Verdichtsels

XLIV.
De Gierigaerd en zyn verloren Schat.

'T gebruik alleen geeft weerde aen 't geld.

Ik vraeg aen eenen mensch, die al zyn vreugde stelt

In som op som te hoopen,

Waertoe zyn geld hem baet?

Het geld is, volgens my, maer goed om iets te koopen.

'T is, buiten dat, een kwaed

Dat aen des menschen leven

Niets anders dan verdriet en zorg en angst kan geven.

Een gierigaerd had al zyn geld,

In 't midden van een eenzaem veld,

Diep in den grond verborgen.

Dit geld was 't eenig voorwerp van zyn zorgen;
En wat hy deed of niet, 't zy dat hy at of dronk,
Of waekte, of sliep, zyn hert was altyd by zyn ponk.
Hy ging er dagelyks naertoe, en telde, en werkte,

En liep er zoo verlegen rond,

Dat eens een dief de plaets bemerkte,

[p. 63]

 

En alles stal! Zoo dat de vrek er niets meer vond

 

Dan 't nestjen. Oordeelt hoe de geldvriend kermde

 

En weende, en zuchtte, en zich om zynen schat ontfermde.

 

Een man die hem zoo bitter treuren zag,

 

Vraegt hem wat of er wezen mag?

 

- Och God! snikt hy, men heeft myn geld genomen!..

 

- Uw geld! - Ja, myn lief geld, dat in dat putje zat.

 

Wel! Zyn de Franschen nu in 't land gekomen,

 

Dat gy zoo ver wilt vlugten met uw schat?

 

Waerom uw geld niet t'huis verduiken?

 

'T was daer ter hand om daeglyks te gebruiken.

 

- Hoe? Daeglyks!... Ach!.. Ik nam er nooit een oordje van.

 

- In dat geval, myn lieve man,

 

Waerom toch zulke droefheid maken?

 

Indien gy nooit aen uwen schat wilt raken,

 

'K weet u een goeden raed: leg in de plaets een steen:

 

Dat is voor u aleen.