LXIV.
De Pest onder de Dieren.
Een ramp die schrik alom verspreidt,
Een ramp die Gods regtveerdigheid,
Tot straf van 's aerdryks zonden,
In hare woed' heeft uitgevonden:
De pest (terwyl ik haer moet heeten by haer naem),
Die yzelyke plaeg, alleen bekwaem
Om op een enklen dag een werelddeel te ontvolken
En op te vullen de onderaerdsche kolken,
Had in het dierenryk haer zetel neêrgezet:
Ze sterven allen niet, maer allen zyn besmet.
Niet een wil zich nog moeite geven
Om steun te zoeken voor een stervend leven;
Noch vos, noch wolf bespieden als weleer,
De zachte onnoosle proei niet meer.
Men ziet de vrienden de aenkomst van hun vrienden duchten:
De tortelduifkens zelv' ziet men malkander vlugten.
In dezen jammerlyken staet,
De leeuw, als wyze vorst, vergadert zynen raed,
En zegt: Myn vrienden, 'k peins dat God, voor onze zonden,
Die doodelyke ramp heeft over ons gezonden;
Indien er een van ons, zich aen des hemels woed'
Tot zoenoffrande bood, voor 't algemeene goed,
| |
Misschien verkreeg hy zoo de redding van ons allen.
De storie meldt dat men, in dringende gevallen,
Zoo als 't geval hier is, zulke opoffringen doet.
Dat dan elkeen van ons zyn hert hier openbare,
En met regtzinnigheid zyn minste kwaed verklare.
Wat my betreft, ik heb myn vreeden lust verzaed
In 't bloed van menig schaep, dat my nooit eenig kwaed
Gedaen had. Ja, ik ging somtyds nog verder,
En meer dan eens, door bloeddorst aengeleid,
Verscheurde ik in myn gulzigheid
Ik zal my offren dan, indien 't uw vonnis zegt.
Nogtans is 't goed dat elk zyn zonden eerst verklare;
Want 't is te wenschen, volgens alle regt,
Dat hy die pligtigst is des hemels wraek bedare.
- O vorst, zoo sprak de vos, gy zyt toch al te goed:
Gy moogt zoo nauw niet zien. Uw koninglyk geweten
Is al te streng. Wel! schapen eten,
Is dat zulk een groot kwaed? Neen, neen, o vorst, gy doet
Dit zot gespuis veel eer met het te willen kraken.
En wat de herders raekt, dit volk, geloof my vry,
Is weerdig alle kwaed; want zy, uit dwinglandy,
De dieren al tot slaven willen maken.
Dus spreekt heer vos, en iedereen
Juicht toe! Men durft niet al te diep doorgronden
De minst vergevelyke zonden
Van beer, of wolf, of andre mogendheên;
Naer elks gezeg, verdient geheel die rooversbende,
De tygers zelve, een plaets in de Legende.
Alsdan sprak de ezel ook, op zyne beurt, zyn biecht.
Hy kwam in 't midden van den kring en zeide:
Indien me myn geheugen niet bedriegt,
Heb ik, eens gaende door de weide
Van eene abdy, door de gelegenheid bekoord,
Door 't jeugdig gras verlokt, door honger aengespoord
| |
En ook, misschien, wie kan het weten?
Door eenen boozen geest verleid,
De breedte van myn tong van deze wei gebeten.
Houdt vast! houdt vast! roept men van alle zyden.
Een aep, half praktezyn, half advokaet,
Bewyst dat Grys alleen de schuld is van al 't kwaed,
En dat die schelm, die dief, die schurk de dood moet lyden
Om te voldoen aen 's hemels vraek.
Wel hoe! wat boos bestaen! wat schaemtelooze zaek!
Wie heeft dat ooit geweten?
Zyn snood bedryf bekoopen.
De kleine dieven hangt men op,
De groote laet men loopen.
|
|
Auteursrechtvrij