Werken

Vierde bedrijf. Eerste toneel.

Daphnis. Grvzella.

Daphne. Een weynichjen gherust Gruzella by de eycken
En boomen bladerijck, die d'anderen toe reycken
Haer telghen wijt ontspreyt, bekleedt met frisse groent.
Een kusjen eer je zit. Gru. 'k Zal nu niet onghezoent
Gaen slapen deze nacht. Daph. De kus die 'k heb ontfanghen
Getuycht van u weer-liefd', door 't blozen van u wangen;
Het kusken is volmaeckt, want het van liefde beeft,
Het koppelt ziel aen ziel, het klapt, het daut, het kleeft.
Het kleeft niet aen mijn mondt, die 't uyt u montjen schepten,
Maer aen mijn ziel, midts dat u lieve lipjens repten.
Gruzella. Ghy mint uytzinnich. Daph. Neen, ick lief u met verstandt.
Gruzella. Wat zoudt ghy Daphnis toch! ghy staet in lichten brandt.
Daphne. Brand' ick, ick brande dan door 't minnelijcke loncken
Van u ghezicht, dat onuytblusselijcke voncken
Wt oogh' in ooghe dreef, en stremde ziel aen ziel,
Midts dat u vyer in mijn brandt-ziecke zieltjen viel:
Dat niemant wederom dan ghy alleen kent blussen.
Gruzella. Ick blussen Daphnis, hoe? Daph. Ja gy mijn Lief met kussen.
Gruzella. Indien door mijn ghezicht ontsteken is u vlam,
Wat zoudet doen zoo 'k met mijn azem by u quam,
En die door 't kussen met u azem ging vermenghen?
Daphne. 't Zou my verkoelen. Gru. Moy. V koelen, en my zenghen.

[p. 118]

Daphne. Voor zengen is gheen vrees, Gruzella is te koel.
Gruzella. My dunckt dat ick alree wat van u hitten voel.
Daphne. Och of dat moochlijck was. Gru. Komt me altijt niet nader,
Of ick ontfonck. Daph. Mijn lief. Gru. Mijn lief. Daph. Mijn herten ader.
Sus, sus, mijn Daphnis! sus.

Vierde bedrijf. Tvveede toneel.

Coridon. Grvzella. Tityrvs. Daphnis.

Wie staet daer in het Wout?
Gruzella. Laet zien wie zie 'k daer gins? Co. Ziet daer Gruzel. T. Wat zout?
Gruzella Maechdelijn, zal 't nu noch langher duuren
Dat ghy niet zinghen zult, en ick niet turuluuren
Op 't pijpken dat ick nieu ghemaeckt heb van een riet?
Gruzella. Luchtighe Tityrus, ick zoud', dan mijn verdriet
Dat ick hier niet en vind' mijn andere ghespeelen.
Daphne. Gruzella zingt, oft ick begin met luyder keelen
Te balcken, dat het klinckt door 't schaterende Wout.
Gruzella. 'k Laet my verpochen. Nu, ist deuntjen nieu of out?
Opent u keel, wel aen, wat zeljer toch van maken?
Tityrus. Ghy zinghen oock. Daph. Ja ick, ghy moet my toch niet laken.
Tityrus. Neen, Coridon pijp op. Ick zing, en ghy ten dans.
Gruzella vat dan aen zijn frisse Rooze-krans.

Laten u schrandere ledetjes zweven

VVackere Nimphelijn over het gras,

datter u teedere voeten maer even

Over heen drabbelen, offer in was

't Ruysschende windetjen, datter hem aen

de drillende blaen

En buyghende telleghen nou hout

[p. 119]

Van 't vrolijcke donckere VVout.

In de beschadude bossen verschuylen

dertele Satyrs, dat menich beklaecht,

VVant de ghezellen in donckere kuylen

Legghen en loeren, hoe dat ze de Maecht

Moghen beknellen, die daer in alleen

Om bloemen gaet treen;

dus zoje daer looveren haelt

In 't bosselijn niet en verdwaelt.

