Verdichtsels

LVII.
De hongerige Wolf en de magere Hond.

Een wolf, die honger had en niets te knappen vond,
Ontmoette by geluk een magren boerenhond.

Op een, twee, dry, heeft hy hem vastgegrepen

Om hem naer 't bosch te slepen

Voor zyn ontbyt.

O vorst, zoo sprak de hond, een heer gelyk gy zyt

Is niet gewend van te eten

Dan goede malsche spys. En ik, gelyk ge ziet,

Ben enkel vel en beenen, anders niet.

Wacht liever nog een week of twee, want gy moet weten

[p. 79]

 

Dat onze boer acht dagen bruiloft houdt,

 

Omdat zyn jongste dochter trouwt,

 

En dat ik zoo, gelyk gy wel kont gissen,

 

Moet vetten, 't zy ik wil of niet, dat kan niet missen.

 

De wolf gelooft hem, laet hem los en keert naer 't woud

 

Alleen! Hy komt, na een paer weken,

 

Om zynen hond te spreken;

 

Maer onze kerel dezen keer

 

Was t'huis, en zei aen Isengrym, door 't hekken:

 

Verbeid een oogenblik, als 't u belieft, mynheer;

 

Ik ga om den poortier, en zal met u vertrekken.

 

Nu, die poortier was een geduchte hond,

 

Die meer dan eenen wolf naer de andre wereld zond.

 

Heer Grym betrouwde 't niet, en 't was niet zonder reden...

 

Hy snelt met rasse schreden

 

De bosschen in.

 

Al loopen, komt hem 't spreekwoord in den zin:

 

 

 

Houd vast hetgeen gy hebt en laet u niet bedriegen:

 

Een vogel in de hand is meer dan tien die vliegen.