Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 136]

A.J. Mussche

Twee psalmen

I

VADER, Gij zijt voor een als ik te goed, al

te eindeloos goed.

Gij overstelpt mij met de visioenen van Uwe

geluksparadijzen

en Gij bespeelt mij als een doedelzak met ho-

sannah's en liefde-wijzen:

zie mij, ik doorschater den nacht als een zingende

vulkaan met den rooden psalm van mijn bloed.

Gij roept mij: ‘Zoon, Ik ben uw Vader!’ - en

ik kom met mijn hart aan 't altaar Uwer zon;

vul Gij mijn hart met het vuur Uwer liefde en het

reukwerk van Uwe zegeningen -

dan ga ik óver de dageraên heen, naar waar de

menschen zijn diep in de schemeringen,

en stel mijn hart vóór hunne voeten tot zij stil zijn

in aanbidding, als een horizon vol zon.

Gij wenkt mij - hier ben ik, Vader, geheel,

alleen van U;

waar zijn de stallen om uit te mesten? waar wordt

gehongerd en geleden?

waar staan de barrikaden, in den zwarten nacht

blank als gebeden?

O benedijd mij, Vader, met al wat hard is en bitter

en ruw;

[p. 137]

 

doorkerf mij, verteer mij met de bliksems van

 

Uwen liefde-gloed;

 

verneder mij vóór de voeten der aller-laagsten,

 

dankend en kussend 't stof van alle wegen;

 

breek mij - gebroken zijn is mijn deel - en

 

spreid mijn leven als Uw oppersten zegen

 

tot de wereld één roode papaver is in den einde-

 

loozen stortvloed van mijn bloed.

II

Vader, ik weet het wel: het is de schoone tijd, dat

Gij mij gaat beproeven,

de snikkend-verbeide stonde van het laatste avond-

maal; -

nu nadert op de dravende paarden der donders

met bliksemende hoeven

de begenadiging waarvan wij droomden: Eenmaal,

o zusters en broeders, eenmaal!

Daarbuiten hebben Uw engelen gebazuind op hun

gouden bazuinen:

‘Waak óp, die van goeden wil zijt, in den nieuwen

dageraad,

de hemel één zon en de aarde één eeuwige lente

van fonteinen en tuinen,

waak óp!’ - en hier ben ik met de sacrificie van

mijn leven: voor klarende lenten eeuwig zaad.

[p. 138]

 

't Was steeds mijn droom ál wat ik heb, ál wat ik

 

ben te verzaken

 

voor wie, van zenith tot noord, in U mijne broe-

 

ders zijn;

 

't was steeds de extase, waarin ik weenend verging

 

bij nachten van glanzende wake...

 

en nu: ziehier mijn hart, het is zoeter dan honing;

 

ziehier bloed, het is zoeter dan wijn.

 

 

 

Hoor, de bazuinen roepen; zie, hoe van zonnen de

 

nachten glanzen;

 

aan al deuren staan de moeders bereid met den

 

zoen, die reeds zoet is van eeuwigheid,

 

en wij buigen onder de zegening van de kinderen

 

op hun armen - wijd

 

 

 

zijn de steegjes van teederheid, en de barrikaden

 

rijzen, als monstransen naar de sterretransen -

 

o! mijn hart, 't is het heilig uur, wij trekken de

 

wacht op in Vaders schansen,

 

ik, de Christus, en gij, mijne broeders, de apostels

 

van den komenden tijd.