't Is te beduchten onnozele Maechden

datje de weghen niet kundich en zijt,

't Hardertjen hoefjet maer half te vraghen

dat u bemint, en het zal hem altijt

Laten ghebruycken om met u te gaen;

Dus spreeckt hem maer aen,

VVant hy u de paden wel zel

Doen wanderen zonder ghequel.

Coridon. Sus, sus, ey luystert toch, wat zijn dat voor gheruchten?
Tityrus. 't Zijn Harders reyen. Corid. Neen 't. Daph. Hoort, hoort, 't is te beduchten
Dat dat geen vreucht en is. Tityr. Ist oock mijn Caraleen?
Ick koom u Lief te baet. Daph. Hout Tityrus waer heen?
't Is van 't ghezelschap niet. Ick zie twee Vrouwen wringen
Haer handen in malkaer. Tityr. 'k Zie Caralena springhen
Met Silvia daer gins, heel vrolijck aen de ray,
Mijn hert verschrickte zeer. Corid. En 't mijn om myne Lay.
't Is ons een luck dat wy door dit verschricken vinden
Ons lieve liefjes in de schaduw van de Linden.
Tityrus. Mijn liefjen hippelt, ziet hoe lustich datze springt.
Daphne. Hoort eens haer zoet ghequeel. Tityr. Verstaje watse zingt?
Het Lietjen is van u. Gruzel begint te blozen,
Komt wackere Gruzel, ick wil mijn Lief verpozen.

Gisteren morghen eer de Zon

Noch begon

't Hooft te steken uyt de kimmen,

[p. 120]

Quam de Nimph die voor hem gaet,

Dagheraet,

Daphnis op een hoocht beklimmen,

Daer hij in 't bedoude gras

Neder was

In Gruzellaes schoot gheleghen,

Doe zy uyt een gulle borst

Zegghen dorst,

Kust my, zijtjer toe gheneghen.

Vierde bedrijf. Derde toneel.

Bavcis. Grvzella. Tityrvs. Coridon.

Baucis. O zorghelooze jeucht, ist nu niet wel ghezonghen?
Reuck'looze wulpen rust, 't is lang genoch gespronghen,
Ghehippelt en ghedanst, wat zal ick maken las!
Gruzella. Wat let mijn Moeder? Nu. Bauce. Wat noot waerdt dat ick was
Mijn daghen t' eynde, ach! Tityr. Wat isser dan bedreven?
Gruzella. Wat zucht ghy moeder? Nu. Bauc. Wat zal ick noch beleven?
O dochter! o mijn kindt! Wy zijn in alle noot.
Corid. Ten ken niet quaer als doodt. Baucis. En kent niet quaer als doodt?
Hoe rypelijck is dat van Coridon ghesproken.
O wulpen onbedacht! Ziet ginder 'thuys ghebroken,
De deuren op de vloer gheloopen van een Vrou,
Een Harderin ghelijck, maer die 'ker niet voor hou,
Zy drong ter hutten in hoe zeer dat ick oock baerden,
En heeft de Maecht gheschaeckt die'ck zo ghetrou bewaerden,
Wt last des grooten Heers, die my daer voor ten loon
Besproken heeft zijn gunst, of dat hy my zal doon
Op d'alderstrafste wijs, indien ick haer liet lopen.
Tityrus. Wat weghen sloechze in? zecht moeder? en wy hopen
Haer t'onderhalen. Baucis. Och! och kind'ren gave Godt
Dat dat gheschieden mocht, en ick het overschot

[p. 121]

Van myne daghen out, het rechte eyndt van 't leven,
En niet de bloege moort ten offer mochte gheven.
Ach my, Gruzella! ach! ach my! my is zoo wee.
Corid. Wat kozenze voor wech? Bauc. Dat op, recht uyt na stee,
Sy sloeghen die wech op, daer kort om by de Linden.
Corid. Wel aen dan, zijt gherust, wy zullen haer wel vinden.
Gruzella. Eer dat wy gaen wil ick mijn moeder in haer rust
Gaen leyden, en dan doen wat haer ghelieft en lust.

