De legende van Uilenspiegel

VIII

Als Uilenspiegel de zaak uitgebracht had, zei het volk 's anderen daags dat het eene ongehoorde spotternij was, hun dien schreeuwer van een klokluider voor eenen heilige te doen aanzien en aanbidden.

En velen wierden ketters. En, hunne have meenemend, gingen zij het leger des prinsen versterken.

Uilenspiegel keerde naar Luik terug.

Onderweg zette hij zich te droomen in een bosch. Den helderen hemel beziende, sprak hij in zich zelven:

- De oorlog, altijd de oorlog, opdat de Spaansche vijand het arme volk vermoorde, onze goederen roove, onze vrouwen en dochteren verkrachte. Nochtans gaan onze schoone penningen heen en stroomt ons bloed bij beken door de straten, zonder het minste voordeel voor iemand, tenzij voor dien koninklijken

[p. 341]

schoft die een perel van gezag te meer aan zijne krone wil brengen. Perel dien hij glorierijk waant, doch die maar een perel van bloed en van rookwalm is. Ha! kon ik U perelen naar mijnen zin, vliegen alleen zouden uw gezelschap nog wezen.

Terwijl hij daaraan dacht, zag hij eene bende herten voorbijrennen. Er waren er groote en oude, die hunne horens met negen takken fier in de lucht droegen. Jonge reebokjes, die hunne schildknapen zijn, trappelden naast hen en schenen bereid hun met hunne scherpe horens ter hulp te komen. Uilenspiegel wist niet waar zij gingen, maar hij dacht dat het naar hunne rustplaatse was.

- Ha! sprak hij, oude herten en lieve reebokjes, fier en blijde gaat gij in het diepste van het bosch uw leger opzoeken; langs geurige paden vinden zij jeugdige spruitjes te eten, gelukkig zijn ze tot dat de jager, hun beul, komt. Aldus is het ook gelegen met ons, oude herten en jonge reebokjes!

En de assche van Klaas klopte op Uilenspiegel zijne borst.