Verdichtsels

XLVI.
De Haes en de Schildpad.

De schildpad zegde eens aen den haes:

'K wed dat ik eer dan gy tot aen dien boom zal loopen.

- Wat! eer dan ik? Och vrouwtje, zyt gy dwaes!

'K bid u, wil aen een slek dien zotten klap verkoopen.

'K zou u zelfs raên

Van eens naer Gheel in bedevaert te gaen.

- Een lastering, is geene reden,

En, zot of niet, 'k wed nog. Heer Kuwaerd was tevreden.
Een regter wordt benoemd; elkeen van zynen kant

Verbeurt een pand

En 't spel begint. De haes moest maer dry sprongen springen;

Te weten, van die sprongen die hy maekt

Wanneer hy 't hert vol angst het bang gevaer voelt dringen
Van eene jagersbend die dreigend hem genaekt.

Had hy op tyd begonnen,

Heer Kuwaert was gewonnen;

Dat spreekt van zelfs; maer hy veracht een lauwertak
Dien hy behalen kan met al te veel gemak,

[p. 65]

 

En denkt dat 't hem tot eer moet strekken

 

Van late te vertrekken.

 

Hy drilt dan heên en weêr,

 

Berg op berg neêr,

 

Eet haver

 

En klaver,

 

En gaept

 

En slaept,

 

En laet de schildpad als een raedsheer henenvaren.

 

Zy treedt de loopbaen in, verliest geen tyd, en doet

 

Haer allermeeste best. Zy kruipt met tragen spoed.

 

Als langpoot ziet dat zy den boom begon te nâren,

 

Hy vliegt, gelyk een schicht, de velden door,

 

De schildpad op het spoor.

 

Het is te laet! Zyn snelheid kan niet baten;

 

Vol schaemte moet hy de overwinning laten

 

Aen eene schildpad! Ei!... Wat zegt ge nu?

 

Gaet zy hem spottend vragen.

 

Ik winnen!... Foei! welk eene schand' voor u?

 

Wat zou 't dan zyn, moest gy, als ik, uw huis meêdragen?

 

'T is niet genoeg dat gy een snelle looper zyt:

 

Gy moet daerby vertrekken op den tyd.

 

 

 

Veel menschen zyn er die den tragen haes gelyken:

 

Zy hebben altoos tyd genoeg;

 

'T is nooit te laet, altyd te vroeg.

 

Zy eten, drinken, klappen, wandlen, kyken,

 

Of liggen in hun bed! Zy zullen morgen

 

Voor alles zorgen;

 

En morgen komt, en daer is niets gedaen.

 

Zoo gaet het alle dagen,

 

En als 't te laet is, ziet men ze daer staen

 

Te treuren en te klagen.

 

 

 

Stel nooit tot morgen uit, 't geen gy van daeg kunt doen,

 

En doe het liever 's morgens dan te noen.