Progne. Philomela.

Gunt ghy den Lande 't licht, o Zon! dat Tereus draeght?
Ziet ghy dit Goden aen, die schelmery mishaeght?
Hemel zijt ghy versteent, dat deez' betraende oghen,
Noch dit ghezicht u niet tot wraeck beweghen moghen?
Mijn Philomela wil o Goden van u straf,
En harde wraeck op dien, die t' onrecht hout de staf
Van Tracien, en heerst over verdoemde Landen.
Nu Philomela laet het wringhen in u handen,
Ick zweer u Zuster, dat eer ons bevalt de nacht,
Zal zijn verwezen ziel ter hellen zijn ghebracht.
Verrader isse doodt, wiens doodt ghy zo beweenden,
Doen ghy t'huys quaemt, waer met ghy my te stillen meenden?
Zulcks dat ick my nu schier te vreden had ghestelt,
Niet denckende dat zy in 't onbewoonde veldt,
Door Tereus dwang met pijn in armoe zat verborghen,
Om 't quaet te morsen, dat te min hem niet doet zorghen:
Maer pijnt zijn eyghen ziel, en doet ons twee verdriet.
Mijn zinnen zijn vergaen, haer schoonheyt is te niet,
Schromplighe kakens zijn de poezelighe wanghen,
Daer na ghy schelm hadt door onkuysche lust verlanghen.
Gh'en hebt geen slechte maecht, maer een Vorstin van macht,
Een Griecxsche Coningin, geweldelijck verkracht.
Mineedighe tyran, wat hebt ghy toch bedreven,
Doe ghy de maegdom naemt, waerom naemt ghy niet 't leven?
Ist dit verrader dat ghy haer met eeden zwoert

[p. 122]

Dat zy t'Athenen zou weer worden zo ghevoert
Ghelijckze kuys en gaef uyt Griecken is ghetoghen?
Beveynstheyt blinden ons, en schijn heeft ons bedroghen,
En merck te laet 't bedroch nu ick 't met schade voel,
Tereus mint het bedroch, en hout het voor zijn boel.
Ey reuckeloos ghemoet! ey hert tot quaet gheneghen!
En kond' haer weenen niet u stale ziel beweghen?
Noch docht ghy niet om 't woort mijns Vaders die met rou
Haer deze reys liet toe door liefde van u Vrou?
Van my verrader, wien ghy hebt u echt ghebroken.
Ghelooft tyran, 't en zal niet blyven onghewroken,
Dat ghy dees schelmery hebt aen een maecht betoont.
Pluto bedenckt een straf daer ghy dit quaet me loont.
Bereyt hem zulcken hel (verhoort doch eens mijn klachten!)
Ghelijck u Godheyt weet hoe 'k 't meene met ghedachten.
Laet ghy dit onghestraft? Jupijn ziet ghy dit aen?
Waer is u blixem nu en donder om te slaen?
Raeckt nu, kneust hem den kop en doet hem duyzent doden,
Eer dat ick lasterlijck verzaeck de macht der Goden,
Als Tereus doet, die met des Hemels Goden spot,
Dan acht zich zelfs alleen een mogent aerdtsche Godt,
Om dat hem niemant derf ter Werelt wederspreken.
Hy denckt wie zoud' hem aen den zoon van Mars toch wreken?
De wraeck ist zekerst dat hem nu nochtans genaeckt.
'k En hou niet op voor dat hy 't loon van ondeucht smaeckt.
Is d' Hemel wrack, de Hel is altijt milt en vaerdich
Om mildelijck het quaet te straffen nae 't is waerdich.
Het onder-aertsch ghedroch staet om hem met ghekriel,
En wacht vast na zijn doot, en haeckt vast nae zijn ziel.
Hoe raeckt de schelm noch doot? wat eyndt zal hy verwerven?
Hy mach niet als een mensch in rust en vrede sterven,
Belevende zijn dach en rechte levens endt,
Maer ondergaen ghelijck tyrannen zijn ghewent,
En lyden straf die God noch Duyvel oyt zach beuren.
De berghen moesten eerst wijt van den anderen scheuren,
En zwelghen Tereus in, en smoren daer zijn lof,

