Verdichtsels

XLIX.
De Ezel en de Hond.

Een ezel was met eenen hond op gang,

Zy gingen veel, zy gingen lang,

Tot dat ze kwamen aen een weide

Alwaer hun meester, moê van gaen,

Zich op het gras te slapen leide.

Dit stond den ezel zeer wel aen:

Het gras was malsch en jeugdig,

En Grys viel snel en vreugdig

Aen 't onverwacht ontbyt.

Hy knauwde

En kauwde,

'T was lust om zien; maer middlertyd

Zat Gesar daer te gapen,

Van honger uitgeput,

By zynen heer die lag te slapen!

Vriend Grys, zegt hy, ik heb nog niets genut

Van heel den ganschen dag. Indien gy wildet stuipen,

'K zou op uw rugge kruipen

En 'k zou, er zyn geen wetten in den nood,

[p. 68]

 

Ik zou, uit uwe mande,

 

Gevuld met spyzen allerhande,

 

Niet anders nemen dan een drooge korste brood,

 

Om mynen honger wat te stillen.

 

Dus sprak de hond; maer Grys beet altyd voort

 

Als had hy Cesars bede niet gehoord:

 

Een ezel heeft somtyds zyn grillen

 

Gelyk een mensch. De hond hield aen

 

Met schoon te spreken,

 

Te bidden en te smeeken,

 

Maer vruchteloos! Grys wilde 't niet verstaen.

 

Doch eindelyk hy zei: Vriend Cesar, 'k zou u raden

 

Te wachten dat Mynheer ontwaekt,

 

Hy zal uw honger wel verzaden:

 

Gy weet dat hy veel werk van zynen Gesar maekt.

 

Hy sprak nog toen een wolf kwam uit het bosch gekropen.

 

Och Cesar, Cesar, help my uit den nood!

 

Riep Grys, och Cesar lief!.... Oei! oei! 'k ben dood!

 

Zie, zie, hy komt langs hier geloopen! -

 

Vriend Grys, sprak Cesar, wacht tot dat Mynheer ontwaekt,

 

Hy zal u toch niet laten 't vel afstroopen:

 

Gy weet dat hy veel werk van zyn lief Grystje maekt.

 

De hond loopt weg, de wolf snelt toe, Grys wordt verreten.

 

 

 

De maet waermeê gy meet, daermeê wordt gy gemeten.