Kompleete dichtwerken. Deel 3

[p. 376]

Bij het afleggen van uiterlijken rouw over onze onvergetelijke Hanna.

Neen, over haar geen rouw meer, teêr geliefde!

Die, steeds zoo diep in hart en huis betreurd,

Slechts door haar dood die ingewanden griefde

Waaraan haar jeugd zoo schokkend werd ontscheurd.

Slechts voor een tijd betaamden deze kleederen

De moeder, voor wier geestesoog zy staat,

In 't vergezicht der hemelsche gelederen,

Met haar van God verwaardigd wit gewaad.

Wy hebben tot aan 't voorhof van die oorden

Ons kind, mijn dierbre! aanbiddend begeleid.

Wy vingen op de honigzeem dier woorden,

Waarmeê zy in de vreugd trad, haar bereid.

Wy zagen haar den jongsten adem gevend,

In een bevriende hand de hand geklemd,

[p. 377]

 

En met dien Naam haar op de lippen zwevend,

 

Wiens macht den koning der verschrikking temt.

 

Zoo blijf' de traan steeds wellen, - van geen alsem

 

Maar zachten daauw doortrekt zy ons gemoed!

 

En leken blijf' de wonde, - daar is balsem,

 

Herinneringen! in uw bitter zoet!

 

Herinn'ring aan die stem meê, die zoo teder

 

Aan 't vaderlijk Daarheen! haar zang verbond!

 

Vernemen wy op aard die stem niet weder,

 

Zy stijgt tot God thands van op hooger grond.

 

Met d' angel van den dood is weggenomen

 

De rouw, die niet verpoost. Wy gaan tot haar.

 

Maar zal ook zy niet eenmaal wederkomen

 

Met Koning Jesus en de ontelbre schaar?

Oct. 1855.