[p. 123]

Dat nu in kroons plaets is en schantvlack voor zijn hof.
Zijn eer is nu zijn schand', en wat hy had ghewonnen
In lange jaren heeft een ooghenblick verslonnen,
En al zijn grootheyt is betoghen met een mist
Van ondanck, en 't is of niemant oyt van hem wist.
Daer mee straft hem Jupijn. Maer Progne moet bedencken
Een harder plaech, om hem aen lijf en ziel te krencken.
Hem doon en noecht mij niet, 't is voor hem veel te slecht,
Hoewel de ziel, na doot zijns lichaems, zal met recht
Versmoren in den gront des afgronts, daer de zielen
Knarstanden, en met schrick oyt in verdoeming vielen.
Voorzeker weet ick dat het zo zal met hem gaen,
Maar 't noecht my niet, om dat ick 't niet mach kijcken aen.
Zijn endeloze pijn was endeloos vermaken
Voor Philomela, die niet uyt de pijn ken raken,
Voor dat de Vorst van 't Landt, de God van schelmery,
Der boeven Vader, raeck' door mijn hant aen d'een zy,
En werd' door wreede doot ter hellewaerts ghedreven.
Het Rijcks bederf dat naeckt, het end' van Tereus leven,
En oock het leste uur van Prognes groote smart,
Die weedoms wortel oock zal roeyen uyt u hart.
Nu Philomela nu, hout op van meer te klaghen.
Ziet daer, 'k wil niet alleen, om uwen't wille waghen
Dit welich Rijck, dit lijf, maer neffens 't lijf de gheest,
En moorden 't gansche huys van 't onghebonden beest.
Behoor ick niet veel eer door drancks gebreck te dorsten,
Als my te laven uyt 't bederrifs volle borsten,
Dat mild'lijck elck een zoocht om 't grooten van haer naem?
Jae'k wel. Maer ick moet oock zien wat van twee bequaem
En nut is om te doen. Voor al de wraeck het waerste
Weecht in mijn hert meer als de lijdzaemheyt het zwaerste.
Hoe dat? waer is de schuldt dat 't zwaerste valt te licht?
Ist by de wegher? of ist by 't ghebreck van 't wicht?
't Wicht heeft zijn volle zwaert; dan hier ist in ghelegen,
Dat ick die wegher ben my willens laet beweghen
Van de begeert na wraeck, die 'k met een zware voet
Doe treden op de schael van 't waertst', dat ick voor goet

[p. 124]

En teghenwoordich nut om reden nu wil achten.
De doot is nut, noch nutter twist in deez' gheslachten,
Het aldernutste noch 't verdempen van dit Rijck,
Dat noch in weeld' noch macht ken erghens zijns ghelijck.
Maer deze dach zal 't al door moordery versmoren,
Is uyt dit lijf, is uyt die buyck gheen zoon gheboren?
Ja: Maer veracht, noch deel noch erfnis vande Croon.
Nu zal hy d'eerste zijn die 'k met mijn handt zal doon.
En in zijn heete bloedt zult ghy dijn handen warmen,
En scheuren uyt de buyck des jonghe booswichts darmen.
Toeft. 't Lichaem zal ick braen, en rechten 't Tereus aen,
Die 'k met zijn eyghen vleysch zijn buyck zal doen verzaen.
De last valt my alree zo lastich niet te dranghen,
Nu ick door wreede wraeck daer af ken zijn ontslaghen,
Een wraeck die daer op past, een wraeck op deze tijt:
Splijt hy van schelmery, Progne die barst van nijt.

