De legende van Uilenspiegel

XXXIII

's Anderen daags trok Uilenspiegel naar Kortrijk, langsheen den boord van de Leie, met heur helder water.

Lamme volgde jammerend zijn vriend.

Uilenspiegel zeide tot hem:

- Zucht gij nu weder, lafhartige ziele, voor de vrouw die U eene hoornen kroon op het hoofd zette?

- Mijn zoon, antwoordde Lamme weemoedig, zij was mij altijd getrouw, en beminde mij genoegzaam gelijk ik ze te veel beminde, mijn zoete Jezus. Eens dat zij naar Brugge gegaan was, kwam zij teenemaal veranderd terug. Sedertdien, als ik heur van liefde sprak, gaf zij mij tot antwoord:

- Ik moet met U leven als eene vriendinne, doch anders niet.

Toen sprak ik, met den weemoed in mijn gebroken harte:

- Liefste mijne, sprak ik, wij zijn getrouwd voor den Heer. Dede ik voor U niet alles wat gij wildet? Ging ik niet dikwijls gedost met een zwart linnen wambuis of een bombazijnen

[p. 449]

Michielken! Heer, ontferm U onzer! (Blz. 446.) 29

[p. 451]

opperste kleed om U, niettegenstaande de koninklijke ordonnantiën tegen de weelde, zijden en goudlakensche kleederen te laten dragen? Bemint ge mij dan niet meer, liefste?

- Ik bemin U, sprak zij, volgens God en zijne wetten, volgens de heilige voorschriften en de boetveerdigheid. Nochtans zal ik eene deugdzame gezellin voor U wezen.

- Met uwe deugdzaamheid heb ik niets te maken, antwoordde ik; U is het die ik hebben wil, U, mijne vrouwe!

Zij schudde het hoofd en vervolgde:

- Ik weet dat gij goed en braaf zijt; tot heden waart gij de kok in ons huis, om mij het werk van zieden en braden te sparen; streekt gij onze lakens, kragen en hemden, omdat de ijzers mij te zwaar vielen; deedt gij de wasch, kuischtet gij het huis en de straat voor de deur, om mij de minste vermoeienis te sparen. Thans wil ik werken in uwe plaats, doch niets meerder, mijn vriend.

- 't Is mij eender, antwoordde ik; ik zal als voorheen uwe kamenier, uwe strijkster, uwe keukenmeid, uwe waschvrouw, uw onderdanige slaaf wezen; maar scheid toch die twee harten en zielen niet, die maar één wezen uitmaakten; breek den zoeten liefdeband niet, die ons zoo innig verbond.

- Het moet, antwoordde zij.

- Laas! zeide ik, is het te Brugge dat gij dit harde besluit hebt genomen?

Zij antwoordde:

- Ik heb gezworen voor God en zijne heiligen.

- Wie dan, riep ik uit, heeft U gedwongen te zweren uwe echtelijke plichten niet meer te volbrengen?

- Hij die den geest Gods heeft en zich verweerdigt mij onder 't getal zijner boetelingen te tellen, sprak zij.

Van dat oogenblik hield zij op mijne vrouw te wezen, alsof zij de trouwe gezellin van een ander was.

Ik smeekte, plaagde, dreigde heur, ik weende en bad, doch te vergeefs Op een avond, dat ik van Blankenberge terugkwam, alwaar ik gegaan was om de pacht van eene mijner hofsteden te

[p. 452]

ontvangen, vond ik mijne vrouw niet meer in ons huis. Ongetwijfeld mijne smeekingen moede, kwaad of droevig om mijn verdriet, was zij onze halle ontloopen.

Waar mag zij nu wezen?

En Lamme zette zich neder aan den boord van de Leie, met het hoofd in zijne handen, en keek naar het water.

- Ha! mijne vriendin, sprak hij, wat waart gij teeder, poezel en lieftallig! Zal ik ooit een duifje vinden als gij? Stoverije van liefde, zal ik U nimmermeer proeven? Waar zijn uwe kussen, welriekend als het viooltje; waar is uw mond, op denwelke ik het genoegen plukte, als het bijtje den honig op de roze; waar zijn uwe witte armen, die mij streelend omhelsden? Waar is uw kloppend harte, uw ronde boezem en die lieve huivering van uw aanbiddelijk lichaam, verlangend van liefde? Doch waar zijn uwe golven van wijlent, frissche rivier, die uwe nieuwe golven zoo blijde voortstuwt in 't zonnelicht?