een slavin boog zich en wuifde haar sluier over het gelaat van den jongen man, die daar neêrlag, als verwrongen in een koortsigen slaap. Hij opende de oogen.

- Hij is een prins! riep de schoone vrouw uit.

- Astarte! murmelde Cyrus.

Zij boog zich over hem heen, glimlachte.

- Astarte... herhaalde Cyrus.

- Baäl! murmelde de schoone vrouw. Hij is heerlijk als een god, ook al schijnt hij ellendig en ziek!

- Astarte... droomde Cyrus en ginds, heel hoog, zag hij den ivoren tempel, en van de pijlers der balustraden de blauwe geurwalmen stijgen in de lucht...

- Astarte, murmelde hij: zoo ik ú bereikt heb, zeg mij dan: moet ik stijgen, moet ik dalen...??

Toen sloot hij de oogen en viel hij flauw.

De vrouw, die een godin scheen, ging verder, maar met een glimlach keek zij nog om, en zag hoe twee harer Ethiopiërs wegvoerden den jongen man, wiens hoofd eene harer slavinnen ondersteunde in hare handen.

[p. 56]

En zij ging de trappen op, over het terrasplein, tusschen de dansende priesteressen, en verdween met haren stoet in het lichtende waas van het heiligdom...