Vierde bedrijf. Vierde toneel.

Progne. Philomela. Itys.

De toren hout mijn tong, en hindert my te spreken.
Itys. Moeder. Prog. Ghebeten Vrou hier aen moet ghy u wreken.
Ziet 't ongheluckich kindt 't Ziel roert my met ghestreel.
Itys. Mijn moeder spreect niet, ziet. Prog. 't denct dat icker me speel.
Itys. Moeder, mijn Moeder. Prog. Kan ick u niet van my weren?
Itys. Moeder. Prog. Dat ben ick niet. Itys. Al. Progne Neen, met hert noch kleeren.
Itys. Moeder, mijn Vader die. Prog. Ras vat de jonghen aen.
Itys. Lief Moeder, ey my! ey! 'k heb niet met al ghedaen.
Ey Moeder! Moeder, ach! Prog. Qualijck ken ick my dwinghen,
Dat door beweecht ghemoedt mijn ooghen niet ontspringhen.
Al zacht dat niemant hoor van binnen ons gheluyt,

[p. 125]

Daer is gheen azem meer, het leven isser uyt.
Heftighe Suster zacht, wy moesten zoo niet roeren,
En haest u niet, ick zal mijn opzet nu volvoeren.
Neemt Philomela 't hooft, en schuylt hier achter 't kleet,
Daer de Tyran aenzit ghemeynlijck als hy eet.
Hout u daer stil, tot dat ick met mijn voet zal stoten,
Daer op wilt den Tyran u vryelijck ontbloten,
En grijnst hem aen als een van zinnen heel berooft,
En smackt hem in 't ghezicht des kints bebloede hooft,
Daer hy de gare romp van hebben zal ghegeten,
En deur zijn keel gheknaut met hongherighe beten,
Want hem de zware jacht bereyt heeft etes lust:
Dan met die maeltijt zal zijn hongher zijn gheblust.
Mineedighe Tyran, 'k kenme tyrannich wezen,
Met moorden zal een Vrou u vinnich hert doen vrezen,
Dat moedicheyt ontbreeckt, maer barst uyt van bedroch,
My rout de moort niet, maer kond' ick, ick deedze noch.
De dooden ryzen op die noyt en zijn ghesturven;
d'Atheensche maecht, geen maecht, de maecht hebt ghy bedurven.
Ze komt hier om haer wraeck bestreecken met het bloet
Van u onzalich zaet en Goddeloos ghebroet.
Pluto beveelt u Goon dees herten te verstyven,
En heel te nemen in, om tot het eyndt te blyven
Moordadich, moedich, stout om Tereus me te doon,
Op dat ick u meer acht als 's Hemels zachte Goon,
Die niet beweghen van des droeve Prognes klachten,
En 't quaet van Tereus noch niet eens straf-waerdich achten,
Straf wil ick, anders niet, u meyn ick swarte Godt,
Om dat de blicxem lijdt dat Tereus met hem spot,
Die toch al 't schepzel noemt een razerny belachelijck,
Dat toont hy metter daedt en leven onverdrachelijck,
Dan deckt zijn schelmery schijnheylich inde kerck.
Komt Godt des Afgrondts aen, en stelt u Goon te werck
En haelt toch Tereus wegh die 't leven is onwaerdich.
Of maeckt Vulcaen, Jupijn, een nieuwe blicxem vaerdich?

