Verdichtsels

LXI.
De twee Katten en de Aep.

Twee katten erfden eens te gader

In 't sterfhuis van heer Tybaert hunnen vader,

Een kaes. Elk wil zyn deel;

Maer deelen

Geeft oorzaek aen krakeelen

Tot by de katten toe. Hier was dan ook krakeel.

Een aep, versleten pennenlekker,

Een slach van advokaet

En allerfynste tandentrekker

(Dit zeg ik voor die 't wel verstaet),

Een aep, zeg ik, is op 't verzoek van ons twee gasten,

Zoo goed zich met de deeling te belasten.

Hy snydt den kaes in twee; met meesterlyke hand
Neemt hy een weegschael, legt een stuk al elken kant
En weegt.... Hola! 't weegt niet gelyk langs wederzyden,

Zegt hy: 'k zal hier een brok afsnyden.

Dat was een brokske voor zyn tand.

Hy legt het stuk dan weder

En voor de tweede mael

Heft hy de regterschael

Omhoog... Het ander stuk gaet neder.

Een tweede brok

Is voor mynheer een tweede slok.

En nu, de derde mael, ziet men de schael verheffen:

[p. 84]

 

En nog de derde mael is het gewigt niet effen.

 

Hy knapt een derde beet, en weegt... Hola! mynheer;

 

Alzoo niet! riepen de erfgenamen,

 

Dit spel bevalt ons niet: geef ons ons erfdeel weêr:

 

Wy zullen 't nu wel doen te zamen.

 

Zeer wel, zei aep, maer 't is dat ik betaeld moet zyn:

 

Daer is voor elk een korst: het overig is 't myn.

 

 

 

Zwicht u van schryvers

 

En vryvers:

 

Komt het op deelen aen

 

Zy zullen nooit van achter staen.