Verdichtsels

LXII.
De Sterrekyker.

Een sterrekyker stond

Te lonken rond en rond

Naer 't flikkrend stergewemel

Dat vonkelde in den hoogen hemel.

Terwyl hy door zyn kykbuis ziet,

Ontwaert hy eenen vuilput niet

Die gaept voor zyne voeten.

Hy ploft er in

Tot boven zyne kin.

Daer ligt de sukkelaer, te spartlen en te vroeten!

Een boer komt by en zegt: Myn vriend,

Gy hebt die lesse wel verdiend:

Gy wilt, zoo wyd en verre,

Den loop nazien van elke sterre,

Terwyl uw kort gezigt

Niet ziet 't geen voor uw voeten ligt.

Die boer sprak billyk. Veel geleerden willen weten

[p. 85]

 

Al wat daer boven ommegaet,

 

En zy vergeten

 

Te zien hoe 't met hen zelven staet.