[p. 126]

Of spaert ghy Tereus tot een duyvel op der aerdt,
Die van Alecto schijnt en van gheen Nymph ghebaert?
Met Godt te smeken dunckt my zal ick niet bedyen.
Vervloeckte Zusters dry, ghy helsche razernyen,
Die d'afgront teelden by de swarte nare nacht,
Megera trouweloos, Tisiphone jou vacht,
Omwroetster van de rust, Alecto zult ghy toeven
Om 't menschelijck gheslacht en 't Godlijck te bedroeven?
't Was teghen u natuur. komt hier nu, 't is u beurt.
Wel zo dan, dat's mijn wil, de vloer die schudt en scheurt.
De pryen borlen op. toont nu eens u vermoghen.
Hoe staen de meren dus en pincken met haer ooghen?
Ze kennen 't schemeren niet verdraghen van den dach.
Duwt daer de vleysch-banck neer, staet ruym eens uyt mijn slach.
Harde Megera voort, doet op de vuyster branden
't Smoelende vuyr. hoe loom! wel aen dan rept u handen.
Tisiphone langh aen dat hackmes dat ick sie,
Ick wreeck my, en in wraeck trots ick u alle drie.
Moelooze Goon, zie dael. 'k denckse kleynhertich huylen,
En dat z'r vrouwlijck oogh achter de wolcken schuylen,
Zelfs oock de God des krijchs, hoe trots hy is en bars,
Ghy Vader vanden Thrax, u meen ick bloode Mars,
Die 't wroeghend' zien moet dat ick 't voort al zal besterven.
Ziet daer, 'k zal u ter spijt die romp aen stucken kerven,
En morslen Tereus kop. ick en mijn zuster bey
Zullen, trots u, dat doen door hulp van dese rey.
Alectos vreeslijck hooft, vol ett'righe slanghen,
Die schrick'lijck sling'ren op haer schrompelighe wangen,
Noch 't vlammighe ghezicht en schrickt my niet zo zeer
Als Tereus leven, dat my walcht hoe langh zo meer.
't Wordt tijdt dat Progne gae om 't lauwe vlees te speten,
Dat Tereus zal voor 't Wilt, dat hy ghewacht heeft eten.

[p. 127]

Vierde bedrijf. Viifde toneel.

Progne. Grvsella. Tityrvs.

Progne. Waer na komt dit ghedroch ons achter na ghevlogen?
Gruzella. Hier isse, valsche Vrouw, waerom hebt ghy bedroghen
Door schijn van Gods-dienst ons en deze blyde rey.
Progne. 'k Bedrooch noch Godt noch u, maer wy zijn alle bey,
Te weten, ghy en ick, bedroghen van dien gene
Die wy en ghy, en al de Traciers met eene
Vertrouden alles goets. laet deze onghemoeyt,
En wilt ghy meer bescheyts, zo doet zo wel en spoeyt
Na 't Konincklijcke slot, met my, daer ick op heden
Des Konincks zy en dis ontzichlijck zal bekleeden.
Maeckt gissing van mijn staet. Ghy Maechdelijn ick ken
V wel en ghy my oock, ziet daer aen wie ick ben.
Gruzella. 't Is de Vorstin van 't Lant. Prog. Wel aen, 'k beveel u lieden
Volcht my van veers ghy zult wat wonders zien gheschieden.

Vierde bedrijf. Seste toneel.

Rey.

't Is een vervloeckte sotterny

VVillens te stellen aen d' een zy

De achterdocht, daer door men ziet

't Verschil in vreucht en in verdriet,

En 't oogh te hebben op 't begin

Niet op het eyndt van sotte min,

Die maer op ontrouw is gheplant,

En barst van oneer en van schandt.

Dan 't Godloos hart ghestadich jaeght

[p. 128]

Na 't gheen hem onghenadich plaeght,

En beyd' aen ziel en lichaem deert,

Men tracht te kroppen 'smins begheert

Waer van men haest de wallich heeft.

Dit doet dat onghevallich leeft

De Vorst, die zijn gevlochte staet

Dus doot door dees ghesochte haet,

Zy staet die vast ghebonden was

Sal worden nu verslonden ras,

En lijck ghemaeckt de slechte boon

door rechte wraeck der rechte Goon.

