Nieuwe geluiden

Een keuze uit de poëzie van na den oorlog (1918-1923)

[p. 1]

Ingang

[p. 3]

P.N. van Eyck

[Wie zijn lijden eeuwge noodzaak heeft bevonden]

WIE zijn lijden eeuwge noodzaak heeft bevonden
Vraagt geen heul voor zijn gekneusde menschlijkheid,
Kan niet klagen om de smart der onverbonden,
Zonder deernis in zijn ziel geslagen wonden,
Aan wier scherpe pijn zijn deel der wereld lijdt.

Lijdt het lijden dat hem eigen is gegeven
Stil volhardend, zonder opstand, tot de dood,
Want hij weet zich zelf uit dit bewogen leven
Tot die broederschap van vrede in leed geheven,
Die het hart doorgrondt in 't diepste van zijn nood.

En wie éénmaal tot dit weten is gekomen,
Kent geduld in leed zijn menschelijke plicht.
Als hij nóg verlangt om van geluk te dróómen,
Gaat hij heen tot waar de wijde waatren stroomen,
Naar het eenzaam sterven van 't ontzaglijk licht.

Als de zon sterft, in de dood der hooge gloeden,
Leert hij sterk en groot te wezen zonder loon:
Roerloos uitziend over spiegelende vloeden
Voelt hij stil het wereldhart in zich verbloeden
En berustend prijst hij 't zwáre leven schoon.