Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 22]

Wedergeboorte

TOEN, in een mist aan een oever,
dit lichaam leeg lag, brak
den grond der ziel een vuur uit
dat de wereld in vlammen stak.

Afgronden braken open,
hemelen sloten dicht;
van grond tot wolken sloeg er
een roode orkaan van licht.

Ik vluchtte, mijn handen geslagen
tegen mijn aangezicht...

Ik weet niet hoe ik weervond
een weg, die verloren was;
ik kwam aan een glinsterend water
en bloemen en zacht gras;
daar speelde God met een kind, dat
nog niet geboren was.

Ik dacht een tijding te staamlen:
‘De wereld is vergaan’...
God sprak: ‘Wat mijn stem niet doen kon,
dat heeft mijn vuur gedaan:
gij kwaamt. Ga naar het water;
uw hoofd is nog zwart van roet,
en wasch er van uw handen
de vegen asch en bloed.’

[p. 23]

 

Toen vroeg het kind: ‘wat is dat:

 

de wereld?’ en God zei

 

blij na bedroefd herdenken:

 

‘De wereld is voorbij.’

 

en toen tot zichzelven: ‘nu blijven

 

zij beiden weer bij mij.’

 

 

 

Ik wiesch mij in 't glinstrende water;

 

God speelde met het wicht...

 

ik legde mij in de bloemen;

 

mijn oogen vielen dicht.

 

 

 

Toen ik ontwaakte lag ik

 

in licht en bloemen alleen;

 

vreemd en verzaligd zag ik

 

over een water heen.