Nocht snaerghespel, noch sachte zang

Baert slaep, al zijn de nachten lang,

Dien mensche wien de wraeck ghenaeckt,

VVant hem de wroeging angstigh maeckt,

En acht hem schuldich en vervloeckt,

Zo dat hy eeuwich uytkomst zoeckt

En schuyling daer hy zy bevrijt.

Daar is gheen plaets ter VVerelt wijt

daer de bevreesde dueren mach,

door dien hij staech de zueren dach

Van zijn verdiende straf bedenckt.

De lucht schijnt hem daer me vermengt,

Zo dat hij noch met 't zelfde paert,

Nocht schip, als 't aldersnelste vaert,

Ontvluchten ken zijns zielens smert,

Daer hy door zond, in is verwert.

Niet eer en rust de zwarte God

Voor dat zijn booze lusten tot

de vloeck der menschen zijn volbrocht.

Zijn bitter is met zoet omwrocht,

[p. 129]

Zijn vreuchden zijn niet dan een schijn

Van 't ghene dat ze niet en zijn,

Zijn eeden zijn altijdt bedroch,

Daerom mach niemant zijn versoch

Meer achten als bedrieghery,

daer me zijn Goon ons komen by.

Die wetent na 't bederref tracht

VVort 's duyvels eyghen erref pacht.

VVant wetenschap is yeder een

Ghegheven, dat hy zoud' met reen

't Onzalich quaet vermyden wel.

Dan Progne die nu lyden zel,

Acht meer des grammen torens raet,

Als 't zalich luck van eer en staet,

Begeert van de bedroefde Goon

Volcomen wraeck van Tereus loon.

VVanneer heeft haet yet goets ghebaert,

die by ons al onzichtbaer waert,

En wort bemint meest t'aller stondt

Van 't hert veel meer als van de mondt.

De mensch moest met voorsichticheyt

Elck anderen in stichticheyt

Ztaech voor te gaen, dat's dubbel goet.

VVant alsser niemant quaet en doet

Daer yemandt by verhindert is,

Aen eer of goet vermindert is,

Dan heeft gheen mensche sterffelijck,

De wreede wraeck bederffelijk

Te wachten; toch wien quaedt gheschiet

En moet het stracx oock wreken niet

Met gramschap die onwetend' raest,

Maer lyden, en verghetent haest.

1144. I Vierde deel, eerste uytcomst.
Tityrus. Grusella. Daphnis. Corydon.
1145 en 1145. Deze regels ontbrekken in I.
1158. I vat du aen.

1177. I Datje 't dit hardertjen hallif maer vraechden.
1178. I en het soud' hem.

1208. I Vierde deel, tvveede uytkomst.
De regels 1209-1236 ontbreken in I.

1257. I Vorstin geacht.

1287. II wrcck, III wreeck.

1334. II, III van 't zwaerst.

1337. I 't uytdempen.
1341. I aen de Kroon.
1350. I Vierde deel, derde uytkomst.
1356. I het hert, noch kleren.

1364. I ick sal 't met een opset uytvoeren.

1402. II, III Tisophone. III jou nacht.
1411. II, III Megara.
1415. III Goon, zie daer 'k denske.

Vierde Bedrijf. Viifde Toneel. 1429-1442. Dit tooneel ontbreekt in I.
1429. II Gruzella.
1430. II Progne.
1442. I Vierde deel, vierde uytkomst.
Spokende Rey.

1457. I Tereus, die zyn.
1475. I met 't selfste paert.
1479. en 1480. I De swarte Goden rusten niet,
Voor dat haer boose lusten siet.
1481. I Tot vloeck.
1482. I Haer bitter.

1483. I Haer vreuchden.
1485. I Haer eeden.
1486. I haer versoch.
1488. I Daer sy ons loos me komen by.
1489. I Die wetens.