Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 124]

Gebed om vreugd

aan huib hoste en zijn vrouw

WIJ die nu gaan langs de korenvelden
en plukken de volle aren,
zoals Gij, Meester, en Uw disciepelen,
zoals de vogelen etend van het goede graan
- wij pikken de korrels uit onze handen -
ook zijn wij artiesten:
onze wil heft zich op aan de simfonie
die de wind speelt met het koren,
de bomen en de wolken,
wij dichten de dag van strakker blauw
en bouwen Uw huis met de witte donderkoppen.

Wij die zo arm zijn aan vreugd -
en toch de Vreugd is het waarom wij bidden,
vreugd die is als brood
en als een teug krachtig bier aan de mond van de werkman, onze gezel!

Ik heb U gezien
wijl Gij uitkeekt over zee
van het gelaat
van een oude vissersmaat.
Vrouwen douwdeinden de zee en de horizon
in hun armen.
In het zand
werden verliefden en kindertjes bruin gebrand.
O mijne kindertjes en de schelpen der zee,
o mijne moeders knielend aan het strand,

[p. 125]

 

o mijn garnaalvrouwtjes, en mijn oude boeren voor Vincent van Gogh!

 

en de solemniteit der vreugd om ons allen.

 

Vreugd die in de zeilen zit der vissersboten

 

zij slaat witte cimbels van zon,

 

vreugd die schalt

 

uit de haven,

 

en van de blonde daken valt

 

over de straten klaterend karieljon!

 

 

 

Het is nu de tijd

 

dat overal in mijn land

 

met een geweld van rode klaprozen

 

openspringen

 

de kermiszondagen van dorp tot dorp,

 

met een geweld van orgels en koperen fanfaredreun,

 

en de jool wandelt er langs de paden,

 

brede rijen jongens en meisjes als levende harmonika's!

 

Het is nu de tijd

 

dat de ogen van mijn lief

 

zijn als zware trossen violen.

 

 

 

Wij die nog laat slenteren door de nacht

 

- nachtwinden om ons vleiden zich zacht,

 

felle nachtwinden floten door onze tanden! -

 

maar de vreugd is in ons gezakt,

 

als een gewicht van lood,

 

ons leven drijft nu licht en leeg als een kurk op het water;

[p. 126]

 

Heer, wij bidden U om vreugd,

 

zet ons uit als lichten in U,

 

zoemende lampen,

 

strek ons uit in de vreugd

 

lijk een golfveld:

 

 

 

de moesselienen lucht hangt

 

vol zingende vlerken,

 

Gij vouwt de verten open

 

zij rollen baar op baar,

 

de verten spoelen;

 

leeuweriken

 

en de witte ballen zijn de doelen,

 

binnen de zoom

 

van altijd wijkende groen

 

en de vrouwelike geur der paardeboon

 

langs landwegen avondlik en ruraal.