Babel

XIII

‘Babel op zijne borst...’

Een wanhoop zwol in Cyrus. Nu wist hij niet of hij stijgen zoû of dalen, want er was op zijn koude hart niet anders dan een enkele dood, als klemde hij er tegen twee lijken; zijn hoogmoed, zijn medelijden... En in zijn hart zelve was niets dan twijfel. In den eindeloozen nacht van sterren, die zongen, en afgrond, die klaagde, waaide om hem heen als een storm de wanhoop, de wanhoop zwart...

En toch - om hem heen, nu hij omzag - trilde en ruischte en flikkerde Babel als een enkel pandemonium: schuine arcaden, als hellende viaducten, liepen de lucht in met de zich nauwer plantende beenen van hunne bogen, en zij voerden naar hoogere terrassen, en uit den afgrond der lagere trappen heschen de ontzaglijke dobbelsteenen zich hoog aan de volmaakte systemen, en zweefden de centenaren bazalt en graniet in de starrenlucht op, even vierkant donkerend tegen den stralenden nacht. En in de suizende ooren van Cyrus, in zijne koortsige hersenen, druischte de daverende klacht nu der honderden duizenden, terwijl Babel

[p. 53]

als éen harp bruiste en de lampenfestoenen duizelden voor hem rond, als éen dolle dans van duivelsche schijnsels - terwijl de starren, groot als zonnen, een lichtvloed van daghelderheid door de onmetelijke hemelen ruizelden. Als reuzen voor Cyrus torenden de Bouwmeesters op, en als groote vuren vlamden de purperen priesters van Baäl, en de danseressen dansden zoo hoog, als bonsden zij tegen de zonnige sterren aan...

Toen struikelde Cyrus en hij bleef liggen, ter zijde van den weg. Zijne oogen staarden wijd open, maar zoo strafmoê was zijn lichaam, dat hij niet vermocht zich te bewegen. Hij bleef liggen. Zonder ophouden stroomde langs hem de menigte voort, naar boven. En terwijl een razende koorts hem schudde zijne leden, zag hij Babel rijzen in de lucht, tot de zonnige sterren, en toen zich bewegen, als op de beenen der arcaden en viaducten. Het was of Babel op hem aanliep met de verplaatsing der reusachtige bogen; het was of Babel zich plantte op zijn krakende borst, en op hèm, op zijn borst, op zijn adem, nu uitbreidde zijne terrassen, opbouwde zijne torens, ontstak zijne duizende lichten... Op zijn borst, op zijn adem, voelde hij het gewicht van Babel... Op zijn borst, op zijn adem, en langs zijne hokkende lendenen beval de Opperbouwmeester, het lieflijke kind, te rijzen de kubieken, de centenaren. Aan zijne barstende slapen verhieven zich de trappen van Babel, uit zijne ooren welfden twee luchtbruggen naar boven... Die twee luchtbruggen vereenigden zich tot een slanke ivoren toren, hoog tusschen de zonnige sterren, en op de spits van die toren stond Myrrha en danste als een tol in het rond, terwijl haar blauwe hemd draaide, hare haren zwaaiden met haar meê en zwierden de sterren door den hemel... Bij elken druk van haar teen voelde Cyrus geheel het gewicht van Babel persen in zijn borst, in geheel zijn lichaam, in zijn ziel...

Nu kreunde hij, en terwijl zijn eigen klacht dreunde als een gedaver, draaide als op een wiel in zijn ooren de klacht van Babel om, en de zonnesterren grijnsden met ironische Baälstroniën en spotten: kom op, Cyrus, kom op, bouw Babel op, tot het hoogste, tot het allerhoogste, kom op!

[p. 54]

Toen sloot hij, als met een reuze-inspanning, zijne oogleden, die hem aanvoelden als loodzware schalen, en lag hij stil, - Babel op zijne borst.