Verdichtsels

XLVIII.
De boffende Zanger.

Een dwaze kwant zong uren lang,

En bofte luid op zyn gezang.

Nu, zyn gezang geleek aen 't oorverscheurend schreeuwen
Van een paer katten die des winters zitten meeuwen.

Wat dunkt u, vroeg hy eens aen zyn gebureman?

Beken dat ik toch deftig zingen kan.

- Gy zingt gelyk een leeuw. - Een leeuw!.. kent gy wel leeuwen?
- Of ik wel leeuwen ken? Och vriendje, lacht gy dan?
'K zag eenen, nog van daeg, te samen met zyn veulen.

[p. 67]

 

- Hoe?... met zyn veulen! - Ja; ik heb ze beî zien gaen,

 

Niet verre van Dries mulders meulen,

 

Elk met een zak gelaên.

 

 

 

De les was krachtig:

 

De zanger zweeg van spyt

 

En bofte nimmermeer. Ik zeg het u waerachtig:

 

Daer zyn, in onzen tyd,

 

Meer zulke leeuwen dan men ooit zou meenen;

 

'K wil zeggen leeuwen met twee beenen.