Kompleete dichtwerken. Deel 1 (1861)

Kompleete dichtwerken. Deel 1

(1861)–Isaäc da Costa– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 359]
De gaaf der poëzy.aant. Gevoel, Verbeelding, Heldenmoed, Tot ééne ondeelbre kracht verbonden, Te zaam gesmolten tot één gloed, En door den boezem uitgezonden Op vleugelen van melody, Om al wat ademt te betooveren, Om al wat hart heeft te veroveren - Zie daar de gaaf der Poëzy! Gevoel, dat plotseling ontwaakt By ieder indruk uit den hoogen, Zich uitbreidt, meêdeelt, brandt en blaakt Met telkens aangegroeid vermogen!
[pagina 360]
En ieder zenuw trillen doet Door fijner dan lichaamlijk prikkelen, En hemelwellust weet te ontwikkelen Uit ieder druppel van ons bloed! Verbeelding, grijpende om zich heen, Om voedsel voor die vlam te vinden, En machtig, het Heelal tot één, Eén enkel denkbeeld te verbinden! De buit, die zich haar kracht vergaârt, Is, beide, Toekomst en Verleden, Haar buit, natuurs verborgenheden, Haar buit, de hemelen en de aard! Des Dichters hand stort wel geen bloed, (Hy is geen gruwzaam tweedrachtstichter!) Maar echter is zijn wezen - moed! En zonder heldenmoed geen Dichter! Moed, die waar recht of waarheid spreekt, Tyrannen vreest noch schandschavotten, Noch voor het woedend zamenrotten Eens God vijandig' volks verbleekt!
[pagina 361]
Moed, die de snaren hymnen vergt By 't lasteren der Ongodisten; En 't oproer met de hulde tergt, Die 't Gods gezalfden durft betwisten! Moed zonder steun, dan in zijn God, En zonder wapen, dan die zangen, In Goddelijke drift ontfangen, Waar meê hy inrukt tegen 't lot! Zie daar de gaaf der Poëzy! Wie roemt zich dat zy in hem leve? Die oefene zijn heerschappy, Dat Dwaas- en Boosheid voor hem beve! Hem juicht de brave te gemoet! Gods wenk verzekert hem viktorie! Gods Almacht schiep hem tot haar glorie! Het leed der wereld is hem zoet! Versmade hy de lauwerkrans, Hem door een aardsche hand gevlochten! Geen and're zege geev' hem glans, Dan die op d' Afgrond is bevochten!
[pagina 362]
Geen menschenblaam mag hy ontzien! Hy moet hun ongenade dragen! Niet streelen moet hy, niet behagen, Maar overwinnen, maar gebiên! Hy dwing' met reuzenovermacht Den geest der eeuw te rug te treden! Hy leere ons zinnelijk geslacht Den weg tot hooger zaligheden! Aan 't hoofd der menschheid streve hy Om alle zelfheid te verdelgen, En Englenwellust in te zwelgen, Van wereldsche verleiding vrij! Zie daar de gaaf der Poëzy! Het ideaal van dichtvermogen, Verwant aan heilge profecy, Als zy, gezante van den hoogen! Wat is, by dit, het maatgeluid Van ongewijde cithertonen; Die de aarde toejuicht, waar we op wonen, Geen ziel, die uit den hemel spruit?
[pagina 363]
Wat, dan het nederige riet By den standvasten vorst der boomen? Wat, dan een namelooze vliet By Donau-, Rhijn, of Wolgastroomen? Wat, dan, by zomermiddaggloed, Het wufte hupp'len der kapellen By 't aarde- en luchtverbazend snellen Des Aadlaars, die de zon ontmoet?

Vorige Volgende