Babel

II

‘De kreunende klacht, suizende...’

Eindeloos scheen de woestijn. Want de wind, die opstak hooger en hooger, hief de roze glinsterzanden en liet ze weêr vallen en deinde ze uit en streek ze weêr glad - hare kimlooze golving - en hief ze dan weêr en deed ze nu hoozen en draaikolken, heel ijl kurketrekkeren weg in de hoogte... Somber woei het aan uit de verte, met dat luguber geblaas, dat al aanruischte van mijlen ver en mijlen wijd, windspanne lang en windspanne breed: de uitvademing van de vlerken van wind, de wijde vlucht van den wind der woestijn. Want het was of de wind met zijn vlerkende omvademing geheel de woestijn en de lucht wilde omhelzen; het was of de wind was een reus, een titan, een god, met een wapperenden mantel, met slippen geeslend den kleinen mensch: stip tusschen de waaiende zanden...

Maar Cyrus plantte breed zijn voet en zag hij op, dan ontdekte hij, zoo niet zand hem verblindde, Babel...

Heel ver blauwde het nog, maar telkens blauwde het blauwer aan tot het blauw zich vergrauwde en de vage kubiekstapeling vorm werd en een vreemde harmonie van lijnen. En hoe dichter Cyrus naderde, hoe minder zijn opziende blik zag de hoogheid van die terrassen, omdat wolken en nevels dreven... Uren liep hij en de wind viel neêr en de avond grauwde aan, zonder éen glimp van zonsondergang en zonder éen star, in de heel zwaar bewolkte lucht. En van Babel was niets meer te zien, plotseling, dan zijn horizonwijd fondament, dat als een lange stad zich uitstrekte met eene wemeling van koepels en tinnen en spitsen. Dat was de Stad, die Cyrus gezien had van het hooge punt der bergpas af. Dat was de Stad. Uit de woestijn naderde men ze, de Stad, het Fondament

[p. 12]

van Babel, uit alle streken der winden, met lange karavanen, die nu in den avond waren als zwarte strepen van mieren over de vaagroode avondwoestijn. Duizenden gingen naar Babel op, nu vaarde het gerucht, dat de Bouw werd hervat door de trotsche Bouwmeesters van Babel. En Cyrus zag de karavanen - de zwarte strepen van mieren - wriemelen de trappenvluchten op, die - gezien uit de verte, klein - zich uitbreidden hoe dichter de jongen nabij kwam, tot hij zich mengde met de duizenden, en tot het hem scheen of iedere treê van het monsterachtig monument zelve een Stad was, zelve éene opeenstapeling werd van weêr koepels, weêr tinnen en spitsen - alsof men slechts langs traptredende steden het eerste Babelterras zoû bereiken. En een gevoel van ontzag werd in hem wakker, den jongen herdersprins, die kwam uit den eenvoud van bosch- en van bergleven. Dàt, dat hadden de menschen gedaan, de voorvaderen van de menschen! Dàt, dat hadden de reuzen gedaan, de Enochskinderen, die den hemel wilden bereiken door trap te bouwen tot trap, terras tot terras, en toren te zetten op toren! Op iedere trede - stad - rezen hooger de tinnen, de spitsen, en bogen als luchtbruggen vereenigden kanteelen en kogels. Van de kartelingen der kanteelen naar de gouden en bronzen torenballen welfden door de sombere lucht zich de bruggen als telkens hooger beschrevene halfcirkels. Zoo bouwden zich de trapsteden tot elkaâr, zoo vloeide samen al het monument. Hoe dichter Cyrus kwam, met de duizenden meê, hoe minder - in de vaagheid van den nacht - hij onderscheidde de primitieve idee van den Bouw. Een wereldgeruisch gonsde al aan, de stem van menschenmillioenen, het zeegeruisch van Babel, als een koor van trillende harpen, en terwijl Cyrus, heel hoog, de sterren te voorschijn zag treden en ze hem lonkten met goden-oogen, meende hij tusschen de ruischende harpen te hooren een klacht, een vreemde kreunende klacht, suizende... Maar hij onderscheidde niet en ging voort met de karavanen, de tientallen duizenden... De wereld liep Babel op, dat in den starrennacht ging glinsteren van eigen lichten, festoenen van helle lampen, als ketens en slingers van vuurwerk en feestverlichting. En Babel was, toen Cyrus

[p. 13]

de eerste trede-stad langs een traptredende straat wilde bereiken, niet meer te zien als toren, als kubiekstapeling van blauwe terrassen - maar als éen metropool, die kasteelen stapelde op kathedralen, paleizen op tempels - die avondpleinen en luchtbruggen en viaducten rommelde op elkaâr, naar een vaag doel van verlorene hoogte toe: hoogte, onzienbaar, maar hoogte, waarheen zich dachten alle de duizenden...

En terwijl de starren Cyrus lonkten, kreunde de vreemde klacht, suizende...