De legende van Uilenspiegel

III

- Hebt gij hem zien voorbijgaan? vroeg Uilenspiegel, in houtkapper gekleed, tot Lamme die op dezelfde wijze uitgedost was. Hebt gij den leelijken hertog gezien met zijn plat voorhoofd als dat van een arend, en zijn langen baard dat aan een eind koord, hangend aan de galge, gelijkt? God verworge er hem mede! Hebt gij die spinnekop met heure lange harige pooten

[p. 321]

Dood en ondergang maaien. (Blz. 325.) 21

[p. 323]

gezien, die Satan over onze landen braakte? Kom, Lamme, kom; laat ons steenen smijten in heur afzichtelijk net.

- Laas! sprak Lamme, om levend verbrand te worden!

- Kom naar Groenendaal, mijn beste vriend, kom naar Groenendaal; daar is een schoon klooster, waar de Hertogelijke Spin den God van vrede bidt dat hij haar heur werk zou laten volvoeren, dat hij haar als eene raaf in rot vleesch late wroeten. Wij zijn in den vasten, maar de Hertog wil zich van bloed niet onthouden. Kom, Lamme, er zijn vijfhonderd gewapende mannen rond het huis van Ohain; drijhonderd man te voet zijn bij kleine groepen vertrokken en dringen in het Zoniënbosch.

Straks, als Alva aan 't bidden is, zullen wij hem vastgrijpen, hem in eene ijzeren kooi steken en 't ondier aan den prins zenden.

Doch rillend van angst, antwoordde Lamme:

- Groot gevaar, mijn zoon. Groot gevaar! Ik zou U helpen in die onderneming, als mijne beenen zoo zwak niet waren, en mijn buik niet opgezwollen was, ter wille van het zure bier dat zij drinken in Brussel.

Dit gesprek werd gehouden in een hol, gegraven in eene dicht bewassen plaats van het bosch. Door de bladeren starend, zag Uilenspiegel eensklaps de gele en roode kleederen van de soldenieren des hertogs, wier wapenen flikkerden in de zonne, en die te voet door het bosch kwamen.

- Wij zijn verraden, sprak Uilenspiegel.

Als de soldaten uit het gezicht waren, liep hij ijlings naar Ohain. De soldaten lieten hem ongemerkt door, ter wille van zijne kleeding van houtkapper en den last hout dien hij op den rug droeg. Daar stonden al de ruiters te wachten; hij verspreidde het nieuws, allen gingen uiteen en ontsnapten, behalve de heer Bausart d'Armentières die gevat wierd. Van de voetgangers die van Brussel kwamen, vond men geen enkelen. De heer van Bausart moest wreedelijk voor de anderen bekoopen.

[p. 324]

En 't was een lafhartige verrader uit het regiment van den heer van Likes die hen allen aangeklaagd had.

Met een hart dat klopte van angst, ging Uilenspiegel te Brussel naar de Beestenmarkt zijne ijselijke folterdood aanschouwen.

En de arme Armentières, op het rad gelegd, kreeg zeven en dertig slagen met eene ijzeren staaf op de beenen, de armen, de handen en voeten, die achter elkander aan stukken wierden geslagen, want de beulen vermaakten zich met hem wreed te doen lijden.

En op de borst kreeg hij den zeven en dertigsten slag, van denwelken hij stierf.