Verdichtsels

LXIII.
De afgunstige Ezel en het Hondeken.

Een ezel liep geheele dagen

Te knorren en te klagen,

Omdat een hondeken veel meer dan hy

Geliefkoosd werd: Wat doet, zei hy, dat apenjongske

Om dus gesteld te zyn voor my?

Het maekt een knoddig sprongske

En wikkelt zynen steert,

En geeft mynheer een pootje

En dan een lekske en dan een tootje:

'T is wel de moeite weerd!

Is dat genoeg om 's meesters gunst te winnen

En my te doen beminnen,

Ik kan dat ook. Op zeekren dag,

Terwyl mynheer er welgezind uitzag,

Gaet Grys al kwispelsteerten henen

En legt zyn vuile plompe beenen,

Met aen elk been een walgelyken poot,

Ten liefste mogelyk op 's meesters schoot;

En om zyn speeltje te voltrekken,

Steekt hy zyn tongsken uit en zet zich aen het lekken.

De heer verschrikt, roept moord en brand.

Jan Stockman komt ter hulp geloopen

En doet den onbeschoften kwant

Zyn klucht zeer duer bekoopen.

Daer is in alles eene maet

[p. 86]

 

Die nooit wys man te buiten gaet.

 

Zy geestig en bevallig,

 

Beminlyk en lieftallig,

 

Maer zy het met fatsoen:

 

Want zoo gy iets te wel wilt doen,

 

In plaets van u tot eer te strekken,

 

Zal 't dikwyls u in schande trekken.